Ik ben in het verkeerde land geboren, denk ik soms… Tussen mijn zevende (?) en mijn vijftiende, was ik fanatiek majorette. Op maandag repetitie, jaarlijks een uitvoering in het plaatselijke dorpshuis, een keer of twee per jaar op concours, en de plaatselijke bloemencorso’s, Sinterklaasintochten en weet ik wat niet meer opluisteren met muziek en batongezwaai. Ik vond het altijd erg leuk: met z’n allen een show opvoeren, muziek, dans… geweldig. En ik kan het nog steeds: geef me een dunne langwerpige stok of buis (bijvoorbeeld een pvc pijp of een houten lepel) en ik kan er mee twirlen (oftewel ‘majoretten’).

Overal zijn er marching bands

Daar waar een drumband, fanfare of majorettekorps niet bij iedereen een goed imago heeft (het wordt soms nogal als duf gezien), is dat hier niet het geval. Fanfares zijn hier groot en talrijk: zo heeft niet alleen PSU de Penn State Blue Band (en nee, dan bedoel ik niet de boter), maar ook de State College High School heeft een marching band. Die zijn overigens vrij fors: de Penn State Blue Band is ruim 300 man en vrouw (allemaal studenten) groot, en ook de marching band van de high school gaat richting de 250 man.

Marching bands zijn uitermate belangrijk voor de plaatselijke sportcultuur. Voorbeeld wanneer ze tijdens de footballwedstrijden hun opwachting maken:

• voorafgaand aan de footballwedstrijd is er een ‘pep rally’ waarbij de Blue Band een show geeft
• bij binnenkomst van publiek en spelers in het stadion geeft de Blue Band een show
• tijdens de wedstrijd laten ze ook van zich horen met korte nummers vanaf de tribune
• tijdens de wedstrijd lopen er groepjes van een stuk of vijf, zes blazers rond op de tribunes voor korte, plaatselijke riedeltjes
• tijdens ‘halftime’ (de rust tussen het tweede en derde kwart van de wedstrijd) geeft de Blue Band een loopshow
• na de wedstrijd speelt de Blue Band het lijflied van Penn State

Loopshow van de Blue Band. De figuren (hier: “LIONS”) kun je best uit de lucht zien…

Een afvaardiging van de Blue Band vlak bij onze tribune

Soms gaan ze bij uitwedstrijden ook mee, om zo de moraal van het Penn State team op te krikken. En ik heb ze ook op andere evenementen gezien. Bij de opening van het academisch jaar, bij afstudeerceremonies, en laatst bij de Homecoming Parade (daarover later meer) kwam ik ze ook tegen. En daar waar er in Nederland soms nogal laatdunkend over fanfares en dergelijke wordt gedaan (ik heb ervaring), is dat hier allerminst het geval. De Blue Band is gaaf, en mensen zijn superenthousiast – jong en oud.

Samenstelling

Een Amerikaanse marching band zit een beetje anders in elkaar dan wij in Nederland gewend zijn. In Nederland willen we de mallet- of drumband nog wel eens splitsen van de fanfare (met voornamelijk blazers) maar dat is hier niet zo. Het is een grote groep met muzikanten, en die zijn ontzettend goed op elkaar ingespeeld. Ik heb ook nog niet gezien dat er stukken worden gespeeld waarbij een deel van de club niet meedoet… zoals bij mijn eigen ‘marching band’ uit St. Jansklooster wel een het geval was. Om die hele club te dirigeren, zijn er bij de optredens in het stadion wel zes tot tien digirenten die rond het veld staan.

Naast de muzikanten van de Blue Band bestaan er nog een paar andere belangrijke figuren die onderdeel zijn van een typische marching band:

Drum Major: ze hebben hier een ‘Drum Major’, die zou je kunnen vergelijken met een tambour-maitre, hij leidt immers het hele spul, maar dan een acrobatische versie ervan. Die figuur maakt salto’s en radslagen alsof het niets is. En dat met zo’n grote staf en in uniform…! Tijdens loopshows heeft zo’n drum major een beetje een vrije rol. Die loopt enthousiast rond, maakt het publiek enthousiast door z’n gewaagde sprongen, allemaal supermooi om te zien, eigenlijk.

