Per januari 2014 ga ik emigreren naar Amerika, om daar te beginnen aan een nieuwe baan als Assistant Professor in Marketing op Penn State University. Dat is best een grote stap… Maar voordat het zover is, moest ik eerst nog mijn promotiestudie in Tilburg afronden. Ik moest mijn proefschrift nog verdedigen. En dat was op 18 december.

Het einde van mijn Tilburg-tijdperk

Vijf- en half jaar geleden begon ik in Tilburg met een jaar ‘Research Master in Marketing’. Niet lang nadat ik de eerste stappen terug de wetenschap had gezet, was ik weer helemaal gegrepen door de diepte, complexiteit, precisie en vragen van de wetenschap. Hoewel ik ook daar veel heb geleerd, heb ik vervolgens de consultancy vaarwel gezegd, Mijn jaar ‘vakken volgen’ werd vervolgens een promotiestudie van vier jaar… Ik werd PhD-student.

Mijn werkgever van de afgelopen 5 jaar

Een periode vol pieken en dalen. De hoogtepunten waren legio: onder andere de conferentiebezoeken, mijn research visit in Austin, Texas, het winnen van de ISBM Doctoral Support Award, en toch ook het succesvol begeleiden van ‘mijn’ scriptanten. Superleuke en fantastisch interessante collega’s ontmoet, in Tilburg en daarbuiten. Veel geleerd over onderzoek doen en les geven. En de mindere periodes, die heeft iedere PhD-student. En ‘what doesn’t kill you makes you stronger’, dus daar hebben we ook van geleerd.

Voor de laatste keer door de glazen gang

Maar die periode sluit ik nu af in stijl: met de verdediging van mijn proefschrift, in mijn laatste maand in Nederland, in het midden van familie, vrienden, en collega’s.

Zenuwen!!

De weken voor de 18e december was ik vreselijk zenuwachtig. Ik word dan stiller dan normaal (en geloof me, dat valt op), loop zinloos van hier naar daar door het huis, rommel maar wat aan, ben totaal niet productief. Met de aanstaande verhuizing op stapel zijn er veel dingetjes die geregeld moeten worden, dus dat zijn dan gauw zaken waar de aandacht naar toe gaat. En dan zit er zo’n kereltje in mijn hoofd die me verteld dat ik niet goed ben voorbereid. Jaha… ik weet het.

Vervolgens zit ik dan voor de zoveelste keer mijn proefschrift te lezen, notities te maken, nog maar eens de correlatiematrix bestuderen… en heb ik echt het idee dat ik werkelijk niet nog meer kan doen in de voorbereiding. Het lekenpraatje is ook al klaar, en ken ik uit mijn hoofd. De vragen die ik in de gesloten verdediging heb gehad en mijn antwoorden daarop kan ik dromen (en eerlijk gezegd doe ik dat ook… dat is niet de beste vorm van nachtrust kan ik je vertellen!). En toch blijf ik zenuwachtig!

De verdediging

Voordat ik echt aan de verdediging van mijn proefschrift zou beginnen, mocht ik nog in het kort mijn proefschrift presenteren: het lekenpraatje. Daarin heb ik 5 jaar onderzoek en studie in 10 minuten platgeslagen… en dat ook nog eens in niet-academische gewauwel, maar begrijpbare taal (in het Nederlands nog wel!). Dat ging prima – veel mensen vertelden me achteraf dat ze nu pas door hadden wat ik nu eigenlijk in Tilburg deed…! Dat had ik ze toch eens eerder moeten vertellen!

Het lekenpraatje

De verdediging zelf was weer heel spannend. Mijn commissie bestond uit een fantastische set geweldig goede mensen uit het veld. Ten eerste, mijn promotoren Inge Geyskens en Stefan Wuyts, die me al die jaren hebben begeleid. Ten tweede, Raji Srinivasan, die zo belangrijk voor me is dat ik haar graag als derde promotor zie. Daarnaast nog Barbara Deleersnyder van Tilburg University – in haar vak heb ik onderwijs gegeven en heeft me veel geleerd over ‘teaching’. Tot slot Lisa Scheer van Missouri University – en topper in het domein van ‘interfirm relationships’, en Katrijn Gielens van de University of North Carolina – topper in strategieonderzoek. Ik mag me gelukkig prijzen met zo’n commissie.

De commissie

De verdediging

De verdediging was nog best spannend! 45 minuten lang kreeg ik (soms erg lastige!) vragen van de commissie, die ik zo goed mogelijk beantwoordde. De pedel kwam mooi op tijd met haar ‘Hora Est’ (oftewel, the hour is now) als signaal dat ik mocht ophouden met praten. Nadat de commissie zich vervolgens had teruggetrokken voor overleg en nadat ik de spanning wat kwijt was, kwam de commissie weer terug. Van Inge kreeg ik de formele woorden en de bul, en van Stefan kreeg ik een mooie laudatio (ere-toespraak). Vanaf dat moment mag ik me officieel Dr. Johanna Slot noemen (of Johanna Slot, PhD, mag ook)!

Mijn bul!

Feest

Na de verdediging volgde de receptie – iedereen kwam me feliciteren, en ik heb veel lieve kaarten en mooie cadeaus gekregen. Hoogtepuntje: Albertine had gevulde cupcakes gemaakt – met academische pinguïns erop (ter info: de pinguïn is mijn favoriete beest). Allemaal verschillend ook nog eens! Ik had er nog nooit zo naar gekeken, maar professoren in zwarte toga’s met zo’n muts op hebben best wel wat weg van pinguïns… Schitterend, en erg lekker!

Albertine’s pinguïn cupcake!

De receptie vol felicitaties

Vervolgens zijn we met een groep van zo’n 45 man wezen dineren bij Restaurant Taste! in het centrum van Tilburg. Wederom felicitaties, toespraken (onder andere van Afra), cadeautjes (waaronder een gegraveerde glazen klok in de vorm van de Noordoostpolder van GlasXtra – super gedaan Ingrid!, en ik ben inmiddels een e-reader rijker – dank jullie PhD-collega’s!). We hebben heerlijk gegeten. En wat was het gezellig!

Gezelligheid en lol bij Taste!

Afscheid

Aan het einde van de avond volgde het afscheid – een aantal mensen zal ik de komende tijd niet meer gaan zien. Ik kan niet zo best tegen afscheid nemen. Ik krijg een dikke keel, de tranen steken in mijn ogen, en ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen. Iedereen wenst me alle geluk in Amerika, maar na zo’n mooie dag zou ik graag nog even in Nederland willen blijven.

NB: de foto’s zijn van Miranda Vijfvinkel, die jullie eerder hebben gezien als onze trouwfotograaf!