Ik heb jullie verwaarloosd.
Dat weet ik, dat wist ik ook de afgelopen maanden (jawel… het waren twee hele blogloze maanden…), en eerlijk gezegd: ik heb bewust niet geblogd. Terwijl ‘van me afschrijven’ eigenlijk wel goed is voor me (en voor jullie ook – want wat lezen jullie anders bij het ontbijt?). Reden van mijn niet-bloggen: ik trok het even niet meer. Vanwege voornamelijk gezondheidsredenen, maar ook een aantal andere zaken die ook eigenlijk niet positief waren.
Want dan krijg ik zo’n hele lading sh*t op mijn blog te staan. Neem de medische dingen, een selectie: “Ik heb een ontstoken quadriceps-pees”, “Ik heb nu een verlamd been”, “GRRRR – ik heb weer rugpijn,, maar het zit nu hoger”, “Goh mijn infectie is terug, drie weken nadat mijn kuur is gestopt”, “Joh, weet je wat, ik heb een zeldzame, chronische, inwendige ontsteking”, “De medicijnkuur van een half jaar lang waar ik zulke heftige bijwerkingen van kreeg, was waarschijnlijk zinloos”, “De oorzaak van de nieuwste diagnose ligt misschien in een progressieve huidziekte of in een auto-immuunziekte… of in iets anders onbekends”, en “De nieuwe medicijnen zijn echt verschrikkelijk, ik heb zelfs haaruitval”.
Niet alle blogverhaaltjes zouden medisch van aard zijn. Neem bijvoorbeeld: “Hari, mijn fijnste collega en vriend, gaat verhuizen – waardoor ik nu niemand meer over heb om mee samen te werken, want alle vier collega’s in de managerial group zijn de afgelopen twee en half jaar vertrokken (en dat was de grootste reden om naar Penn State te vertrekken – dus waarom heb ik dat eigenlijk allemaal gedaan?)”, “Peter verhuist”, “En Chris verhuist ook”. En ook belangrijk “Het gaat niet echt van een leien dakje met Michiel’s bedrijf (maar het is waarschijnlijk nog te vroeg om daar wat van te zeggen)”.
Dat soort dingen zijn niet heel tof om allemaal in detail uit te leggen, achter elkaar. Want dan wordt het zo’n negatief verhaal. Dat doe je dus niet. Zeker als je hoort als er aan de andere kant van de plas, bij de familie ‘back home’, nog veel ergere dingen gebeuren. Want die lijst hierboven, die valt nog wel mee… niemand is dood, ik heb geen kanker, ik heb mijn baan nog, en ik lig niet in scheiding, bijvoorbeeld. En dan mag ik gewoon niet klagen (want het zou voelen als klagen…). Het valt allemaal nog wel mee bij mee. Maar ja, dat is waar als je er eentje van die lijst hierboven hebt, of twee, of zelfs drie misschien. Allemaal tegelijk raad ik je niet aan – daar kan geen bijzondere vogel tegenop (in mijn geval).
En dus trok ik het even niet om te bloggen.
Dit blog schrijf ik vooral om zelf blij van te worden (en voor jullie natuurlijk). En dat was (ben?) ik een lange tijd niet voldoende (geweest). Opschrijven wat er niet goed gaat is niet goed voor mijn eigen ‘blij-factor’, als er teveel is dat niet goed gaat. Ik snap ook wel waarom hoor, ik heb met mijn been- en rug klachten en mijn infectie-danwel-ontsteking (of is het echt die nieuwe diagnose, die chronische, zeldzame aandoening?) momenteel geen gezond lichaam, en mijn weerstand is gewoon slecht. En mijn medicijnen, eerst wekelijks en nu dagelijks, maken het er niet beter op. De bijwerkingen heb ik nog steeds (wel andere), en dan gaat op een gegeven moment mijn mentale weerbaarheid er aan (die toch al niet zo best is, eerlijk gezegd). En dan is er nog de tijd om te bloggen. Vorige week had ik 5 (!) medische afspraken in één week, en dat was niet de eerste keer, en vast ook niet de laatste.
En dus heb ik mijn energie gespaard en bewust niet geblogd. Eerst een week niet.
Daarna nog een week niet.
En dat werd een maand.
En nog een (ja, het is echt twee maanden geleden dat ik voor het laatst geblogd heb…! Zonde…!)
Tot er op een gegeven moment wel heel veel mensen waren die me vroegen waar mijn blogs bleven, of het wel goed ging met me, vooral toen ik in Nederland was (ja, ik ben ook in Nederland geweest, voor ‘vakantie’…). En ook collega’s en vrienden hier (die trekken mijn blog door Google Translate) vroegen al waarom ik niet meer blogde. Hari, mijn zeer gewaardeerde collega, heb ik beloofd dat ik weer ging bloggen. Hij zei dat het goed zou zijn (en Hari heeft altijd gelijk).
Dus zodoende.
