Nou, het was me de reis wel. Op zich ging alles goed, maar het is toch erg vermoeiend, zo’n reis naar Amerika met zoveel extra bagage… En dan nog natuurlijk het afscheid van Michiel, dat maakte het niet gemakkelijker!

Schiphol

Vanochtend was het vroeg dag. Vóór zes uur ging de wekker, om half zeven gingen we weg. Alles paste (wonder boven wonder) in de auto, en dat is inclusief fietsdoos van 85*180*25 cm. Op Schiphol was het vervolgens echt even zoeken waar ik mijn ‘odd sized baggage’ kwijt kon – Michiel en ik zijn wel bij zes balies geweest voordat we de goeie hadden. Door de aanwijzingen van de grondstewardessen hebben we alle hoeken van Vertrekhal 1 gezien… Uiteindelijk is het wel gelukt. Voor 175 euro kon de fiets en de extra koffer mee. Gelukkig waren alle koffers (en fietsdoos) niet (veel) zwaarder dan 23 kilo.

En als de koffers dan weg zijn, het overbagagetarief is betaald, en de fiets is ingeleverd, dan is de volgende stap de paspoortcontrole en dat moet ik alleen doen. Afscheidsmomentje dus. Hoewel ik Michiel over een week of tien alweer zie, blijft het moeilijk.

Wat mij er een beetje doorheen trok is dat ik op Schiphol een oud-collega van Ordina trof, die toevallig genoeg ook op het punt van emigratie stond (weliswaar naar Nairobi in Kenia, een stuk spannender!). Erik van der Dussen en ik hebben gezellig bijgekletst onder het genot van een bakje koffie. Dat heeft de zinnen even verzet!

Als je naar Amerika vliegt, is de security check waarbij je bagage en jezelf worden gecontroleerd pas bij de gate. Ik was dus al vrij lang mijn fiets kwijt. Nu was die fiets eerst te zwaar, en had ik mijn zadel, zadelpen, kettingslot en trappers er af gehaald. Die zaten in mijn handbagage. En dat mag niet, daar kan ik immers iemand de hersens mee inslaan (en met een hele koffer niet dan?). Die onderdelen moesten er eigenlijk eerst uit, maar dat wilde ik niet. Dan zou ik met een halve fiets aankomen… Ik heb het uitgelegd, en bij wijze van hoge uitzondering is mijn cabin koffer ook in het ruim ingecheckt.

Detroit

In het noordoosten van Amerika heeft het fors gesneeuwd de afgelopen twee dagen, en dat konden we goed merken in Detroit: -15 graden, en veel sneeuw. Gelukkig heeft het niet voor vertraging gezorgd, maar het was wel koud!!! In Detroit moest ik alle bagage ophalen, en vervolgens weer op de band gooien. Ik moest ondertussen ook nog de foute fietsonderdelen in de ruimbagage stoppen – ze zouden wel niet nog een keer een uitzondering maken – en ik moest mijn fietsdoos vinden. Dat lukte allemaal, alleen was de fietsdoos aan de onderkant inmiddels stuk. Ik moest dus eerst tape gaan zoeken. En ook dat lukte. En vervolgens weer op weg naar de gate voor de binnenlandse vlucht naar State College (want mijn nieuwe stad heeft een eigen vliegveld!).

Uitzicht uit het vliegtuig

State College

Ook in State College kwam alle bagage netjes aan. Zowel koffers als fietsdoos is aangekomen. En ik kon zowaar een taxi vinden die groot genoeg was om mijn fiets te kunnen vervoeren. De taxichauffeur wist ook het huis te vinden, en de garagedeur ging ook inderdaad open met de code die ik had gehad. Ik werd meteen welkom geheten door Lumpy (sjonge, die kat is groooot – foto volgt).

Ik heb ’s avonds meteen een rondleiding gehad door een buurman (tevens makelaar), die me alles heeft uitgelegd over bijvoorbeeld het verwarmingssysteem. Over het huis en zo morgen meer… Inmiddels is het bijna 10 uur plaatselijke tijd, dat is 4 uur ’s ochtends in Nederland, en eerlijk gezegd ben ik goed moe. Morgen dus meer… Groeten!