Gisteren schreef ik deel 1 over mijn verlamde rechteronderbeen. Vandaag deel 2. Spoiler: er is een happy end!

De fysiotherapeut (2)

Op advies van de orthopeed ging ik dus maar weer naar fysiotherapie. Het is wat: op dinsdag worden ontslagen (iedereen gedag zeggen want ik ben daar echt vaak geweest, en kende dus bijna iedereen bij naam – en zij mij), op woensdag bij de orthopeed horen dat je weer naar fysiotherapie moet, en daarom meteen maar weer binnenlopen bij de fysiotherapeut. Als een ware hypochonder, een echte draaideur-fysiotherapie-patient dus.

[Disclaimer: ze zitten bij elkaar in hetzelfde gebouw. Zo ben ik ooit bij die fysiotherapie terecht gekomen – ze zaten immers aan de andere kant van de hal van de orthopeed, je loopt er zo naar binnen. Gemak dient de mens, en dus ook de onderlinge verwijzingen, en is daarmee slimme business.]

Daar waar mijn ontstoken-en-gescheurde quadriceps een begrepen blessure was, is dat bij het gevoelloze rechteronderbeen niet zo. Bij de quadriceps klacht was het een makkie om een behandelplan in elkaar te zetten, dat was nu niet zo het geval… De oefeningen waren niet echt op een bepaalde spiergroep gericht, het waren vooral stretch- en core oefeningen. De manuele behandeling was ook erg ‘gokken’: “voel je nu wat? Nee? Nu dan?” Ik kreeg de ene keer een warmtekussen met elektrische stimulatie, de andere keer niet… Ik snap het ook wel, er waren immers tig oorzaken te bedenken. Ondertussen groeide mijn oefeningenschema nog verder – want ook mijn linkerbeen-quadriceps oefeningen moest ik nog geregeld doen.

Ik heb zelfs op een waar martelwerktuig geleden, een soort uit-rek-tafel (denk aan het middeleeuwse radbraken). Dat is een tafel waarbij mijn bovenlichaam vastgesnoerd werd op het ene deel, en mijn onderlichaam vastgesnoerd werd op het andere deel, en vervolgens werd er aan mijn onderlichaam getrokken. Doel: om de ruggewervels wat uit elkaar te trekken – zie je, echt radbraken, dus… Het achterliggende idee was dat er eventuele zenuwen klem zouden liggen in mijn rug – wat ook zou samengaan met mijn rugklachten. Hoe voelt zoiets? Nou, op het moment zelf valt het wel mee (ik verwachtte erger) maar bloody hell, dat deed een paar uur nadien echt wel pijn, en ‘s avonds moest er echt een pijnstiller in hoor! Dat levered een hele rare rugpijn op… Ik heb drie keer op die uitrektafel gelegen, maar ik heb op een gegeven moment wel aangegeven dat ik niet het idee had dat het hielp… en zijn we er mee gestopt.

Hier lig ik ingesnoerd op de uit-elkaar-trek tafel

Met hier de kabel die me uit elkaar trekt, en dan weer terug laat zakken (en dan weer opnieuw)

De chiropractor

Ik had echt geen zin in een rugoperatie. Geheel niet. En zodoende besloot ik om naast de fysiotherapeut ook naar mijn (eigen) chiropractor John te gaan, een beetje omdat de fysio had gezegd da teen chiropractor ook wel eens kan helpen. Mijn chiropractor is een tovenaar, en kan heel veel rugklachten van mijn verminderen of geheel verhelpen, en is vaker een redder in nood geweest – dus ik heb hem gevraagd of hij er wat mee kon doen.

In de eerste en tweede behandeling zette hij een hoop recht – dingen als enkels, normaal werkt hij voornamelijk op mijn wervels – maar hij vertelde me dat hij niet geheel zeker was of het zou helpen. Zijn college Kyle behandelde me een paar dagen erna onder andere met iets dat heet ‘active release therapy’. Door de eerste behandelingen van John waren een hoop dingen uitgesloten, en ze dachten dat het geblokkeerde zenuw zou zijn die misschien wel eens vast zou kunnen zitten aan een spier (dit vanwege mijn vele en soms zware been-oefeningen zouden die spieren weleens gegroeid kunnen zijn). Probleem is dat die zenuw tussen mijn enkel en half op mijn rug kon zitten.

Het idee van dat active release therapie (zoals ik het heb ervaren): met duimen heel erg hard in een spier duwen, vervolgens het onderbeen in een bepaalde positie opzij brengen, en dan met het volle gewicht erop. Dat vervolgens elke twee centimeter doen, van enkel via kuit via bovenbeen, dij, kont, heup en rug omhoog. Dat duurde bijna een uur. En ja, dat was best pijnlijk. Ik had een paar dagen daarna echt zo’n streep met blauwe plekken langs mijn rechterbeen omhoog lopen…

Dat was op een vrijdag, 29 april om precies te zijn. Ik ging naar huis met de boodschap: “Als het geholpen heeft, dan helpt het niet meteen, maar over twee dagen pas”. En “als het niet helpt, heb ik nog wel een idee, maar dat doen we dan de volgende keer”. Okee. Verwachtingsmanagement + hoop. Mooi.

Gevoel weer terug

Ik heb in die weken heel vaak, meerdere keren per dag, op mijn rechterscheenbeen getikt – zo van, is mijn gevoel al weer terug? Zaterdagavond zat ik op de bank, deed ik dat ook – en toen dacht ik ineens dat het beter ging… leek het nou zo of mijn gevoelloze plek was kleiner geworden? Of hield ik mezelf nu voor de gek? De dag erop – volgens voorspelling van mijn chiropractor – was het inderdaad zo, en had ik mijn gevoel weer terug in mijn rechteronderbeen!!

Geloof me, ik heb staan dansen in de woonkamer. Gelukkig, GEEN rugoperatie. Daar zat ik niet op te wachten.

Victorie!!