De maandag na onze Vikings wedstrijd zouden wij weer naar huis vertrekken. Het plan was om ongeveer dezelfde terugweg te pakken, en dan te stoppen in Detroit, om daar dan vervolgens nog een dagje rond te kijken. Dat is helaas niet gelukt. Ten eerste gooide mijn verkoudheid (en nog steeds geen stem) roet in het eten, en ten tweede… kwam er een Verschrikkelijke Sneeuwstorm aan. Een storm ter grootte van Europa die de oostelijke Verenigde Staten lamlegde. Die is niet te ontwijken…

Route opties

Maandagochtend bleek het weer een stuk verradelijker te zijn geworden dan eerder was verwacht. We hebben eerst het Weather Channel bekeken, en daarna inventariseerden we onze mogelijkheden. We hadden vier opties:

1. Als we de originele route zouden rijden, zouden we binnen twee uur in de sneeuw rijden, en voornamelijk in de ijzel (gevaarlijker), en waarschijnlijk zou de sneeuw dinsdag verder naar het oosten rond Chicago ook nog voor problemen zorgen;
2. Als we naar het noorden (haast via Canada) zouden rijden, dan konden we tot een uur of drie, vier ’s middags sneeuwvrij rijden, maar dat zou wel erg om zijn, en ook zou daar uiteindelijk meer sneeuw vallen, en zouden we daar dinsdag ook nog last van hebben;
3. We konden bij de Newberry’s blijven, maar een dag later zou de sneeuw daar ook zijn en ook daar zouden ze last krijgen van ijzel (en uitstel betekent niet dat je niet meer naar huis hoeft te rijden);
4. We konden ook naar het zuiden rijden, richting de storm. Het idee was: als de storm naar het noordoosten wil, en wij naar het zuiden, dan rijden wij netto het kortste in de sneeuw. Vanwege de temperaturen zouden we daar de ijzel zoveel mogelijk ontwijken, die zat verder naar het oosten. Op dat moment was de storm ook vooral ten oosten van ons, dus zaten we in het laatste stuk van de storm, waardoor het gesneeuw ’s avonds wel klaar zou zijn. Vervolgens zouden we dan naar het oosten rijden (met minder drukte op de route dan de route via Chicago).

En zo gingen we ‘head on’ de storm in.

Oh oh, sneeuw!!

In de sneeuw

Het rijden ging nog best goed. In het deel van Minnesota hadden we geen sneeuw. Pas op de grens met Iowa begon het te ‘sneeuwjachten’ en een uur of twee later begon het te sneeuwen. We zijn eerst richting Des Moines gereden, en vervolgens naar het oosten naar Iowa City. Daar hebben we tegen een uur of half vijf een motel gepakt: het sneeuwde nog steeds en het zicht werd ook wat minder omdat het donker begon te worden. En al die auto’s en vrachtwagens die we onderweg in de berm zagen liggen waren ook geen goede tekens natuurlijk. Natuurlijk hebben we heel erg rustig gereden (Michiel dus, met mijn duizeligheid is dat geen goed idee, zeker niet in de sneeuw!).

Auto gestrand…

Vrachtwagen gestrand…

De volgende dag… een probleempje

Ik had geweldig goed geslapen (ik was gesloopt door de reis) en zat uitgerust in de auto. We zaten druk auto’s in de berm te tellen (ruim 200 inclusief de dag ervoor) en ook gestrande vrachtwagens (zeker 15) toen het ‘brandstof lampje’ ineens ging branden. We hadden net een groot knooppunt gehad, en het zou even duren voordat wij een nieuw tankstation tegen zouden komen. Nu heeft ons navigatiesysteem een overzicht van de afstand naar de volgende tankstations, en ook heeft de auto een indicator van het bereik dat ie nog kan rijden op de tankinhoud. 23 mijl in de tank voor het volgende tankstation dat in Woodhull op 23 mijl lag: perfect. Maar al rijdende bleek dat het bereik in de tank sneller daalde dan de nog af te leggen afstand. Dat was niet zo handig… en dat was dus best spannend.