Morgen weer een echt verhaal op het blog. Er zijn de afgelopen maanden echt wel leuke dingen gebeurd hier in Amerika hoor – zo ben ik op een consortium geweest, heb ik een presentatie op een colloquium gegeven en een seminar – en dat soort dingen ga ik absoluut vertellen. En ik ga nog vertellen over mijn Honor’s Student, die mij eerst wanhopig en daarna vreselijk trots heeft gemaakt. En over mijn zoektocht naar een nieuwe teaching assistant. Uiteraard heb ik weer een lijst ‘nieuwe vogels’ te rapporteren (al dan niet met foto). En ik ga vertellen over wat zomer in State College inhoudt voor basisschoolkinderen (een ogenschijnlijk raar onderwerp, maar ik kom nog steeds achter nieuwe dingen). En over mijn verblijf in Nederland. Misschien een recept tussendoor. Of een boekrecensie. Een beschrijving van mijn jog-rondje in Tudek Park. En ik moet ook nog schrijven over mijn tijdelijke baan als logistiek manager van Present USA! Het worden dus wat flashbacks, afgewisseld met ‘actueel nieuws’.
En ook een aantal van die nare dingen ga ik nog wel uitleggen, in aparte blogs, en niet allemaal achter elkaar, want dan wordt het (dus) zo’n negatief verhaal…. Bijvoorbeeld ga ik wel vertellen over dat verlamde been, dat was echt heel lastig en eng hoor, maar het is gelukkig opgelost en ligt achter me, en heeft daarmee een happy end (oh nu verklap ik het einde van die blog!! Dan begin ik daar maar morgen meteen mee, goed?).
Op naar nieuwe verhaaltjes.
Ik ben er weer!
Johanna goes USA! 
Heel fijn dat je weer blogt. Ik maakte me al ongerust.
Ik hoop van harte op beter tijden voor jullie
Het zou fijn zijn als mijn gezondheid wat beter zou worden, want dat is momenteel echt een probleem… Ik doe het dag voor dag, en we zien het wel… Dank voor de vriendelijke woorden!
machtig prachtig dat je er weer bent. liefs.
Wat je ouders zeggen! Fijn dat je er weer bent, fantastisch mens!
Haha, thanks Miranda 🙂 Ik heb toch zo’n ontzettend leuke dag in Rotterdam met jullie gehad 🙂 Het heeft me ook allemaal wel weer aan het denken gezet hoor 🙂
We hadden het net over NY en als we het over NY hebben, dan hebben we het ook over wafels, Mexicaans, kippetjes, bowlen ….. dus wie weet tot volgend jaar! 😉
Zo te lezen heb je aardig wat te verduren gekregen, dus die blog pauze is heel begrijpelijk! Maar ik ben blij dat je er weer bent. En ik hoop dat de nare dingen gaan verminderen, al is het maar beetje bij beetje.
Stap voor stap… ik hoop van harte dat ik de weg omhoog weer gevonden heb qua gezondheid! Dank voor je berichtje!
Hej Johanna,
Op deze donkere regenachtige maandagmorgen doen we de pc aan, en he Johanna is er weer, leuk leuk,
gelukkig hebben we je nog live gesproken, nou ja gesproken, jij praat wij luisteren ha ha maar we vonden het heel erg leuk. en met al die trammelant moet je maar denken na regen komt zonneschijn.
Nog een goed bericht: Pieter en Sylvia zijn allebei voor hun examens geslaagd.
En Iris zit met haar enkel in het gips
Kijk – dat zijn goede berichten! Gefeliciteerd voor Pieter en Sylvia!! Ik hoop dat Iris snel uit het gips komt… hoe heeft ze dat nu weer voor elkaar gekregen?
Wat betreft dat praten – ik praat vanaf nu weer via het blog. Maar berichtjes terug in de vorm van reacties vind ik ook leuk hoor!
Ik bin bliede dat wij de kraante noar een poar moand weer bezorgd kriegn en ies weer kunn leezn. Ai het “dag “blad gewend bin en dat wordt moar twee keer in de weke bezorgd, dan muij doar al an wenn. En zeker umdat dit een biezunder dagblad was en is ( en hopelek nog lang blef !!! De eerste tied was dat het wel het moeilekst moar ai dan helemoal gien kraante meer in de busse kriegn dan mis dit ie toch wel !
Vreugde dat ie weer is !
Probleem is alleen dat de de strips op waren. En als het altijd regent, wordt de ‘krant’ daar ook niet leuker van…
hallo johanna fijn weer wat te lezen s morgens want wat hebben we dat gemist het eerst hier smorgens bij het ontbijt maar leuk je nog te hebben gesproken en we hopen dat alle klachten en verdere sores gauw voorbij is en we wensen je sterkte meid de groetjes van de buurtjes roelof en marrie houd de moed erin
Wat een lieve reactie! We gaan het weer proberen! Groeten 🙂
Poe hee, dat klinkt als niet niks. Ik snap heel goed dat je dan geen zin hebt om dat dan voor je zelf nog even te benadrukken door erover te bloggen. Veel beterschap en succes met alles!
