Oh, wat was het weer koud vandaag, -20 graden. Min Twintig Graden… Gevoelstemperatuur min dertig… Toen ik gisteravond naar huis fietste had ik al tintelingen in mijn benen en op mijn wangen: beginnende ‘frostbite’. Ik was ook al gewaarschuwd door ISBM-collega Gary Hollar: “You’re not coming to school by bike tomorrow, are you?” Nee dus. Vandaag ben ik thuis gebleven.

Sneeuw, sneeuw, sneeuw

Ze doen het hier op zich heel goed met de sneeuw: je hoeft echt geen uren te wachten totdat de wegen zijn gestrooid. Hellingen en dergelijke zijn standaard voorzien van extra zout. Zodra het sneeuwt rijden hier allemaal soorten schuivers en strooiers over de campus, en in State College. Ze hebben hier ook services voor ‘snow removal’ om de sneeuw weg te halen rondom de huizen. Dan komen er auto’s (type grote Jeep) met sneeuwschuivers voor je oprit vrijmaken. Karretjes met borstels die wij kennen om een ijsbaan sneeuwvrij te maken gaan hier de stoepen over. Of er komen kerels met apparaten die lijken op bladblazers je paadjes vrijmaken.

Dat is ook van belang hier. State College is een zeer opgeruimd stadje. De gemeente hier heeft dan ook regels ten aanzien van de lengte van het gras (je MOET grasmaaien, en anders huur je maar iemand in). En ook zijn er regels ten aanzien van het sneeuwruimen (je MOET de sneeuw van de stoep afhalen, en anders huur je maar iemand in). Nu vind ik grasmaaien niet zo erg, hoewel, eerlijk zijn, doet Michiel dat 99 van de 100 keer bij ons thuis. Daar heb ik geen problemen mee, dat luistert ook niet zo nauw, kan best een dag wachten. Maar die sneeuw, dat moet binnen 24 uur nadat de sneeuw is gevallen weggehaald. En aangezien de sneeuw hier in een bocht om het huis moet worden weggehaald, is dat heel erg veel werk. Daarbij – zo’n berg sneeuw weghalen in deze vreselijke kou is gewoon geen pretje. De eigenaren van het huis hebben ‘snow removal service’ en daar maak ik met alle plezier gebruik van. Het alternatief is dat mijn handen en voeten er af vriezen.

Sporen in de sneeuw

Vandaag ben ik vanwege de kou thuisgebleven. En het was eigenlijk schitterend mooi zonnig (maar steenkoud) weer. Ik moest eventjes naar buiten naar de compostbak in de tuin, dat is nog geen 8 meter van het huis vandaan. Ja echt: winterjas aan, bergschoenen aan, en binnen een paar seconden VRESELIJK koude handen… Oh wat koud, wat koud.

Toch ben ik teruggegaan, met camera. Want ik had een paar interessante sporen gevonden. Toevallig liepen die sporen naar de compostbak – eigenlijk niet zo raar, dat is nu eenmaal een plek waar eten te vinden is. Nu zijn Michiel en ik in Zuid-Afrika ‘getraind’ in sporen zoeken en identificeren (een erg leuke bezigheid), en dat wilde ik nu weer doen. Zeker in de sneeuw is het makkelijk te zien welke kant een beest oploopt. En hoe vers de sporen zijn (ik weet immers wanneer het gesneeuwd heeft). Moeilijkheid in dit geval is wel dat ik nog niet alle beesten ken die in Pennsylvania rondlopen…

Wat is er belangrijk voor de identificatie?

1) Het zijn vrij grote sporen.
2) De sporen zijn ’s avonds of ’s nachts gemaakt, dus het is geen loslopende hond of zo (honden laat je met die temperaturen niet loslopen).
3) Het ene spoor is van een joekel van een beest. Voor de schaal heb ik mijn eigen bergschoenen er maar even naast gefotografeerd. Het spoor heeft twee tenen en een ‘hak’ die verder op staat. Dat is hoogstwaarschijnlijk een ‘snowshoe hare’: een sneeuwschoen-haas, die heeft inderdaad erg grote achterpoten. Die komt ook voor in Pennsylvania, en is een vrij ‘logisch’ beest om tegen te komen. Ik ben 99% zeker van mijn determinatie.

4) Het andere spoor heeft vier tenen (met ‘nagels’) en een ‘kussentje’ middenin. Totaal zo’n 8 cm lang. Het is geen katachtige, want die trekken hun nagels in tijdens het lopen. Het is dus een hondachtige (‘canine’). En aangezien het enorm grote poten zijn, lijkt het een coyote te zijn. Ook de positie van de sporen onderling duidt op een coyote – een lange streep, een hond maakt meer bochten. En ja, ook de coyote (een soort kleine wolf) komt hier voor, heb ik op de website van de Wildlife Association van Pennsylvania gezien. Zo’n beest eet – naast vlees – ook echt groente en fruit, en vindt mijn compostbak vast interessant. In vergelijking met de snowshoe hare is de coyote ook een stuk enger, en niet iedereen zal mij gelijk geven omdat ze hier nog nooit een coyote hebben gezien… maar ik ben er toch 80% zeker van na mijn zelfstudie dat ’t een coyote is geweest.

Een echte theorie test ook alternatieve verklaringen. Dus hier komt ie:

a) de hond kan niet vanwege het tijdstip. En waarom zou een huishond naar mijn composthoop gaan?

b) een wolf is te groot en is het vast niet;

c) de vos kan ook niet, want die is te klein.

Wordt vervolgd!