Het is deze winter erg raar weer. We hebben het koud gehad, zeker wel, maar heel veel sneeuw was er tot nu toe nog niet echt gevallen. Het heeft echt wel een paar keer gesneeuwd, maar het haalde het niet bij de afgelopen winters hier in State College. En ook raar: het is hier al twee periodes ondertussen een dikke twintig graden geweest (gevolgd door weer periodes van min tien). Gevolg: alle planten en bomen begonnen alweer uit te lopen, de chipmunks waren alweer uit hun winterslaap, en Michiel was alweer met graszaad in de weer.

En toen kwam Sneeuwstorm Stella!

Stella is de Grote Verschrikkelijke Sneeuwstorm die het noordoosten van de VS half maart even zou platleggen. Waarschuwingen zat: het zou heel erg gaan worden, met misschien wel een ‘foot’ (30 centimeter) sneeuw. Nu kunnen ze hier best goed omgaan met een beetje sneeuw – de sneeuwschuifploegen hebben een strak werkrooster en ook de meeste mensen weten echt wel hoe ze in de sneeuw moeten autorijden bijvoorbeeld – maar ineens 30 centimeter, met mogelijk nog meer, is een ander verhaal.

Een snow day voor Penn State

Scholen in de omgeving willen bij sneeuw nog wel eens later opengaan, of zelfs helemaal dicht gaan (een ‘snow day’) heet zoiets, maar Penn State doet dat eigenlijk nooit. Ik heb een keer meegemaakt dat men de boel om half drie dichtgooide omdat er een hele erge sneeuwstorm op komst was. Dichtgaan is volgens de overlevering in twintig jaar tijd maar twee keer gebeurd. Tot gisteren dus! Maandagavond werd iedereen geinformeerd dat Penn State dinsdag dicht zou gaan: er zouden geen lessen zijn en iedereen mocht thuis blijven (overigens, voor mensen die niet op een academisch contract zitten betekent dit dan een verplichte vrije dag die van hun vakantiedagen afgaat).

Ja, het heeft gesneeuwd!

Na het sneeuwschuiven van Michiel

De sluiting van Penn State was niet voor niets. Maandagavond begon het met sneeuwen, en het bleef sneeuwen tot aan dinsdagavond aan toe (en wordt nog gevolgd door nog een paar dagen met ‘flurries’, dat zijn wat flarden met sneeuwbuien, volgens mij hebben wij daar in het Nederlands niet echt een woord voor…). Op dinsdagochtend lag er inderdaad een dikke 25 centimeter sneeuw, en later op de dag haalden we inderdaad de ‘foot’ (30 centimeter). Nu wonen wij in een doodlopend stuk en zijn wij vrij laat aan de beurt in het sneeuwschuifrooster van de township, dus voor negen uur kon ik ook echt niet naar kantoor. Dat was trouwens in het geheel niet aan te raden vanwege de dikke sneeuwbuien.

Dan maar de skipiste op

Nu hebben wij in State College een eigen skibult, ‘Tussey Mountain’. Dat is dezelfde berg waar we in de zomer het Wingfest hebben (dat weten mijn ouders en de Vijfvinkels ook) en daar hebben ze ook batting cages (Klaas, Linda… weten jullie nog?). Nu is dat zeker geen Val Thorens en waarschijnlijk moeten zelfs Winterbergfans lachen om de pistes op Tussey Mountain, maar toch. De pistes hebben hier trouwens ook totaal schattige namen: ‘deer run’ (de hertenpiste), ‘chicken ridge’ (de kippenriggel) – het geeft een beetje aan hoe moeilijk de pistes normaal zijn. Het heeft een erg groot voordeel: we rijden er in een kwartier naartoe vanuit ons huis naartoe!

Een van de skipistes, met de skilift ernaast

Michiel boven op de berg bij Tussey

Onherkenbaar, maar dit ben ik

We hadden tot dusverre nog niet eerder geskied op Tussey. Redenen: toch wel een beetje een prutsbergje als je Les Trois Vallees gewend bent, en vaak is de sneeuw gewoon niet genoeg (het is vaak plakbende hier in plaats van poeder), en skien op een beetje nepsneeuw op een ijsplakkaat vind ik ook niet alles. Maar met 30 centimeter verse sneeuw verandert de zaak! Wij zijn dus heen geweest skien. Leuk hoor, en door die berg verse sneeuw wordt zelfs een blauwe piste nog zeer uitdagend. Maar sohee wat was het koud. Het waaide zo hard dat de sneeuw horizontaal kwam aanwaaien en je niets meer zag bovenaan de berg. Mijn wangen bevroren zowat. De gevoelstemperatuur lag beneden (zonder die wind) al op min 17, ik wil niet weten wat het boven was.

Kortom, na anderhalf uur skien hadden we wel weer voldoende training gehad en ook meer dan voldoende kou in de botten gekregen (en we moesten immers allebei ook weer aan het werk…). Maar het was wel leuk. Totaal spontaan, ongepland. Dat moeten we vaker doen, zoiets!