Wat een dag, wat een dag was het gisteren. Eerst had ik al de dag ervoor te verteren dat iemand ‘mijn’ meta-analyse onderwerp heeft gepubliceerd in het Journal of Marketing – weg potentiele publicatie, en daarbij 10 maanden fulltime werk down the drain… (ja, dan ben ik heel zielig, want dit heeft mogelijk direct impact op mijn baan) En het was al zo koud (het sneeuwde zelfs zaterdag EN zondag!! En had ik daarmee al niet zo’n best weekend. En toen moest de maandag nog komen…
Rugpijn
Ja, ik had het weekend al een beetje spierpijn in mijn rug (zelf gedaan, ik ben tegenwoordig rugoefeningen aan het doen in de sportschool, om te zorgen dat ik niet meer zo’n rugpijn heb als in het voorjaar, of in juli…). En ik was wat stijf in mijn rug. Ik kon ’s nachts amper slapen van die rugpijn – dan gaat het draaien zo pijnlijk. Zondagmiddag wilde ik al een warm bad maken – en dat lukte ook al niet goed want nu het zo koud is krijgt de waterheater niet genoeg warm water ineens heet.
Maandag kwam ik uit bed en probeerde de dekens terug te slaan. Ik bukte voorover – en kon niet verder, ik stond geparkeerd. Nu gebeurt mij dat vaker, ik weet wat het is, en in dit geval deed het geen pijn, omdat ik de boel niet forceerde. Een kwartiertje later, toen ik de auto instapte ging het wel volledig mis. Het schoot totaal door mijn rug, ik piepte het uit, mijn ogen vol tranen, en extreme pijn. Uitstraling naar mijn rechterbeen, tintelingen in mijn linkerbil, AAAAUUUU!!
En ik moest echt naar kantoor, want een half uur later zouden we een afdelingsoverleg hebben met de decaan. Mag je niet missen. En dus bracht Michiel me weg. Na die meeting hing ik half-huilend aan de telefoon, “haal me maar weer op”. Het ging echt niet.
MedExpress
Wat doe je in Amerika bij urgente klachten die niet levensbedreigend zijn? Een afspraak bij je family doctor (huisarts) lukt niet op zo’n korte termijn. Een afspraak bij de specialist en de fysiotherapeut ook niet. Naar de ER is onzin voor iets wat niet levensbedreigend is (want ook nog eens heel kostbaar, ik heb ervaring…). Voor dit soort dingen is er een ‘urgent care’, dat is een soort kliniek waar je zo naar binnen kunt lopen. En dat leek dus slim, want ik had echt pijnstillers nodig (en iemand die mijn rug kon repareren).
Mijn hemel, wat was dat een onzinnige actie. Na gewicht-lengte-bloeddruk (doen ze altijd, overal) kwam een assistent mij ‘behandelen’. Dat wil zeggen, ze vond het nodig dat ik rontgenfoto’s liet maken (kon ter plekke) omdat ze wilde weten of ik niet een fractuur of iets had. Duh.. ik heb mijn rug niet gebroken (ik loop ja rond! Krom weliswaar… maar toch) – en moest ik dus op zo’n rontgentafel gaan liggen. En me omdraaien. AAAAUUUU!!!
Nee, natuurlijk was er niets te zien. Gek he. Maar vervolgens werd er ook niets gevoeld of iets aan mijn rug. ‘Het zal wel een verrekte spier zijn, houdt rust, geen sportschool voor een week, neem pillen en gaat heen’. WTF? Ga even een heel eind fietsen… Ik heb nog gevraagd of ze tenminste nog naar mijn rug ging kijken, in al mijn tranen, want ik was compleet over de zeik vanwege 1) pijn en 2) nogal afwezige behandeling… Nee, er was niets dat ze konden doen. Ik ben met nog geen vinger aangeraakt. Ik weet zeker dat die ‘behandeling’ een dikke 600 dollar of iets gaat kosten – gelukkig is ons eigen risico vol en kost het ons dan maar 10% van de rekening…. maar MedExpress ziet mij nooooooit weer.
Medicijnen
Ik kreeg van MedExpress overigens nog wel twee recepten mee, eentje voor 15 pillen diclofenac (ontstekingsremmer en wordt gebruikt bij gewrichtspijn. Het heeft mij in juli door mijn intercontinentale vlucht gekregen bij mijn vorige rugpijn-episode… die overigens niet zo heftig was als deze. Kortom, altijd handig, komt vast nog wel eens van pas) en 30 stuks Robaxin (spierverslapper, en net als de diclofenac word je er duf en duizelig van en mag je geen auto rijden – maar dat kon ik toch al niet meer). Kosten voor die pillen: 82 cent. In totaal. Dat dan weer wel.
