Sommigen van jullie wisten het al, maar nu is het officieel (en is er ook geen weg meer terug): ons huis is verkocht! Dat ging eigenlijk nog best wel snel, haast te snel naar mijn zin… De tijd gaat hier hoe dan ook ontzettend rap – voor mijn gevoel ben ik net twee weken in plaats van twee maanden weg! En om dan opeens te horen dat de boel is verkocht… en dat de datum dat we uit ons huis moeten nog eerder is dan we eigenlijk hadden gewild en durven hopen, dan komt dat ineens hard binnen!

Wat was het plan? 

In een ideale wereld was het idee dat we het huis zouden verkopen met een overdrachtsdatum ergens half/eind juli. Dan kon ik begin juli naar Nederland komen voor de verhuizing en een vakantie van een week of drie. Ik zag me nog fijn in de tuin zitten, laatste keer onze superfijne BBQ aan, familie en vrienden erbij, nog een keertje in het fijne ligbad, nog een keertje in mijn eigen bed slapen… Nog een laatste keer op een lome zondagochtend onder de dakramen de krant lezen met een pot thee erbij… Nog een keer fantastisch koken in onze supertoffe keuken die precies is zoals ik ‘m hebben wil… Mijmer-de-mijmer.

Wat gaat het worden? 

Maar zoals we allemaal weten, “Life is what happens to you while you’re busy making other plans.” (John Lennon) (Nou… zeg dat wel. Alsof ik het afgelopen jaar zo gepland had. Niet bepaald!!) Een paar weken geleden begon de belangstelling voor ons huis ineens heel hard te gaan. Veel bezichtigingen, ook tijdens de open dag (die Michiel helemaal in z’n uppie moest doen wegens z’n vrouw die in Amerika zit…). En vrij snel kwam er een serieuze bezichtiging door een jong stel, dat werd een serieus bod, dat werd een serieuze onderhandeling, en een dag later werd dat een serieus voorlopige, mondelinge koopovereenkomst. Inmiddels is het allemaal definitief geworden. Het huis is verkocht. Het Te-Koop-bord is uit de tuin.

Het huis is verkocht…!

Ik ben er erg blij mee dat we kopers voor ons huis hebben, hoor, daar niet van, maar toch was ik een beetje van de kaart toen het allemaal zo snel rond kwam. Ons huis in Leusden is toch wel erg fijn, ik ben er erg aan gehecht geraakt. We hebben ook zo ontzettend veel aan het huis verbouwd, verbeterd en veranderd dat het helemaal ons plekje is geworden (en wat is het tof geworden!). Ik heb er – hoewel ik natuurlijk regelmatig en soms vrij lang in het buitenland zat – met heel veel plezier gewoond. En dat kan straks niet meer. Ook het hele idee dat we straks echt helemaal uit Nederland weg zijn, en ook geen huis meer hebben, is best wel definitief. En dat komt, gek genoeg, best hard aan. Terwijl ik degene ben die al verhuisd is… Raar emotioneel schepsel ben ik soms…

De overdracht gaat begin juni plaatsvinden. En als het allemaal uitkomt met de aanvraag van mijn nieuwe Amerikaanse visa kom ik helpen met de verhuizing. We gaan (waarschijnlijk) de boel in een container stoppen, die container wordt per schip naar Amerika gevaren, en twee maanden later wordt ie hier in State College ergens op de stoep gezet. Waar precies weten we nog niet: het contract voor mijn huidige huurhuis loopt tot eind juni, dan moet ik eruit.

En dus heb ik een rare, drukke zomer, vol met airmiles. Als alles volgens plan gaat, kom ik eind mei naar huis. Dat is voor de verhuizing en natuurlijk voor bezoekjes aan familie en vrienden (o.a. Carlijn en Fenna staan hoog op de agenda – dat kleine spul wordt veel te snel groot). Dan moet ik begin juni naar conferenties (eerst in Europa en dan in Atlanta, Georgia, dus ga ik weer naar Amerika). Dan ben ik weer twee weken hier in State College, en dan kom ik begin juli weer naar Nederland bij wijze van vakantie. Dan moet ik begin augustus in San Francisco zijn voor een conferentie, en ben ik vervolgens weer in State College (Klaas, ik kom dus geen bloemen plakken met het corso. Maar ja, dat hoefde toch al niet meer, geloof ik…).

Michiel gaat ook een drukke tijd tegemoet. Eerst moet hij de verhuizing voorbereiden, en dan blijft hij in de zomer nog bij Intergamma werken. Hij woont dan zolang weer bij familie, en rijdt dus heen en weer naar Leusden. Tegen de tijd dat ik half augustus weer in State College ben, is Michiel er ook, is het idee, en onze container met spullen ook. Dan heeft Michiel eindelijk de tijd om uit te rusten en om zijn leven hier in State College op te bouwen.

Dat zijn de plannen. Maar, zoals de ervaring inmiddels leert, het wordt vast wel weer anders. “Want het leven is wat je gebeurt terwijl je andere plannen maakt” (Acda en De Munnik).