Ik heb dit jaar al 49 (!!!) medische afspraken gehad. Geen grapje. Twee keer naar de tandarts, een keer een checkup bij de huisarts, en de rest was eigenlijk niet gepland. Ik had een hele nare infectie (die een ‘zeldzame en chronische ziekte’ bleek te zijn – dat was echt een heel erg lang verhaal), een gevoelloos been, een gevoelloze arm, een gescheurde en ontstoken quadriceps, een weggehaalde moedervlek… het medische verhaal krijgt dit jaar geen einde, lijkt het. Want, er is weer wat nieuws!

Tintelende vingers

Sinds twee maanden heb ik tintelende vingers. Om precies te zijn, mijn ringvinger (de helft), en de pinken, en wel aan beide handen (hoewel het aan de rechterkant veel erger is dan de linkerhand). Mijn vingers tintelen continue, alsof ze onder stroom staan. ’s Nachts word ik er soms wakker van, omdat de pijn soms heel erg veel erger is als ik mijn ellebogen buig (mijn rechterelleboog is overigens ook niet bepaald pijnvrij). Door die dove vingers maak ik verschrikkelijk veel typefouten, laat ik dingen vallen, kan ik niet zo goed tassen optillen en brood snijden, ik kan kleine dingetjes niet goed oppakken (bijvoorbeeld de legers bij Risk)… nou ja, je krijgt het idee. Ik kan er wel mee functioneren, maar het is echt bloedirritant, en gewoon pijnlijk

Plan de campagne

Toen ik een doof been had, ben ik naar een orthopeed geweest – die man stuurde me eerst naar de fysiotherapie (onder het mom ‘dat helpt waarschijnlijk toch niet’ aldus hemzelf!), hij wilde mij in een MRI scanner hebben, om vervolgens een rugoperatie te plannen. Daar was ik toen niet voor. Ik ben toen parallel aan de fysiotherapie naar mijn chiropractor geweest, en die heeft mij uiteindelijk via ‘active muscle release therapy’ uiteindelijk geholpen. Dat was echt een enorme opluchting, ik hoef liever geen rugoperatie.

Nu ik tintelende vingers kreeg, ben ik ook eerst naar de chiropractor geweest, om ook weer die ‘active muscle release therapy‘ te krijgen. Helaas hielp het deze keer niet, en ben ik dus alsnog maar weer naar een orthopeed te gaan. Dit keer had ik een gesprek met een orthopeed/sportarts die precies dezelfde klacht als ik had. Zij kon me daardoor haarfijn uitleggen wat er aan de hand was. Dat is ook wel eens fijn!

Diagnose

Het heet ‘cubital tunnel syndroom’, en dat is het nare kleine broertje van het carpaal tunnel syndroom. Bij het carpaal tunnel syndroom heb je last van de wijs- en middelvingers (en soms de duim), en heb je een beknelde zenuw in de pols. Bij cubital tunnel syndroom gaat het om een andere zenuw (specifiek: de ulnar zenuw) die bekneld is, waardoor je last hebt van de helft van de ringvinger en de pink. De beknelling kan ook in de pols zitten, maar zit vaker in de elleboog. In mijn geval, zeker in mijn rechterhand, zit de blokkade waarschijnlijk in mijn elleboog. Als ik er niets aan zou doen, dan verschrompelt de spier aan die kant van de hand, en krijg ik waarschijnlijk een ‘klauwhand’ waarbij de ringvinger en pink krom permanent krom staan. Die verschrompeling van de handspier kan vrij rap gaan – het is dus van belang om niet te lang te wachten met een behandeling. Des te langer ik wacht, des te lager de kans op herstel.

Waarom gebeurt dit, en vooral, waarom heb ik dit in beide handen? Waarschijnlijk is het een anatomische reden – het is waarschijnlijk gewoon ‘te krap’ in mijn ellebogen. Het is dus waarschijnlijk niet vanwege de infectie, de medicijnen, de oefeningen voor mijn benen vanwege mijn ontstoken en ingescheurde quadriceps pees, en het heeft waarschijnlijk ook niets te maken met mijn dove arm en mijn dove been. Dat scheelt alweer, ik heb dus niet stiekem een rare zenuwziekte of zo. Dat scheelt alweer.

En, wat doen we eraan?

Ik geef dit semester geen les, maar vanaf januari heb ik allebei mijn handen weer hard nodig bij het volkrijten van tig schoolborden. Nu type ik gewoon wat langzamer vanwege mijn vele typefouten, en ik kan straks ook wel met mijn linkerhand alleen typen. Daarnaast heb ik geen zin aan die spierverschrompeling en die klauwhand, dus ik ga dit niet uitstellen. Ik heb begin oktober straks eerst een ‘zenuwtest’ om te kijken waar de blokkades in mijn ulnar zenuwen precies zitten, in allebei mijn handen. En dan gaan we bekijken of ik – vrij snel – al geopereerd word. Dat zal dan waarschijnlijk aan de rechterhand zijn – daar is de pijn het ergst, en omdat ik rechtshandig ben, is dat ook het meest opportuun. De linkerhand kan eventueel later nog wel, de noodzaak daarvoor wijst zich hopelijk uit de zenuwtest.

In zo’n operatie leggen ze dan de ulnar zenuw ergens anders neer waar ie iets meer ruimte heeft. In dat proces wordt dan wel een spier doorgesneden (echt waar!!) want anders kan de zenuw niet worden omgelegd (en die spier wordt ook wel weer aan elkaar genaaid, maar die moet dus weer aan elkaar groeien en dat duurt even…). Een alternatieve aanpak is het weghalen van een stuk bot. Die operatie zal waarschijnlijk al in november of zo plaatsvinden, anders kan ik begin januari niet op het schoolbord krijten. Ik kijk namelijk na die operatie eerst tegen een paar weken mitella aan na de operatie, en – komt ie – weer fysiotherapie om te herstellen (ze zien me aankomen daar!).

We zijn nog lang niet klaar met de medische sector dit jaar!