Nee, leuk is anders, inderdaad… Zo zag ik het ook niet allemaal voor me. We zien wel hoe het loopt, medisch gezien. En ‘van je af schrijven’ is misschien toch ook wel zinvol, vandaar het bloggen…
Wat fijn en niet fijn… Goed je weer te volgen en hoop dat je weer kracht uit het bloggen haalt. Take care, lfs, Anke
Ik ga het proberen, Anke! Het is best wel ff lastig (geweest), hopelijk heb ik straks een wat betere periode! Groeten!
Goedenavond Michiel en Johanna
Wat een belevenis , idd we misten je blogs al, wat heftig allemaal, hoop voor jullie dat het allemaal weer beter mag gaan en de toekomst rooskleurig wordt.. jullie hebben het verdiend. Heel veel succes met alles en beterschap
Groetjes van ons allen; Klaas en Trijntjen, Corriena en Jan, Karl en Kirsten
Ja, jullie hebben natuurlijk wat minder te lezen gehad zo… Ik ben er weer hoor! Ik heb heel wat in te halen en dus heel wat te vertellen!
Wat fijn dat je er weer bent! Zo te horen een behoorlijk heftige periode achter de rug. Hopelijk wordt de tweede helft van dit jaar beter voor je! Ik zag je nieuwste nog over je ben ook al staan dus die ga ik eerst even lezen. Liefs!
Dank je! Hoop ik ook! Zonder nieuwe gezondheidsproblemen, als het even kan 🙂
Goed om je blog te lezen, blijft toch fijn om een landgenoot te volgen…Ik kan me wel voorstellen dat je gaat twijfelen over je verblijf hier als je vrienden waarvoor je hier gekomen bent weg gaan. Wij hebben hier ook 2 lieve vrienden, dat wisten we van te voren. En hoewel wij graag zouden blijven besef ik me wel heel goed dat ik het zonder hun toch niet zo zeker zou weten. Want dan ben je toch maar heel alleen. Het gevoel dat er iemand is waar je op kunt vertrouwen, waar je terecht kunt als het nodig is.
En dan met al jouw medische problemen. Ik heb er gelukkig niet veel ervaring mee, maar ik heb het idee dat het toch wel heel anders werkt hier. Zo te lezen heb je je weg daar wel in gevonden, knap hoor. Ik hoor zoveel negatieve verhalen hier. In NL kun je over het algemeen overal dezelfde zorg verwachten, hier kennelijk niet. ’n Slecht systeem als je het mij vraagt. Sterkte! Hopelijk voel je je snel weer beter.
Ja, zo had ik het me ook allemaal niet voorgesteld. Zeker beroepsmatig gaat het (mede dankzij de medische problemen, maar ook vanwege alle collega’s die weggegaan zijn) niet zoals verwacht.
Wat betreft die medische wegen – dat was in het begin inderdaad even stoeien. Gelukkig hebben we een hele fijne secretaresse op ons departement zitten, die ik gewoon kan vragen: “met een zere knie, waar ga ik dan naartoe? Huisarts? Specialist?” of “hoe kom ik bij een fysiotherapeut terecht?”. Ik krijg altijd antwoord maar ook vaak een aanbeveling!
Fijn dat je weer blogt 🙂 en net gelezen dat je verlamde onderbeen weer hersteld is! Jammer dat we niet even face-to-face konden bijkletsen laatst. Voor volgend jaar moeten we onze congresplannen maar eens iets beter coördineren;). Is mijn kaartje eigenlijk nog aangekomen in maart ergens? Zorg goed voor jezelf en blijf positief! All the best from Belgium!
Hee! Ja, was jammer… maar ik ben ook heel erg druk geweest, te druk eigenlijk, en was ook best veel medisch in de weer in Nederland (ongepland…).
Wij hebben je kaartje gehad (smile on my face – nou… eerder tranen over mijn wangen…) maar het was echt april of zo pas! Die is iets van zes weken onderweg geweest!
Hé Johanna! Ik had ook al opgemerkt dat je blogs uitbleven, fijn dat je weer terug bent. En die spoiler is helemaal niet erg hoor! Een verlamd onderbeen klinkt erg naar dus gelukkig is dat over!
Ja, er was veel te lang veel te veel aan de hand (nog steeds eigenlijk). Dat verlamde onderbeen was inderdaad niet tof. Deed geen pijn, ik voelde juist helemaal niets meer en dat is erg vreemd… Ik heb sindsdien ook geen klachten meer gehad, gelukkig!
Pingback: Een nieuw medisch probleem dient zich aan: tintelende vingers! | Johanna goes USA!
Pingback: Medicijnen in Amerika | Johanna goes USA!
Pingback: Medisch avontuur deel zoveel | Johanna goes USA!