Afgelopen vrijdag had ik een workshop afkijken. Deze workshop was in het kader van de ‘ethics and integrity’ week die ze hier op Amerikaanse universiteiten hielden. De sessie was speciaal gevuld met horrorstories over afkijken, zodat wij professoren en docenten er tenminste van bewust worden. En sohee, wat heb ik daar van geleerd! Een paar voorbeelden.
‘Paper mills’
Ja, er zijn websites waar je je aantekeningen voor vak X van docent Y bij universiteit Z kunt downloaden. Is daar wat mis mee? Het leereffect wordt natuurlijk wel minder als je makkelijk aantekeningen kunt ‘kopen’ en ze niet zelf maakt. Maar illegaal is het niet.
Er zijn ook websites waar je papers (of opdrachten, of projecten) kunt kopen. Dat zijn dan vaak papers die al een jaar oud zijn en al een keer zijn gebruikt. Dat is illegaal, en word een student daarmee gepakt, dan krijgt ie punten mindering in z’n eindcijfer (of ie zakt zelfs). Dit soort fraude is wel te pakken: studenten moeten hun papers typisch uploaden op een plagiaatchecker. Ook papers die op een ander moment (of zelfs op een andere universiteit) worden ingeleverd, worden dan gematcht. Dus de pakkans is aanzienlijk.
En dan kun je ook nog iemand betalen om een paper voor je te schrijven. Daar zijn – geloof het of niet – ook websites voor… die zelfs nog garanties geven dat de opdracht niet door plagiaatcheckers wordt opgepikt. De studenten die dat soort oplossingen zoeken zijn moeilijk te pakken. Maar als ze gepakt worden (ze worden verlinkt, of de paperschrijver maakt fouten, of er is een niet-logische ontwikkeling over het schrijven heen..) dan is de straf niet mals.
Georganiseerd afkijken in ‘fraternity kartels’
Bij sommige vakken zitten bijna 1000 studenten. In Maastricht hadden we ook sommige zulke grote vakken. Daarvoor moesten we dan naar een enorme (enorme!!) sportzaal, waar iedereen in een keer z’n examen moest doen. Dat soort faciliteiten hebben we hier niet (helaas). En dus worden sommige examens in delen afgewerkt. En natuurlijk worden ook sommige examens herhaald (moet je eigenlijk niet doen, maar toch). En wat doen studenten dan? Die organiseren het zo dat de ene student vraag 1 tot en met 5 onthoudt, de volgende student onthoudt vraag 6 tot en met 10, enzovoort, dit als belofte richting hun dispuut. Werkt een student daar niet aan mee, dan kwalificeert de student zich niet voor het dispuut.
Wat ook gebeurt, vooral bij toetsen die in de collegezalen zelf worden afgenomen, is het ‘blokzitten’. Collegezalen lopen typisch ietsje omhoog, waardoor studenten die bovenaan zitten de antwoorden van degenen die wat lager zitten makkelijk kunnen zien. Die ‘blokken’ zijn vaak vriendengroepen, of dispuutsgenoten.
Wat doe je daaraan als docent?
- Verschillende vragen per examen. Geen vragen hergebruiken;
- Of zelfs: meerdere sets examens gebruiken (liefst in verschillende kleuren of met verschillende codes, zodat het duidelijk dat er verschillende examens zijn). Dat kunnen (bij multiple choice vragen) variaties in mogelijke antwoorden zijn, maar ook geheel andere vragen;
- Studenten in de gaten houden. In ons ‘testcentrum’ hangen camera’s die alles en iedereen vastleggen.
Dan zie je tenminste ook als studenten hun mobiele telefoon gebruiken, of hun volgeschreven armen inspecteren… want ook dat laatste gebeurt nog steeds!
Johanna goes USA! 
Interessant zeg 😉 Ja studenten verzinnen vanalles haha. Lijkt me best lastig om het helemaal uit te bannen, denk dat dat bijna niet mogelijk is. Ik weet nog dat ik studenten had die betaald werden om samenvattingen te schrijven. Dat is op zich prima, maar het lijkt me niet heel leerzaam voor diegenen die de samenvattingen koopt.
Toen ik student was in Maastricht tussen 2000 en 2004, had ik ooit hele goeie samenvattingen gemaakt van macro economie. Die dingen staan vol met grafieken: demand en supply curves, dat soort dingen, die ik met allerlei kleurtjes had opgeleukt. Ik weet nog dat ik die samenvattingen ook wel eens liet kopieren voor medestudenten (gratis natuurlijk). Later kwam ik er achter dat mijn samenvattingen een heel eigen leven gingen leiden, want op een gegeven moment zei iemand tegen me dat ze “zulke goede samenvattingen had van macro” en vroeg me of ik die ook wilde kopen, voor 15 euro… Bleken mijn eigen samenvattingen te zijn! Iemand verdiende daar dus geld mee… Ik vond het wel grappig destijds, en best wel een eer… Ik heb er verder niets mee gedaan.
Wauw haha! Daar had je gewoon zomaar rijk mee kunnen worden haha 😛
Wow, die mede-studenten durfden dan wel zeg. Ik vind het eigenlijk best wel onbeschoft dat iemand het dan gaat doorverkopen, terwijl hij het gratis heeft gekregen en niet zelf aan gewerkt heeft. Zelf had ik het in ieder geval niet kunnen bedenken, haha.