Gisteren vertelde ik nog over ons bezoekje aan Punxsutawney Phil. Dat was in het weekend van 27-28 augustus. Mijn pa en ma zijn in de dagen daarna zelf (zonder onze begeleiding/aanwezigheid) naar de regio Lancaster geweest (Amish country). Daar zijn we twee jaar geleden ook al eens geweest, en mijn pa en ma wilden daar graag nog een keer heen, dit keer wat langer. Ze hebben het daar erg leuk gehad, hoorde ik van de verhalen, maar zelf was ik er niet bij, en dat is voor mij lastig bloggen. Daarom fast-forward ik ‘m even naar het volgende weekend (3-4 september). Een football weekend zelfs!

Tailgate!

Het ging dit keer zelfs om de home opener – de eerste football wedstrijd van het seizoen. Pa en ma wilden ook wel eens zo’n football wedstrijd meemaken. Als Nederlander kan dat best – dat hebben we ook met Hendrieke en Robin gemerkt vorig jaar. Nu weten we inmiddels dat er bij een football wedstrijd ook een tailgate hoort. Traditioneel tailgaten wij met de familie van Emma, en dat deden we deze keer ook. Uiteraard allemaal (inclusief pa en ma!) in passend Nittany Lions t-shirt!

Met een stapel pannenkoeken in de tas, een cooler vol met drankjes, rauwkost, guacamole en tortillachips, een enorme bak cheesepuffs, vouwstoelen, een vouwtafel, en cornhole – jawel, een auto vol – gingen we om tien uur naar het ontmoetingspunt bij de Outback (da’s een restaurant). In een kolonne van vijf auto’s gingen we naar het footballveld, en daar begonnen we aan de tailgate. Pa en ma keken zich hun ogen uit. Wat groot, wat veel auto’s, wat veel campers, wat veel mensen… en wat veel blauw-witte gezelligheid! Het was ook nog eens hartstikke mooi weer, een heerlijke 25 graden met een stralende zon – kortom, een prachtige dag!

Pa en ma weten inmiddels ook hoe ladderball gaat – zo’n typisch Amerikaanse lawn game (volgens mij hebben wij die vorig jaar ook in Giethoorn gebracht). Net sjoelen (ahum).

En Emma kreeg vandaag haar eigen Nederlandse klompen, met uiteraard een nieuwe voorraad Nederlandse stroopwafels. Emma, als jij niet naar Nederland komt, komt Nederland wel naar jou toe!

Het muzikale voorprogramma!

En toen kwam daar de football wedstrijd zelf, Penn State tegen Kent State. We waren vroeg in het stadion, om zo alles mee te krijgen. Ik heb een groot deel van de show voorafgaand aan de wedstrijd opgenomen. Deze show is eigenlijk altijd vergelijkbaar (dit in tegenstelling tot de half time show, die verschilt altijd). Het is een vrolijke show, met allerlei loopfiguren, waarbij de hele Blue Band op het veld staat, samen met alle majorettes, vlaggers en cheerleaders, en onze mascotte de Nittany Lion natuurlijk. Een heel gezelschap! Zie het (lange) filmpje hieronder voor de details:

Wedstrijd!

Pa en ma waren amper bijgekomen van alle spektakel tijdens de openingsshow van de Blue Band – en toen moest de wedstrijd nog beginnen. Nu is American football heel anders dan voetbal, en hoe leg je dat nu uit… We hebben ons best gedaan: de termen ‘first down’, ‘touchdown’, ‘quarterback’, ‘special teams’, ‘extra punt’, etc. kwamen voorbij… Geen idee hoeveel daarvan is blijven hangen, want ook ik ben niet de expert in American football – daar kwam ik weer achter toen ik na een football-pauze van een dikke zes maanden weer eens een wedstrijd zag (NB: niet omdat ik dat niet wil hoor. Er is gewoon zeer weinig American football te zien na de Superbowl, in februari).

Penn State speelde tegen Kent State (uit Ohio). Dat is een eind rijden, maar op zich wel te doen – toch zag ik maar een stuk of twintig, dertig fans van de tegenstander in hun gele shirts zitten. Al zijn ze met weinig, ze vallen wel op tussen het blauw en wit wat de rest van het stadion domineert.

Uiteindelijk heeft Penn State (zoals verwacht) wel gewonnen (fijn zo), en was het een interessante wedstrijd. ‘We’ hebben namelijk sinds dit seizoen een andere quarterback (spelverdeler, belangrijkste man van het team), en het was even afwachten hoe hij het ging doen. En hij deed het best goed!

Half time show

Hoewel een football wedstrijd vier keer een kwartier duurt (in speltijd), wordt de klok zo vaak stilgezet (voor time outs, blessures, overtredingen, reclameonderbrekingen, wissels voor special teams, en weet ik wat nog meer) dat een wedstrijd al gauw drie en half uur (!!!) kan duren. Een belangrijke en fijne onderbreking in mijn ogen is de half time show. Bij college football wedstrijden worden die veelal ingevuld door de college marching band. Bij Penn State is dat de Blue Band (zo’n 200 man!).

Deze keer heb ik ook de hele half time show opgenomen (zie filmpje):

Leuk he. Echt wel heel erg indrukwekkend als je daar bij bent!

Na de wedstrijd was er overigens nog een post-game show van de Blue Band. Ik wist helemaal niet dat ze dat ook deden… Het stadion was echt al bijna leeg, en toch deed de Blue Band voor de fans die waren blijven zitten nog een korte herhaling van hun half time show. Dat was helemaal geen straf – het was nog steeds prachtig mooi weer, en zo’n speciaal optreden vind ik helemaal geweldig!

Eenmaal weer aangekomen bij de auto stond er natuurlijk nog overal file, en konden we niet meteen naar huis. Dus, hup, vouwstoelen en koelbox weer uit de auto, en napraten…

Wat een ervaring weer (vooral voor mijn pa en mij – wij weten inmiddels wel dat het machtig prachtig is, zo’n football wedstrijd plus tailgate dag)!