Chiropractor
En zo zat ik weer thuis met vreselijke pijn. Kan ik niet hebben deze week… er moet een submission de deur uit (niet van die meta-analyse, dat heeft geen zin meer), ik heb een experiment te runnen, en Michiel’s moeder en tante komen logeren. Ik voelde me aan alle kanten miserabel. En ik had zo’n pijn…
Ik heb alsnog maar de chiropractor gebeld. Bij gebrek aan direct bereikbare fysiotherapeut, manueel therapeut, of zus Hendrieke, heb ik daar een afspraak gemaakt, en ik kon binnen het uur (BINNEN HET UUR!!) terecht. Na een dikke tien minuten stond ik ook weer buiten, mijn rug was weer rechtgezet, mijn nek losgemaakt en ik voelde me meteen al een stuk beter. “Morgen zit je weer op 80% en woensdag is dit alles een herinnering” werd mij beloofd.
En zo geschiedde. Ik sliep maandag op dinsdag als een roos (nou ja, voor mijn doen dan, keer of 5 wakker), en dinsdag kwam ik in vergelijking met maandag heel flexibel mijn bed uit. Alleen kan ik mijn nek nog niet heel ver buigen en ook mijn rug nog niet heel ver, en het voelt allemaal nog wat pijnlijk, maar dat komt woensdag wel weer goed. Ik kan weer lopen, zelfs traplopen, en ik merk dat mijn rug dat een stuk fijner vindt dan op die stomme kantoorstoel zitten. Ik doe wel even voorzichtig en laat de sportschool even voor wat ie is deze paar dagen, dat komt na het weekend wel weer…
Johanna goes USA! 
Oh no!!! De nachtmerrie van elke onderzoeker (en dan heb ik het niet over de rugpijn)….iedereen kent het wel, de hartkloppingen omdat je even denkt dat iemand exact hetzelfde heeft onderzocht….maar meestal kom je er vervolgens wel achter dat jij toch een net iets andere invalshoek hebt. Dat is dus bij jou niet zo :(? Wat enorm mega super (en andere superlatieven) balen!! That sucks! Poeh, ik leef echt met je mee en hoop dat je er toch op de 1 of andere manier nog mee verder kunt (andere moderatoren?)!
Ik hoop ook dat ik er verder mee kan. Ergens is er hoop, mijn meta analyse gaat namelijk over zowel customer als supplier involvement – de nu gepubliceerde doet alleen customer involvement. Ik kijk zowel naar antecedenten als naar gevolg – de nu gepubliceerde kijkt alleen naar gevolgen (en moderatoren). Nadeel: ik kan zeer waarschijnlijk niet meer in JM terecht. En een groot deel van mijn conclusies is gewoon geen nieuws meer. Ik baal als een stekker. Sowieso krijg ik ‘m niet meer voor december de deur uit, en dat was wel de bedoeling gegeven mijn 2nd year review. Het heeft allemaal nogal wat consequenties 😦
Neeeee, wat moet dat verschrikkelijk voor je zijn! 10 maanden werk! Kun je nooit helemaal nagaan of iemand anders met hetzelfde bezig is? Ken je deze persoon ook? Wat erg zeg! En je rug is verschrikkelijk em hoop dat je snel opknapt!
Nee je weet eigenlijk nooit of mensen met jouw topic bezig zijn. En daar kom je ook maar heel slecht achter – en als dat moment komt, ben je eigenlijk vaak te laat. Nee, ik ken deze persoon niet. Ik baal alleen wel van het bestaan van diegene in het algemeen momenteel… Just one of those very bad days… 😦
Al wist ik het al, t blijft voor beide twee keer kut
ps. Leve de osteo’s en een beetje chiropractor
Nou, daar waar ik dit weekend nog gewoon een zere (stijve) rug had, ging het maandag echt niet meer en had ik drieduizend zoveel keer pijn. Dat was wel wat anders, ik had echt niet kunnen skypen hoor…
Had ik hier een osteopaat gehad die mij van mijn rugpijn af kon helpen (zo snel als de chiropractor) dan ging ik daar naar toe, maar die heb ik volgens mij niet in de buurt…
auw, ik heb met je doen, dat is dus twee keer balen zeg, liefs en kus uit klooster.
Soms zit het mee, momenteel zit het tegen…
Ohjee je onderzoek!! De ergste nachtmerrie dit! 😦 En dan je rug… echt erg van die behandeling trouwens. Zo raar dat iedereen maar klaacht over de kosten van de zorg… Ik had die foto trouwens absoluut geweigerd. Alleen maar schadelijke straling en kosten. Gelukkig zijn er chiropractors… Heel veel sterkte meid!
Ja, de volgende keer weet ik ook wat me te doen staat als ik zo’n nitwit voor me heb die rontgenfoto’s wil hebben van een verrekte spier, bijensteek, bloedende vinger, etc… Ik was zwaar teleurgesteld. Wat een onzin…
En ja, mijn meta-analyse… ik moet er maar even niet aan denken, want dan krijg ik vandaag helemaal niets meer voor elkaar… Soms begrijp ik niet waarom ik hier zit.
(Positief blijven denken, positief blijven denken, positief blijven denken… hoewel dat momenteel erg lastig is.)
