Nadat we al hebben moeten wennen aan het Amerikaanse Imperial meetsysteem met z’n inches, cups and ounces, maken we ons deze dagen vooral druk over het Amerikaanse elektriciteitsnet. Dat is op veel punten zo erg anders, dat we bijna dagelijks verrassingen tegenkomen.

Draden boven de grond

Nu weten jullie waarschijnlijk wel dat het in Amerika in grote delen van het land (ook State College) heel gewoon is om elektriciteitsdraden boven de grond te hebben. Het is gewoonweg te kostbaar om die allemaal onder de grond te stoppen – door de grote percelen wordt al dat graafwerk te duur. En er is bovengronds genoeg ruimte om het via palen op te lossen. Probleem is dan wel dat er bomen op die draden kunnen vallen, zoals in een storm. Dan moet het elektriciteitsbedrijf meteen nieuwe draden spannen…

Standaard 110 volt in plaats van 220 volt

Ik wist al van tevoren dat er geen 220 volt uit de stopcontacten komt, maar 110 volt. Dat betekent dat een apparaat (koffiezetter, stofzuiger, naaimachine, TV, fohn, etc.) uit Nederland niet goed werkt op Amerikaanse elektriciteit. Dat we die apparaten moesten verkopen en weggeven is jammer, maar het is niet anders.

Uitzonderingen: kookplaat, oven en verwarming

Maar het is natuurlijk te makkelijk om er van uit te gaan dat er dan overal 110 volt is. Nee… op sommige punten, bijvoorbeeld voor de kookplaat, oven en ook voor de verwarming (de ‘baseboard heaters’) zit er 220 volt (of 240 volt) in het huis. Dat betekende voor de keukenverbouwing dat er aparte 220 volt verbindingen moesten worden aangelegd naar de keuken. Lastig hoor.

En, hebben jullie ook zwakstroom?

De elektrische verwarmingsplaten, onze belangrijkste bron van verwarming, worden aangestuurd door thermostaten. En die hangen in elke kamer, zo ongeveer. Handig, want dat kunnen we elke kamer apart verwarmen. Onhandig, want ze zijn allemaal zo’n 30-35 jaar oud, zien er niet uit en zijn inmiddels niet meer zo efficient, en moeten dus vervangen worden. Allemaal… een duur grapje.

En dus sta je (Michiel in dit geval) in de Home Depot (de plaatselijke GAMMA) om thermostaten te halen. Wat blijkt bij thuiskomst? Ze passen niet. Normaal gesproken (ook in Nederland) leidt er een zwakstroom (24 volt) draadje van je verwarming naar de thermostaat. Maar niet in ons huis. De thermostaten blijken hier gewoon op 110 volt te werken (dat heet ‘line voltage). En dus kunnen de thermostaten weer terug. En zo leren we elke dag weer wat nieuws.

Fenomeen: de ‘switched receptacle’

Ik ken het niet uit Nederland: een stopcontact dat je aan/uit kunt zetten met een schakelaar op de muur. Maar ons huis zit er vol mee. Veel van de stopcontacten zijn dus geschakeld aan een schakelaar, en als die schakelaar ‘uit’ staat, komt er geen stroom door. Waarom? Vooral voor lampen. Je duwt een stekker van een lamp in een stopcontact, zet de lamp standaard aan, en gebruikt vervolgens een gewone muurschakelaar om die lamp aan en uit te zetten. Kan handig zijn. En verplicht: je schijnt bij elke ingang van een ruimte een schakelaar voor een lamp te moeten hebben, volgens de Amerikaanse bouwcode. Ze gebruiken dit vooral in huizen waar er in het plafond geen elektrische draden zijn getrokken voor lampen (want dat is duur, en ook niet eenvoudig gegeven dat een plafond slechts van gipsplaat gemaakt is hier).

Voordat ik erachter was dat dit hele geschakelde-stopcontact concept bestond, was ik al tig keer naar de stoppenkast gelopen om te kijken hoe ik de stroom ik op sommige stopcontacten kon krijgen… totdat Jimmy (de elektricien) me vertelde hoe de vork in de steel zat. En ja, vind dan nog maar eens uit welk stopcontact met welke schakelaar praat… Daar ben ik eerlijk gezegd nog steeds niet helemaal achter, vooral voor de slaapkamers is het me nog een raadsel. En daarna kwam ik er deze week pas (!) dat weliswaar het bovenste stopcontact communiceert met de schakelaar, maar de onderste gewoon altijd zou moeten werken. Dat wist ik niet… schijnbaar heb ik altijd de verkeerde geprobeerd. Elke dag weer wat nieuws!