In Amerika is er geen tweede kerstdag. Veel mensen (zeker diegenen die bij een universiteit werken) hebben vrij tussen kerst en oud en nieuw, en in dit geval viel 26 december ook nog eens op een zaterdag… dus waren wij en Peter nog gewoon vrij. Wij hebben die zaterdag in Minneapolis (en St. Paul) de toerist uitgehangen. Wij waren prettig verrast over wat de ‘twin cities’ te bieden hebben. Het was vrij veel – dus hier komt weer een ‘lang verhaal’ (sorry Hendrieke!).

Twin Cities

Minneapolis en St. Paul zijn twee steden die aan elkaar gegroeid zijn (maar nog wel aparte gemeentes zijn), en apart zijn ontstaan. De steden hebben – nu nog steeds voelbare – andere karakters. De originele inwoners van Minneapolis hadden vooral veel Scandinavische en lutherse achtergronden. St. Paul is gesticht door vooral Ierse, Duitse, en Franse katholieken. St. Paul doet daardoor wat Europees aan – je verwacht daar in de zomer terrasjes, je hebt er kerken in Europese stijl… Minneapolis is meer Amerikaans, en heeft zich van oudsher meer op de industrie gericht. In die geval was dat vooral de meelindustrie: gebruikmakend van een aantal dalingen in de Mississippi. Die rivier, die door de Twin Cities loopt, ontspringt ten noorden van Minneapolis in Minnesota en gaat helemaal naar het zuiden naar New Orleans.

Kunst

In Minneapolis is er een heel beroemd museum voor moderne kunst, en vooral de beeldentuin is indrukwekkend. Nu is dat vooral zo als ze niet aan het verbouwen zijn – toen wij er waren was de beeldentuin haast leeg… Behalve dan een belangrijk stuk, gemaakt door de Zweed Claus Oldenburg (getrouwd met de Nederlandse Coosje van Bruggen): een enorm grote, gestyleerde lepel met een kers. Hij doet wel meer van dat soort overdreven grote stukken. Ik vind het wel wat hebben. En in de sneeuw – er was ’s nachts zo’n 12-15 centimeter sneeuw gevallen – zag dat kunstwerk er toch indrukwekkend uit.

Het Walker Art Museum had verder nog meer te bieden… maar het ging mij (en nog meer Michiel) vooral boven de pet. Er was een interessante tentoonstelling over hippie modernisme, en er was ook een interessante overzichtstentoonstelling van de andere moderne stukken in de collectie van het Walker: schilderijen, posters, foto’s, sculpturen en ook ‘opstellingen’ (een kamer waarin ogenschijnlijk lukraak blikken op de grond waren gegooid voor een tafeltje met een oude televisie erop). Het bezoeken van dat soort zeer abstracte musea leert mij altijd dat er mensen zijn die anders denken dan ik… en helaas kom ik niet altijd veel verder.

Toeristische route

Na het museumbezoek zijn we vervolgens door Minneapolis langs een meer gereden (weer eentje), en hebben we een koffie/thee gedronken bij een heel leuk koffietentje (Uncommon Grounds, met naar eigen zeggen de ‘beste chai ter wereld’ – en ik kon dat niet weerleggen). Vervolgens zijn we naar St. Paul gereden en hebben we daar bij de (kleine) ijsbaan in het centrum gekeken. Daarnaast lag het Landmark Center, een oud maar schitterend gebouw dat vroeger het eerste postkantoor in de staat was, een kantoor van de FBI, een rechtzaal… en al die zalen en kantoren waren vrij toegankelijk en was de historische relevantie aangegeven. Ik houd van geschiedenis, dus daar kon ik wat mee!

Na het bezoek aan het Landmark Center zijn we nog even naar de Mississippi gelopen, en zagen we de grootste rivier in Amerika. Dat was absoluut indrukwekkend. Wat moet dat in de zomer mooi zijn: van Minneapolis naar New Orleans varen met een ‘paddle boat’ (zo’n boot met een enorm schoepenrad aan de achterkant). Net als in de film…

Een patatje oorlog met een loempia (en een bamischijf)!