Goh dat laatste komt me bekend voor 🙂 Je kunt het artikel trouwens alsnog wel publiceren toch? Twee meta-analyses over hetzelfde is dubbel zo sterk bewijs. Of hebben ze ook echt álles hetzelfde? Dus zelfde bronnen en zelfde resultaten?
Ken niet veel mensen die zo positief zijn! Zet ‘m op! xxxxx
Wat een narigheid. Begrijp ik het goed dat wetenschappers binnen 1 vakgebied van elkaar niet weten waar ze mee bezig zijn? Je gaat toch wel publiceren? En tegen overmacht valt niet te vechten.
Als je rugpijn hebt is alles dubbel zo erg. Rugpijn beïnvloedt je, ook je geest. Hopelijk helpt de behandeling. Ik weet uit ervaring hoeveel impact rugpijn heeft. Ik ben 2x geopereerd aan een hernia….
Nou, zo zwart wit is het niet. Ik weet bijvoorbeeld wel globaal op welk subtopic iemand bezig is. Ik weet bij wie ik moet zijn voor onderzoek naar bijvoorbeeld advertenties, of prijszetting, of crowdfunding… Ik moet zo ook een naam maken dat ze bij mij komen voor onderzoek naar innovatie met externe partijen. Je weet vaak niet wat op detailniveau iemand doet. Het kan namelijk zo zijn dat persoon A aan persoon B vertelt wat hij precies onderzoekt, en dat persoon B dat dan snel ook gaat uitvoeren en SNELLER dan persoon A publiceert. Weg onderzoek…
Of ik mijn meta-analyse onderzoek nog kan publiceren weet ik niet. Voor mijn baanzekerheid tellen alleen A-publicaties (dat geeft het niveau van het wetenschappelijk tijdschrift weer). Voor mijn onderwerp zijn er niet zo heel veel A-niveau tijdschriften (eentje eigenlijk maar), en die meta-analyse is dus net daar geaccepteerd. Dat tijdschrift zal mijn meta-analyse niet meer gaan publiceren – wat is namelijk nog de toegevoegde waarde? Sowieso worden 90% van de ingestuurde manuscripten uiteindelijk afgekeurd: de reden om dat met die van mij te doen is zojuist 10 keer zo groot geworden.
En dus heb ik niet veel alternatieven. Publiceren in een B-tijdschrift is weliswaar goed voor de wetenschap, maar is voor mij zonde van mijn tijd want alle tijd die ik aan een B-publicatie besteed kan ik niet aan een andere A-publicatie besteden. Dit is precies zo’n punt waarop wetenschap en incentives haaks op elkaar staan – en mijn meta-analyse mogelijk in de la beland zonder gepubliceerd te worden.
Mijn rugpijn is voor een groot deel weg, dankzij de chiropractor. Ik heb nog steeds wel een pijnlijke heup. Waar ik niet vrolijk van wordt is het feit dat dit nu al de derde keer is geweest dat het me zo in mijn rug is geschoten dit jaar. Ik ben bang voor de achterliggende reden, eerlijk gezegd.
Oh nee!! (en dat keer twee). Jeetje mina wat vervelend allemaal! Dat verhaal van die meta-analyse, daar kan ik echt ZO in meeleven…pfftt…wat een nachtmerrie. Als je ongevraagd advies wil (van iemand die het hele promotion and tenure circus al een keer doorlopen heeft), dan hoor ik dat wel. Ik heb dat precies nog nooit meegemaakt, maar wel vergelijkbare rampen met data setten waar werkelijk NIKS uitkomt, en meer dan dat soort ongein. Geef de moed niet op – je komt dit echt te boven. Het feit dat je op een topschool werkt geeft al meer dan genoeg aan hoe goed je bent, en hoeveel vetrouwen je higher-ups hebben in je kunnen.
En wat betreft je rug, al eens aan zwemmen gedacht? Dat bouwt enorme rugspieren op, en dat helpt tegen het “erin schieten”. Maar goed, ik hoop ook dat dat goed komt…jeetje. En maar snel met een nieuwe week beginnen.
Goh, dank je wel voor je bemoedigende woorden. Raar ergens dat zoiets via zo’n blog binnenkomt 🙂 zeer bedankt. Hier knap ik van op! Ja, dat promotion and tenure circus is extreem stressvol – hier haalt nog niet de helft het, en het is maar net te hopen dat ik bij de goeie helft zit. Waarbij dit soort narigheid natuurlijk niet meehelpt. Maar, voor het zelfde geld heb ik straks een paar keer mazzel en gaat het straks ineens heel veel beter en rijg ik publicatie aan publicatie (eh… droom maar lekker verder 😉 maar het klinkt leuk).
Wat die rug betreft – zwemmen… goed idee! Nog nooit echt aan gedacht. En dat terwijl wij een ‘natatorium’ hebben voor het zwemteam schuin tegenover de business school. Zou dus zeer makkelijk te implementeren zijn! Ik ga er eens mee aan het werk – als mijn huidige rugpijn verdwenen is!
Dank voor het meeleven en meedenken. Mocht ik in de P&T paniek schieten, laat ik het je weten 🙂
lief he.