De drum major van de Penn State Blue Band, met twee majorettes er naast

Majorettekorps: natuurlijk hebben ze hier ook een majorettekorps, ‘Touch of Blue’. Word ik persoonlijk erg blij van. Die doen met vijftien vrouw sterk gecoordineerde shows op de muziek van de marching band, met een bepaalde choreografie. In het geval van de Blue Band zijn de majorettes onderdeel van de choreografie van de halftime show bij de football, altijd erg mooi om te zien. Op zich lijkt hun majoretten heel erg op wat ik zelf vroeger heb gedaan. Maar dit bepaalde korps is echt heel goed: samen met de feature twirler (zie onder) zijn ze vorig jaar nationaal kampioen geworden. Inspirerend!

Feature twirler: er is een verschil tussen majoretten en twirlen. Dat wist ik natuurlijk vrij vroeg omdat ik zelf een majorette was, en geen twirler, maar dat is geen algemene kennis. Een majorette doet met een clubje anderen een choreografie/show, en daarbij gebruikt ze haar baton, en twirlt ze (als onderdeel van de show). Een twirler is individueel bezig, en lijkt meer op een acrobaat dan op een majorette. Veel meer salto’s, veel meer lichamelijk gezien onmogelijke trucjes, en dat niet noodzakelijk gecoordineerd met de muziek. Met mijn eigen ogen heb ik gezien hoe de feature twirler met vier (!!) batons tegelijk kan twirlen. De huidige Feature twirler, typisch in het wit gekleed daar waar de majorettes in blauwe jurken hun ding doen, is een vrouwelijke student, maar daarvoor was het een mannelijke student – en sohee wat vond iedereen hem stoer… Ik moet eerlijk zeggen, tijdens de halftime show bij de football kijk ik zeker de helft van de tijd naar de feature twirler. Die doet, net als de Drum Major, zijn/haar eigen ding, en het is meestal adembenemend.

De Nittany Lion met de vorige feature twirler van de Penn State Blue Band (en het was nog een marketing student ook!)

Vlagsters: ze noemen ze hier ‘Silk’, het korps van zo’n 35 vlagsters. Die doen, net als majorettes, ook weer een op muziek gecoordineerde show, en zijn onderdeel van het grotere korps bij de loopshows. Ze hebben hier typisch niet slechts een enkele vlag, ik heb ze ook wel met andere banieren zien zwaaien. En soms wordt er tijdens halftime shows een doek uitgevouwen, dat doen zij dan ook vaak.

Tijd voor filmpjes!

Echt, die ‘pregame’ en halftime shows kunnen mij niet lang genoeg duren. Per loopshow (en ze doen er zo’n 6-7 per footballseizoen) zijn ze 60 uur (!!) bezig met voorbereiden. Met z’n driehonderd tegelijk! Onvoorstelbaar.

Hier een voorbeeld van de pregame show door onze eigen Blue Band, waarbij iedereen wordt voorgesteld. Je kirjgt meteen een beetje een idee van de sfeer in zo’n stadion. Overigens, wij waren zelf ook aanwezig bij deze wedstrijd tegen Akron:

(In bovenstaand filmpje zie je ook nog twee teams cheerleaders met pompons, een dansteam ‘the Lionettes’, negen jongens die de lettervlaggen van Penn State dragen, ‘roeptoeters’ en natuurlijk onze mascotte, de Nittany Lion zelf, maar die zijn geen onderdeel van de Blue Band.)

Nu is onze eigen Blue Band natuurlijk fantastisch, de Ohio State Marching Band is nog beroemder. Die heeft dan weliswaar geen majoretten, vlaggers en twirler, maar hun loopshows zijn van een ongekend niveau. Zie hieronder voor een filmpje van hun vertolking van een moonwalkende Michael Jackson:

Wat kan ik zeggen… indrukwekkend he?