Mijn lesgeef-semester is weer begonnen. Voor degenen die denken ‘huh, wat betekent dat?’: mijn onderwijs is in een semester geconcentreerd, in het voorjaarssemester (januari-mei). De andere periode doe ik vrijwel alleen maar onderzoek. Dat is fijn, zo kun je flink meters maken in je onderzoek zonder dat je wordt afgeleid door onderwijstaken. Aan de andere kant betekent het ook dat in het voorjaar Heel Veel Lesgeef. Het semester is 15 weken lang, met twee lessen van anderhalf uur per week, met drie secties van elke les. Dat is bij mij op maandag en woensdag, en in de regel passen er op die dagen niet heel veel andere dingen in mijn schema (of in mijn hoofd). Aan het einde van zo’n dag is mijn hoofd ‘toast’, en moet ik echt even bijkomen, dan ben ik helemaal gaar. Daarnaast, omdat ik een ‘writing course’ geef, ben ik op twee van de andere dagen ook vaak nog bezig met nakijken van schrijfopdrachten, en heb ik ook nog tig studentenemails te verwerken. Kortom, heel mijn routine wordt anders tijdens het onderwijssemester.

Capstone cursus

Nu geef ik les in de capstone cursus ‘Marketing Strategy’. Dat is de cursus die – voor de meeste studenten – aan het einde van hun bacheloropleiding Marketing Management zit. De meeste studenten zijn seniors (dus vierdejaars), en ze hebben vaak al een of soms twee stageperiodes achter de rug. En omdat ik in het voorjaassemester lesgeef, zijn de meeste studenten bezig aan hun laatste semester aan Smeal en slagen ze in mei. Een groot deel heeft, of krijgt gedurende het semester, een aanbod voor hun eerste echte baan na hun opleiding. Mijn vak is dus een van de laatste dingen die ze nog doen. Mijn vak is ook een verplicht vak, en ze moeten ook twee andere vakken al gehaald hebben voordat ze aan mijn vak mogen beginnen (in verband met het niveau).

Studentenaantallen

Vanwege het interactieve karakter van mijn cursus dat voor een groot deel uit case analyse bestaat, heb ik niet zulke hele grote groepen. Tot dit jaar had ik standaard secties van maximaal 32, en soms ook eentje van maximaal 26 – dat wil zeggen, als er 26 danwel 32 studenten inschrijven voor mijn vak, is het ‘vol’. Daarnaast geef ik standaard een sectie les om 8.00 uur ’s ochtends – en daar hebben studenten een hekel aan. Die sectie zat dus nooit vol, een heeft typisch aantallen van 6 tot 16 studenten gezien. Normaal kwam ik dan uit op zo’n 80-85 studenten uit.

Dit jaar is het anders. Mijn vak is veel voller dan anders. En niet zo’n klein beetje ook!

• We hebben te maken met groeiende studentenaantallen. Er zijn dus meer studenten die mijn vak moeten volgen. Nu zou je daar wat aan kunnen doen, maar dat is in dit geval een beetje lastig vanwege de volgende redenen:
• Daarnaast zijn er een hoop collega’s op sabbatical dit semester, waardoor veel andere vakken niet gegeven worden – en onze studenten moeten wel een vol rooster hebben, dus komen ze eerder dan normaal bij mijn vak uit (dat zijn dan juniors die in hun derde jaar mijn vak al volgen); en:
• Normaal gesproken geef ik dit vak in het voorjaarssemester met nog een docent, die dan ook 2 tot 3 secties lesgeeft. Dat was eerst Hari (maar die is vertrokken naar Texas A&M), en later Carolyn – maar omdat Carolyn na dit semester met pensioen gaat geeft zij ‘mijn’ vak ook niet meer dit voorjaar.

En zo kwam ik dus uit op een maximum van inschrijvingen van 40 (!) per sectie, en ging men daar per sectie ook nog eens met een paar studenten overheen. In totaal heb ik nu dus 125 studenten, en dat is een factor 1.5 meer dan in elk van de jaren hiervoor. Dat is serieus veel meer.

Veranderingen

Opeens heb ik echt heel veel meer studentenemails.

Opeens heb ik merkbaar meer studenten op mijn ‘office hours’ waardoor ik afspraken met studenten daarbuiten moet maken.

Opeens heb ik ook echt heel veel meer nakijkwerk van de case analyses.

Opeens heb ik veel meer groepen in mijn simulatie…

En opeens heb ik veeeeeeeel meer namen om te onthouden. En merk ik dat mijn systeem dat ik zo leuk had bedacht en onder de knie had, niet meer werkt bij 125 studenten. Reden: er zijn gewoon teveel studenten om iedereen te laten meedoen in de discussie. Normaal gesproken zijn er altijd een stuk of vijf tot tien studenten die liever niets zeggen, en die betrek ik altijd proactief in de discussie door ze erbij te roepen. Nu ik 42 studenten in een groep heb, heb ik geen tijd meer en geen overzicht om dat te doen. Daardoor leer ik de namen van een deel van die ‘stille’ studenten gewoon niet…

Het gevolg is wel dat ik gewoon minder aandacht kan hebben voor de individuele mispunten die er (vast) tussen zitten (ook al heb ik ze nog niet geidentificeerd). In de afgelopen jaren was het telkens zo dat ik binnen drie, vier sessies duidelijk op mijn netvlies had wie ik in de gaten moest gaan houden voor rottigheid als fraude, ongeoorloofd kopieren, en dergelijke. Dat heb ik nu niet. Omdat ik een deel van mijn nakijkwerk delegeer aan mijn TA (= teaching assistent), heb ik ook daar niet het volledige overzicht. Het kan natuurlijk zo zijn dat ik mazzel heb en dat al mijn 125 studenten voorbeeldig zijn (maar ik gok van niet). Het heeft wel als bijkomend voordeel dat ik me daar minder druk om maak – ik richt me meer op de studenten die meedoen en participeren en mijn aandacht vragen. En dat is een heel stuk positiever dan het willen trekken en hangen aan studenten die liever niet meedoen of de boel moedwillig saboteren.

Het onderwijs is weer begonnen!