Wat een dag, wat een dag, wat een dag…! Hendrieke en Robin vielen tijdens hun bezoek op zaterdag van de ene verbazing in de andere. Ze zijn namelijk mee geweest naar ons grote ritueel hier: tailgaten plus footballwedstrijd. En ja, dat heeft nogal wat voeten in de aarde…

Verbazing 1: De voorbereiding

Dat er wat moet worden voorbereid is duidelijk. Want bij tailgaten hoort ook eten, en dit kost tijd. Vrijdagavond, vlak voordat we gingen slapen, hadden we onze net aangeschafte Crockpot (een elektrische slow cooker, dat is een blog op zich waard, dus daarover later meer…) volgegooid met kip, kruiden, en pepers om Mexicaanse kip te maken. Hup, stekker in het stopcontact, aanzetten, en gaan slapen. Zaterdagochtend was alles klaar, en moesten we (nou ja, Robin dan… die is goed met dat soort dingen) de Mexicaanse kip nog even uit elkaar trekken. Ook moesten we (nou ja, Robin dan… die is goed met dat soort dingen) de uien, sla en tomaten nog fijn snijden. Michiel vulde ondertussen de koelbox met bier, fris en water, en ik sloeg aan het pannenkoeken bakken (ja, ook soja-versie voor Hendrieke). Daarna nog de kipsate gebakken en satesaus gemaakt…. en vervolgens alles in tassen en in de kofferbak.

Net na de geplande half 11 waren we klaar om naar de ontmoetingsplek te gaan waar we Peter, Dan, Pranav en Priya, en de Straleys (Emma, Corey, pa en ma Straley, Andy en zijn kids) te ontmoeten, waarna we in een colonne van vier auto’s naar het stadion reden. Alle wegen zijn dan afgezet, en krijgen opeens de functie van rijbanen voor het voorsorteren naar de parkeervelden voor de tailgates. Eenmaal aangekomen tussen de tienduizenden auto’s en campers keken Hendrieke en Robin zich de ogen uit.

Verbazing 2: Tailgaten

Want sohee, dat concept blijft toch verbazen. Je gooit de achterklep van de auto open, en daar komen dan vervolgens uit: klaptafels en klapstoelen, koelboxen, spelletjes, en eten – heel veel eten. Met ook nog eens een keer football-decoratie: tafellakens in de vorm en kleur van een footballveld, mandjes die doen alsof ze een football-doel zijn, en uiteraard papieren bekers en borden in de Penn State kleuren. Partytent erboven, en gaan met die banaan! Gezelligheid! Hendrieke en Robin hebben uiteraard nog corn hole gespeeld, hebben een rondje langs de tailgates gedaan, en hebben zich uitstekend vermaakt. Nu heb ik hier zelf helaas geen foto’s van – die staan op Robin’s camera…

Verbazing 3: ‘Walking taco’s’

Deze keer hadden we gekozen om niet te barbecuen, maar om ‘Walking taco’s’ te gaan maken. Dat concept gaat als volgt:

• Je pakt een klein zakje Dorito’s of andere corn chips, stampt ze enigszins fijn in kleine stukjes, en opent het zakje;
• Die vul je vervolgens met vlees (daarvoor moest ik dus Mexicaanse kip maken; Peter had barbacao – rundvlees – gemaakt), en met andere toppings zoals salsa, guacamole (dank je, Pranav!), kaas (Hendrieke niet natuurlijk), tomaten, uien en sla;
• Husselen, en eten – en tadaa, het zakje functioneert als bord!

Hendrieke en Robin vonden het erg lekker, hoewel ze wel allebei dachten ‘wat is hier aan de hand, dat is raar’. Sowieso heb ik dat Hendrieke wel vaak horen zeggen – en zien denken!: ‘Awesome, but soooo strange!’

Verbazing 4: Het hele stadiongebeuren en de wedstrijd zelf

Ja, we gaan om 8 uur ons bed uit voor een footballwedstrijd die om half 4 ’s middags pas begint. Ja, we gaan om kwart over 2 al richting het stadion om op tijd te zijn voor alle heisa die voorafgaat aan de wedstrijd. Ja, die wedstrijd zelf duurt weliswaar maar 4 keer 15 minuten, maar ze doen er typisch drie en half uur over om dat af te ronden.

Gekkigheid tijdens de wedstrijd op het veld met de Nittany Lion

En ook op de tribune is er gekkigheid…

En nog meer gekkigheid op de tribune – crowdsurfing!

Er werd ook iemand bij de Blue Band ten huwelijk gevraagd, en ‘She said yes’!

En dan ook nog de wedstrijd zelf – bijzaak, natuurlijk…

En toch, de dag vloog voorbij. Hendrieke en Robin – zelf ook in hun blauw-witte Penn State kleren – vonden het absoluut niet saai. Er was constant wat te zien en doen in het stadion, en volgens mij konden ze de wedstrijd nog wel aardig volgen ook. Robin vanwege z’n rugby kennis uit Zuid Afrika; Hendrieke vanwege de uitleg van Michiel. En ja, ik ben er om de Nittany Lion, de Drum Major en de Blue Sapphire-majorette, en de cheerleaders aan te wijzen (dat weet ik dan weer).

Groepsselfie in het stadion!

In de mensenmassa in het stadion…

‘Wij’ (de Nittany Lions) hebben de football wedstrijd gewonnen (tegen de San Diego State Aztecs). Het was nog spannend ook en bij vlagen ook nog spectaculair met onder andere een touchdown van een verdediger van dik 150 kilo zwaar (‘wat een papzak’ volgens Hendrieke – en dat klopte ook wel aardig…).

Na de wedstrijd – met enigzins een houten kont maar een hele ervaring rijker

Met een mooie zonsondergang na afloop

Verbazing 5: Cards against Humanity

Na de football wedstrijd is het lastig om ergens een restaurantje te vinden, want zo’n beetje iedereen die in het stadion zat (ruim 95.000 mensen voor deze wedstrijd) willen eten. Wij hadden het idee opgevat om met de overgebleven ingredienten van de tailgate – een pannenkoek voor ieder als voorgerecht – naar Peter’s huis te gaan om daar taco’s te eten, de koelboxen leeg te drinken, en Cards against Humanity te gaan spelen. Dat hebben we al eens eerder gespeeld met Emma, en het is altijd een groot succes.

Nu is Cards against Humanity een kaartspel waar je nog wel enigszins kennis moet hebben van Amerikaanse straattaal en uitdrukkingen, maar ook dat kwam helemaal goed met Hendrieke en Robin. Ik leer ook altijd weer een paar nieuwe uitdrukkingen bij dat spelletje, en zij dus ook. Onderwijstechnisch heel verantwoordelijk dus (ahum). Zowel Robin als Hendrieke wonnen een paar rondes, uiteraard Michiel ook (die is gewoon goed in woordspel-grapjes) en ik had ook op een gegeven moment een paar rondes gewonnen.

Na twaalven gingen we pas weer naar huis. Hendrieke en Robin moe maar voldaan, en heel wat indrukken rijker! Gelukkig hadden we nog een zondag te gaan in het weekend!