Ik had het niet verwacht. Ik zou gewoon gaan eten bij Arieke, er zouden wat meiden komen, en ik hoefde zelf niets mee te nemen. Maar ik had al gehoord dat Mieke (en ik dacht ook Marjolijn) niet konden komen, Sharon had een optreden, Gera kwam pas later omdat de kinderen eerst op bed moesten, en ook Annet en Sanne zouden later zijn… Dan zou het rustig worden, dacht ik.

“En waar is Michiel dan, dat is Michiel’s auto toch?” vroeg Arieke. Ik was alleen naar de polder gekomen (in Michiel’s auto). Ik ging immers met de meiden eten. Daarnaast, Michiel zat thuis schaatsen te kijken. Dacht ik. Achteraf was het inderdaad vreemd dat 1) Arieke niet aan het eten begon, 2) Arieke wel tig telefoontjes kreeg over ‘hoe laat het begon’, en dat 3) Michiel schijnbaar ook verwacht werd.

Borrel en braai bij Verhage!

Een grandioze verrassing stond er voor me te wachten. Om 7 uur gingen Arieke en ik naar Verhage, want we gingen daar eten (OK, kan). Maar, de stokerij zat vol met onze vrienden! Sommigen moesten eerst nog de kinderen op bed brengen, maar even later was de hele club (bijna) compleet. En Michiel was er ook, die was met de Fiat500 apart naar de polder gereden, om mij geen argwaan te geven. Met pyjama en tandenborstel en al in de achterbak, en slaapplekken waren ook geregeld. En niemand heeft wat gezegd, ik wist van niets! Geweldig! “Je denkt toch niet dat wij als vrienden je zomaar zouden laten gaan?”.

Omringd door kuubskisten en zeil stond een grote bbq te wachten. Echt overheerlijke ribeye steaks en verse hamburgers met geweldige salades gemaakt door Sanne en Annet, we hebben geweldig goed gegeten. De borrels van de Stokerij Verhage pasten daar perfect bij (goed gedaan, Peter!). Dan nog het gezelschap van onze vrienden erbij, inclusief mijn eigen kerel natuurlijk, koude wind buiten, een restje verkoudheid waardoor de dikke keel en traanogen op de loer liggen – de ideale setting voor een afscheidsfeestje!

Speech en cadeau

En toen kwam er ook nog een speech. Harry en Arieke namen de speech voor hun rekening. “In 1997…”, ja, ze gingen ver terug! En ook nog een cadeau – een supermooi, tijdloos horloge. Hartverwarmend. Het horloge was heel erg van toepassing – als je de tijd nu stil zou kunnen zetten, graag… de dag van mijn vertrek komt heel erg snel dichterbij.

Verrassingsfeestje!

Al met al was het een hele gezellige avond. Prachtig, vol warmte. Het blijft toch erg speciaal dat onze vrienden in zulke grote getale bij elkaar komen vanwege mij (of Michiel). Dat hebben we dit jaar wel vaker ervaren. Met onze bruiloft deze zomer, en mijn promotie een paar weken geleden waren ze er ook. Ja, ik ga verhuizen, maar mijn vrienden zijn niet uit mijn leven. Daar zijn ze veel te belangrijk (en te lief) voor. 

Bedankt allemaal!

Bedankt Peter, Sanne, Bert, Annet, Harry, Sharon, Jan Pieter, Arieke, Koen, Marjolijn, Jeroen, Gera, Norbert, Marian, Martine, Maarten, Daniela, Ronald (en Erik en Mieke vanuit Valkenburg)! Ik zal jullie missen!