In de buurt van dat Landmark Center zat een tentje genaamd ‘Amsterdam’. Ik zag dat er ‘broodjes’ te koop waren (in het Nederlands geschreven!) en dat trok mijn aandacht. Wat zou hun assortiment zijn? Het bleek een bar met ruimte voor live muziek te zijn met Nederlandse drankjes en Nederlandse snacks. De eigenaar (niet Nederlands, overigens) was namelijk helemaal gek van Amsterdam en boodt daarom Nederlandse snacks aan. Pech: ze hadden tijdens de kerst een storing van hun koelkast gehad waardoor ze maar weinig op de kaart hadden staan…

We hebben toch een patatje oorlog (!) besteld met een loempia met sambal (jawel!). Lekker!!! Nu vroeg de bediening of ze toevallig ook bitterballen hadden (die hadden ze normaal wel, maar nu door de stroomstoring niet…). En of ze toevallig kaassouffles hadden. Want overall in Wisconsin en ook in Minnesota zijn ze gek van cheese curds (gefrituurde bolletjes kaaswrongel)… Eigenlijk is de kaassouffle ook gefrituurde kaas, dus dat zou een succes moeten zijn… Nee, die kenden ze niet. Ik heb kort uitgelegd hoe je een kaassouffle maakt – en de kok werd helemaal enthousiast. Vervolgens ook nog de kipcorn (kip omhuld met cornflakes – in de basis Amerikaans) besproken. En toen was het tijd voor de bamischijf. Bleek dat die op de kaart stond… “Wacht maar, ik maak er eentje voor je, van het huis!” (Ohh… mijn ‘bamischijf’-fix… daar had ik laatst al zo’n zin in!). De voordelen van de grote stad!

St. Paul’s Cathedral

Het was al laat en daarom schemerig (te donker eigenlijk voor de foto’s), maar toch zijn we naar St. Paul’s Cathedral gegaan. Vast een van de mooiste kerken in Amerika. We konden ook naar binnen (ook in Amerika zijn kerken gewoon open), maar het voelt toch vreemd als je als ‘toerist’ een kerk binnengaat om het mooie rozenraam te bekijken, of de kerststal… Hoe dan ook, het was zeer, zeer indrukwekkend.

Guthrie

Iedereen die naar Minneapolis/St. Paul gaat, moet verplicht naar het Guthrie theater. Niet vanwege de voorstellingen (dat hangt er immers vanaf), maar vanwege het uitzicht van de 5e en van de 9e verdieping. Zeer indrukwekkend. Het Guthrie ligt in het warehouse district, waar de meelfabrieken aan de Mississippi gevestigd zijn. Puur alleen voor het uitzicht. Prachtig…

Juicy Lucy (of ‘Jucy Lucy’)

Chicago heeft z’n deep dish pizza – Minneapolis heeft de Juicy Lucy hamburger (hamburger met kaas erin). Ook hier is er een vete aan de gang: twee verschillende restaurants claimen de hamburger met kaas erin uitgevonden te hebben. Om het wat kracht bij te zetten, noemt een restaurant het zelfs Jucy (in plaats van Juicy) Lucy… Jaja… Wij hebben ‘m gegeten, en inderdaad, hij is zeer lekker. Moet je toch even meepikken, he, when in Rome…

Naderhand zijn we nog naar een bar geweest om de hockeywedstrijd van de Pittsburgh Penguins tegen de Minnesota Wilds. Ik had die dag nog steeds geen stem, en heb daarom mijn favoriete recept in de winter besteld: een Jagermeister met een pot thee (ik heb de bijwerkingen van mijn medicijnen maar even laten zitten…). Uiteraard voor mijn keel, en nee, ik hoefde geen ‘chaser’… 🙂 De bediening keek me niet eens heel raar aan toen ik ‘mijn’ combinatie bestelde. Dus ook wat dit betreft is Minneapolis goedgekeurd!