Ik vind het een groot voordeel van winters met sneeuw: de beesten die in de achtertuin lopen laten voetsporen achter. Zo kun je er achter komen wat er in de tuin heeft gelopen, zelfs als je zelf de beesten hebt gezien. Op een vergelijkbare manier kwamen we er achter dat er herten in de tuin liepen – wegens sporen in de perkjes. En nu hebben we – ongezien, maar ik weet het zeker – weer een primeur!

Niet zo spannend: eekhoorn sporen

Na de grote sneeuwbui een week geleden ben ik uiteraard gaan spoorzoeken in de sneeuw. Nu zijn sporen in de sneeuw een stukje anders dan normale sporen, omdat sneeuw ‘meesleept’ bij beesten die niet zo hoog op hun poten staan. Bijvoorbeeld, bij konijnen en hazen maakt hun staart en soms hun buik ook een afdruk, en dan lijkt het net of je een heel groot beest in de tuin hebt gehad (ik ben in mijn eerste maanden vrij lang onder de indruk geweest van een heel groot spoor – dat uiteindelijk waarschijnlijk van een snowshoe hare te zijn geweest).

Dit spoort is van een eekhoorn. Die gaan in de winter gewoon door, en houden geen winterslaap (dit in tegenstelling tot de grondeeekhoorns, die onder de grond verdwijnen).

Sporen in de achtertuin

Een foto van wat dichterbij: duidelijk van een eekhoorn

Dat was ook zo ongeveer het enige spoor dat ik vond. Geen hertensporen, geen snowshoe hare of white tail rabbit, niets van dat alles.

Wel spannend: een nieuw beest!

Een dag later was Michiel wezen kijken in de achtertuin. Hij zag een vers spoor, waarvan hij dacht dat het een wasbeer was – immers, die heeft Michiel ook al eens in de achtertuin gezien, dus die loopt hier ergens rond. Uiteraard bestudeerde ik de foto’s en vergeleek die met sporen van wasberen op het internet. Dat klopte niet zo goed… het was dus een ander beest.

Mysterie – van wie zijn deze voetafdrukken? (takje is 16 centimeter lang)

Ik ging verder zoeken. En wat blijkt: het is een opossum. Ze zijn net wat groter dan een forse kat. Een opossum heet ook wel buidelrat (in het Nederlands) en is het enige buideldier (‘marsupial’) in Noord- Amerika. Opossums zijn lang niet zo vervelend als wasberen – wasberen slopen je huis als je ze in je huis hebt zitten, opossums zijn wat dat betreft redelijk onschuldig. Het zijn nachtdieren, en je ziet ze haast niet. In Austin, Texas, had ik een familie opossums onder mijn huis wonen. Ik zag ze nooit, hoorde ze soms wel, maar had er verder geen last van. Ik heb er ooit een echte gezien, dat dat was er eentje die dood op de weg lag (en dat exemplaar zag er best eng uit).

Over dood gesproken: opossums kunnen iets speciaals, ze kunnen ‘dood liggen’ als verdedigingsmechanisme (‘playing dead’ op z’n Engels), waarbij hun lichaamstemperatuur afkoelt, hun hartslag sterk daalt, en ze zo slap als een vaatdoek worden. Het idee is dat roofdieren denken dat hun prooi niet meer vers is. Zodra het gevaar geweken is, komt ie dan weer tot leven en loopt weer verder. De natuur zit knap in elkaar… Zo ziet een Amerikaanse opossum er uit (foto van Wikipedia, helaas):

Een Noord-Amerikaanse opossum

Interessant: het beest in kwestie zit soms onder ons tuinhuisje, dat kunnen we dus zien aan de sporen. En hij maakt hele reizen door de tuin, kunnen we zien aan de sporen. Ook onder de schutting door, verder naar de bosjes in de voortuin… Maar al dat reizen doet ie dus ’s nachts he…

De opossum woont (soms) onder het tuinhuisje

Helaas heb ik ‘m nog niet zelf gezien. Maar goed, we kunnen weer een beest toevoegen aan onze lokale faunalijst!