Met ‘nul’ mijl benzine in de tank…

Wij kwamen aanrijden met al wat mijl ‘0 mijl bereik’ in beeld, dat was dus niet zo handig… Aangekomen bij het tankstation bleek de eerste pomp niet te werken, dus wij drie meter verder rijden… en ook die werkte niet. Het hele tankstation lag eruit! Nu waren er nog twee tankstations aan de andere kant van de snelweg, dus wij erheen. De eerste deed het ook niet, en de tweede ook niet. Ik zag daar een briefje op de deur hangen: geen electriciteit (schijnbaar heb je electriciteit nodig om te kunnen tanken). En zo hadden wij al heel wat brandstof verstookt om naar niet-werkende tankstations te rijden.

Stroomstoring!

Wij stonden op het midden van een kruispunt toen ik eerst wilde uitzoeken wat het dichtstbijzijnde tankstation MET electriciteit was – ik ging ze dus bellen. Auto maar even uitgezet… Het dichtstbijzijnde tankstation met electriciteit was op maar liefst 25 minuten rijden (17 mijl, bijna 28 kilometer). Ondertussen kwam er een hele aardige kerel aan met een truck. “Do you have a problem ma’am?” Eh, ja, we hebben de tank leeg, en deze drie tankstations doen het allemaal niet vanwege een electriciteitsprobleem. “Yeah, the storm caused the lines to break… Wacht hier even, mijn dochter woont verderop. Ik kom jullie wel wat benzine brengen.” En weg was ie. Een van de medewerkers van de tankstations die ik gebeld had vertelde dat de hele regio geen stroom had… De combinatie van ijzel en wind zorgde voor dansende hoogspanningskabels (net als in Nederland het geval was) en bij zoiets is het een kwestie van tijd voordat die kabels breken. We zagen het ook onderweg: heftig bewegende hoogspanningskabels, en inderdaad, ook gebroken kabels. Het probleem werd duidelijk.

Ondertussen stonden wij nog steeds midden op de weg – dat moest maar niet. Wij hebben de auto maar aan de kant gezet (maar niet te ver, en nog steeds op de ijzel…) en toen kwam er uiteraard een vrachtwagen aan die wel heel erg moeilijk moest doen om onze auto niet te raken. “Can I help you ma’am?” vroeg de chauffeuse. Situatie uitgelegd… “Nou, als ik er niet omheen kan, help ik je duwen hoor!” He, wat een fijne mensen wonen er in de Midwest! ten (Ondertussen had ik uitgevogeld dat er in totaal 2 gallon in de reservetank zou moeten passen (waar we uiteraard al wat van hadden gebruikt), en we kwamen tot de conclusie dat we het zonder hulp inderdaad niet gingen redden die 17 mijl… Na een tijdje kwam de aardige kerel met de truck weer met inderdaad een halve gallon benzine. Hij volgde ons ook nog naar het tankstation, om zeker te zijn dat we niet strandden onderweg. Nogmaals, wat een fijne mensen wonen er in de Midwest!

Wel mooi buiten!

Boerenschuren in de sneeuw…

En nog eentje! Foto’s uit een rijdende auto…en door een raam…

Dan maar doorrijden!

En toen zijn we maar doorgereden naar huis, want Detroit ging niet meer. We hebben onderweg voor dat laatste stuk wel drie keer extra getankt. Maar het rijden ging goed. De snelwegen waren immers schoon, en er was niet heel veel verkeer. Rond middernacht waren we thuis. In State College was er helemaal geen sneeuw gevallen, en ook geen ijzel. Er was niets aan de hand… Amerika is een groot land!

PS: Ik heb onderweg ook nog een coyote gezien. Niet op de foto helaas (ik dacht ook eerst dat een hond was…).