Het is al een paar weken geleden dat ik even interim-logistiek-manager was voor Michiel – door gezondheidsissues is het er nog niet van gekomen om verslag te doen. Inmiddels ben ik er weer bijna bovenop (na griep, een extreme voorhoofdsholte ontsteking, en ook nog een keelonsteking die daarop volgde… Deze week heb ik nog een laatste checkup bij de KNO-arts, en dan hoor ik of ik er inderdaad vanaf ben. Maar goed – ik heb dus ge-‘interimd’.

Hoe dat zo?

Nou… Michiel en ik reizen niet altijd tegelijk naar Nederland, en we reizen ook niet altijd gelijk weer terug. Afgelopen kerstperiode moest ik weer eerder terug zijn in State College, omdat mijn teaching semester begon, en Michiel had in Nederland nog een paar leveranciersafspraken die hij moest afwerken. En dus was ik eerder in State College.

Dat heeft als grote voordeel voor Michiel’s bedrijf dat hij de levertijden voor zijn producten tijdens zijn afwezigheid weer korter kan maken zodra ik weer in State College ben. Het idee daarachter is dat ik, zodra ik in State College ben, de order fulfillment doe. Michiel bereidt dan alles voor – denk aan packing slips, adresstickers, en indien nodig instructies voor mij – en dan kan ik pakketjes gaan maken.

Kleine misrekening…

Nu hadden Michiel en ik verwacht dat er niet zo veel pakketjes voor mij te maken zouden zijn. Immers, wie gaat een douchegordijn of zeeppompje of stenen sample bestellen als er ruim twee weken levertijd op zit? We hadden tijdens de autorit naar het vliegveld (in december dus) ingezet op 10 pakketjes voor mij (eerlijk zeggen: Michiel zette in op 11 pakketjes). Dat bleek een kleine misrekening. Al op het vliegveld aangekomen hadden we het eerste pakketje ‘voor mij’ al te pakken. En gedurende ons verblijf in december werden het er steeds meer… en waren we binnen een paar dagen die ‘doelstelling’ van 10 pakketjes al voorbij. Ik werd al lichtelijk paniekerig in Nederland… ik had namelijk heel veel te doen bij aankomst in State College: mijn lessen moest ik nog voorbereiden, mijn syllabus moest nog gemaakt, het CMS ingeregeld, ik had een paper bijna klaar om te worden opgestuurd naar een academisch tijdschrift – en door de griep die mijn in Nederland geveld had, was ik daar allemaal niet aan toegekomen. En dan bleek het interimwerk ook nog eens veel meer dan verwacht: er stond namelijk een werklijst van 35 pakketjes op mij te wachten bij aankomst.

En dan werkt mijn gezondheid ook niet mee

Toen ik begin januari weer in State College aankwam, ziek als een hond, had ik dus een hele lijst met pakketjes weg te werken. En ja, die pakketjes moesten wel weg, omdat ze nu eenmaal een beloofde levertijd hadden, en ontevreden klanten wil je niet… Ik kwam op donderdagavond aan – en had eigenlijk vooraf gepland dat ik die (‘tien’) pakketjes nog wel ’s avonds zou kunnen wegwerken, ze moesten immers de volgende dag met de post mee. Maar ja, ik had vanwege allerlei redenen vertraging en was helemaal kapot (en ziek dus, bleek later) en ben compleet ingestort na aankomst.

De volgende ochtend ben ik om zeven uur ’s ochtends daarom maar begonnen aan de pakketjes. Nu heeft Michiel hele makkelijke pakketjes (bijvoorbeeld douchegordijnen, die schuif je zo in een envelop met bubbelplastic want die kunnen niet stuk, dat is drie minuten werk), gemiddeld moeilijke pakketjes (bijvoorbeeld zeeppompjes: wel goed inpakken want breekbaar, maar verder niet heel lastig), en vrij moeilijke pakketjes (bijvoorbeeld de stenen samples: daarbij moet je eerst goed zoeken of je wel de goede hebt, en daarna moet je ze ook nog heel goed inpakken, want anders gaan ze stuk want heel erg breekbaar en ook nog eens zwaar – en dat is heel wat meer werk, je bent zo een kwartier mee bezig met zo’n order). Met Michiel zo nu en dan op Skype erbij (want sommige dingen kon ik echt niet vinden), een grote doos tissues, knetterende hoofdpijn, en dus met heel wat ibuprofen achter de kiezen ben ik aan het werk gegaan. Pakketje voor pakketje, een voor een…

Pas vijf uur later was ik klaar…

… en helemaal kapot (achteraf niet zo gek, ik was goed ziek, al had ik dat zelf niet zo door).

35 pakketjes verder. Wat een berg…

35 pakketjes… echt wel veel werk!

35 pakketjes voor de postbode!

Ik heb de postbode maar even geholpen om ze allemaal de auto in te krijgen. Pff.. En daarna ben ik gaan slapen.

De dagen die daarop volgden had ik nog meer pakketjes voor Michiel af te handelen. Maar liefst 50 pakketjes heb ik totaal weggewerkt als interimmer in die paar dagen. Na een tijdje werd ik er – ondanks voorhoofdsholte ontsteking – vrij soepel in en ging het allemaal wat sneller.

Op zich werkt het best prima zo, ik als interimmer van de afdeling logistiek. Op zo’n manier kan de business doorgaan en in theorie kost het me, bij goede gezondheid, niet zoveel tijd en kan ik het er prima bij hebben… Maar voor de volgende keer houden we er wel even rekening mee dat klanten zich niet zo van de wijs laat brengen door langere levertijden… en dat ik op dag 1 wat meer tijd in mijn agenda moet vrijmaken voor het interim-werk!