Verrassing! Gisteren vertelde ik al dat ik een verlamd been heb gehad. Het klinkt misschien erger dan het was, of misschien was het wel erger dan het klinkt. Het goede nieuws eerst maar eens: het is goed afgelopen, maar dat lezen jullie morgen.

Hoe begon dit nu weer?

In de periode dat ik last had van mijn ontstoken quadriceps pees, ging ik twee keer per week naar de fysiotherapeut, en moest ik eigenlijk elke dag oefeningen doen voor mijn linkerknie/bovenbeen. Op een gegeven moment, in een weekend zo rond 20 maart, dat ik mijn rechterscheenbeen niet meer voelde. Heel raar. Van mijn voet tot onder mijn knie, en dan de voorste helft was gevoelloos. Ik schat zo in dat de eerste halve centimeter of zo doof was, daaronder voelde ik wel weer.

Mijn kuit voelde ik nog wel. En ik kon mijn been ook nog wel gewoon gebruiken, ik kon wel gewoon lopen bijvoorbeeld. Het was dus een ‘doof’ been (maar niet die tinteling die je hebt als je been slaapt). Het is vooral lastig bij aankleden, schoenen aandoen, douchen/wassen/benen scheren (vooral dat! Echt, je hebt geen idee – alsof je iemand anders’ benen scheert!), en je voelt het niet meteen als je ergens tegenaan staat.

De fysiotherapeut (1)

Ik dacht eerst, he, wat raar… en omdat ik normaal gesproken echt niet als eerste naar een dokter stap (je zou het niet geloven op basis van mijn medische consumptie van het afgelopen jaar…) dacht ik eerst “Dat komt wel weer goed. Wat vanzelf komt, gaat ook vanzelf weer weg”. Maar ja, ik zat toch nog regelmatig bij een fysiotherapeut, dus die vroeg ik “enig idee wat dit kan zijn, en hoe kom ik er weer af?”. Nu zijn mijn fysiotherapeuten erg terughoudend wat betreft problemen die er wel zijn maar waar zij niet voor zijn aangewezen om te behandelen, merkte ik. De ene zei “ja, dat is een klacht die ik wel vaker zie, maar dan bij 50+-ers”, “Kan vanzelf weer over gaan, houd het even in de gaten”, en “Onze chiropractor behandelt dat wel eens”. De andere, een week later, was wat praktischer. “Hoe lang heb je daar al last van? Twee weken? Nou dan zou ik maar eens snel een afspraak maken met de orthopeed!”.

De orthopeed

En zo zat ik 7 april bij de orthopeed voor mijn rechterbeen – een college van diegene die mijn diagnose ‘quadriceps tendonitis voor mijn linkerbeen had gegeven. Ik dacht zelf mogelijk aan een hernia, omdat ik de afgelopen twee weken ook rugpijn had ontwikkeld die nadrukkelijk hoger zat dan anders (ik heb wel vaker rugpijn). Maar dat was het gelukkig niet. Het heet officieel ‘sciatica’. Zijn oordeel:

• “Dat komt nogal eens voor bij 50+-ers” (okee, de fysiotherapeut had dus gelijk, dat is fijn want hij is dus capabel)
• “Er kunnen honderd dingen de oorzaak zijn” (jakkes)
• “Waarschijnlijk kom je er nooit meer af. Ik heb het ook, al acht jaar” (joh, dat is slecht nieuws)
• “Probeer eerst maar fysiotherapie voor een maand of twee” (okee… maar ik was net precies ontslagen bij de fysio voor mijn linkerbeen – ik moet de oefeningen nu zelf doen)
• “Dan kom je maar terug als het niet geholpen heeft, de kans dat fysio helpt is zeer klein” (met de beide beentjes – eentje gevoelloos – op de grond)
• “Dan krijg je een MRI scan” (okee)
• “… en gaan we een rugoperatie doen” (what the fuck? Liever niet..!!)

Nou… dat was geen goed nieuws. Ze weten niet hoe het komt, fysio is met hagel schieten, de kans was groot dat ik er nooit meer vanaf kom… en een rugoperatie? Nou nee… bedankt!

(Morgen deel 2!)