Ik heb dan wel eind juni een auto gekocht, ik zit nu weer op de fiets. Michiel heeft overdag de auto nodig (of tenminste, ik vind het een fijn idee als hij de auto kan gebruiken). Maar, oh boy, wat is het ontzettend veel moeilijker naar huis fietsen dan toen ik naar mijn tijdelijke huis aan Ridge Avenue moest. Dat was maar een minuut of zeven, en voornamelijk vlak. Ons nieuwe huis staat in Park Forest, en dat is een stuk heuveliger.

De route en de uitdagingen

De route van school naar huis is als volgt: ik fiets eerst langs de campus op Park Avenue richting North Atherton, langs de golfbaan naar College Heights (fietspad). Dan ben ik ongeveer bij mijn vorige huis. Dan ga ik rechtsaf (beetje afdalen, fietspad) en kom ik de woonwijk Teaberry Lane in. Die ga ik door. Dan steek ik de Blue Course Drive over, en ga ik door Tudek Park (fietspad). Dan begin ik aan Devonshire Drive. Bijna aan het eind daarvan mag ik linksaf naar Old Farm Lane en ben ik bijna thuis. Op zich een veilige route.

Van school (rechtsboven) naar huis (linksonder)

Van school naar huis (of andersom) is zes kilometer. Valt nog mee, zou je zeggen. Maar, er zijn een aantal pittige uitdagingen in de route. De grootste uitdaging is Devonshire Drive, vlak bij mijn huis. Dat is een rotding van bijna anderhalve kilometer OMHOOG. Er zitten stijgingspercentages in van meer dan 10 procent – dat doen ze in de Tour de France ook… Er zitten drie grote steile stukken in, waarvan je ze niet kunt opkomen zonder hele fijne versnellingen (heb ik niet) of zonder op je pedalen te gaan staan. Of te gaan lopen en je fiets omhoog te duwen… Een ander naar stuk is de route door Tudek Park. Die zit vlak voor de beklimming van Devonshire Drive. Dat park is ook bijna een kilometer lang, en dat gaat ook alsmaar omhoog. En dan zijn er daarvoor, rond de campus en College Heights nog wel een paar steile stukjes, maar die zijn niet zo lang…

Bekaf, kapot…

’s Ochtends valt het nog mee. Ik moet alleen in het begin op Old Farm Lane even een stukje bergop. Dan kan ik een heel eind rustig aan doen: Devonshire is naar beneden (hard!), Tudek is naar beneden (hard!) en dan hoef ik alleen op het stuk langs de golfbaan wat omhoog. Maar ’s middags is echt niet tof… Door de campus en langs de golfbaan gaat het prima, maar als ik eenmaal voorbij Blue Course Drive ben, begint De Hel van Park Forest (al was het De Hel van het Noorden – een wielerklassieker). En ik heb geen racefiets of mountainbike he… ik doe dat met een Nederlandse transportfiets met maar liefst drie versnellingen. Als ik het red om de hele route op de pedalen te blijven, en niet stiekem af te stappen om een stuk te gaan lopen, dan kom ik helemaal kapot, bezweet, en bekaf aan thuis. Hartslag door het dak.

De huizen aan Devonshire Drive staan schuin op de helling gebouwd. Ons huis trouwens ook…

Strava

Nu is Michiel de fietser, en ik niet. Michiel heeft tig fietscomputers en apps en trackers voor zijn fietsgebeuren. Ik meet vooral mijn zweet en gehijg – trek ik het niet meer stap ik gewoon af. Record of niet. Maar ik me laten overhalen – ik heb Strava geinstalleerd op mijn telefoon. Daarmee kan ik precies nagaan hoe erg de route is. En dit is het resultaat van een willekeurige keer terugfietsen (ik heb niet uitermate goed mijn best gedaan of zo, maar ik ben WEL op de trappers gebleven. Ik heb dus niet gelopen). Ik ben echt trots op mezelf. Voordeel van dit alles: ik sport weer. Een hele hoop. Wat zal mijn conditie er op vooruitgaan.

Strava-statistieken van mijn fietsroute

Dit stuk is grote-mensen-fietsen, vind ik. Het stukje naar Ridge Avenue was kinderspel. En dus, als het echt heel hard regent of ik ben echt heel erg moe of ik moet heel veel meenemen: dan mag Michiel me naar school brengen. Jawel!

En nu Michiel

Michiel is afgelopen zaterdag ook Devonshire Drive opgefietst. Dat had ik hem gevraagd nadat ie op z’n eerste fietsrondje Devonshire was afgedaald in plaats van beklommen. Het was aan het einde van zijn fietsrondje van een kilometer of zestig, dus hij was niet helemaal fris meer (ben ik ook niet aan het einde van een werkdag). En jawel, daar waar ik met een PR van 5 minuut 20 op het stukje van Devonshire al heel erg blij ben (want ik ben op de pedalen gebleven!!), heeft Michiel er zo een recordtijd van zo’n 2,5 minuut bij gezet. Ik moet er maar niet teveel bij nadenken.

Strava statistieken: Michiel gaat twee keer zo hard de bult op!