Ik heb wel eens vaker een terugreis gehad die niet helemaal ging zoals ie moest. Laatst nog, op de terugreis van India, toen ik onderweg ziek werd van voedselvergiftiging. Of een jaar geleden, op de terugreis van een trip naar Nederland via Valencia (toen ik mijn paspoort ternauwernood op tijd kreeg), mijn vlucht mistte in Detroit en toen vanaf Philadelphia terug mocht rijden). Mijn baggage is ook al eens te laat geweest, en zelfs deels gestolen. Dit keer had ik een andere uitdaging.

Vlucht via Moskou

Klaas en Linda hadden besloten om te trouwen in het hoogseizoen, waarbij dit jaar de vliegtickets ontzettend duur waren. Om samen met Michiel vanaf State College, over Detroit naar Amsterdam te vliegen zou 2400 dollar kosten (Michiel had nog een retourtje liggen). Dat is wel erg duur. Een ticket vanaf New York naar Amsterdam, waarbij ik dan naar New York zou rijden, kostte 1800 dollar, nog steeds aan de prijs. Dan maar wat creatiever denken – ik vond een ticket van Aeroflot met een overstap op Moskou (!) voor onder de 1000 dollar. Die maar gedaan…. Weliswaar had ik een overstap van negen uur op de heenweg, en ik moest ook nog steeds naar New York rijden (maar ik heb via Penn State een kortingstarief waardoor ik voor iets van 80 dollar inclusief brandstof naar New York kan rijden – parkeren is duurder). Die maar gedaan, zo snel kan ik het niet verdienen, dacht ik. En dat Aeroflot is tevens onderdeel van Skyteam, en zo krijg ik toch nog Flying Blue-punten (en mag ik dankzij mijn Frequent Flyer status de rijen overslaan – dat laatste is bij zo’n reis een hele welkome luxe, kan ik je vertellen!).

Want jawel, ik vloog met Aeroflot!

Heenreis

Op de heenreis had ik mazzel. Mijn grote overstap werd deels opgevreten door een vertraging van anderhalf uur vanuit New York. En vervolgens kon ik op Moskou vrij eenvoudig omboeken naar een eerdere vlucht naar Amsterdam, waardoor ik uiteindelijk om negen uur ‘s avonds in plaats van twee uur ‘s nachts in de polder was. Ik kreeg voor die omgeboekte vlucht ook nog eens een exit-row stoel zonder iemand naast me, dus ik heb heerlijk geslapen onderweg. En was dus best uitgerust, de volgende ochtend.

Rugpijn

Op de terugreis had ik niet zo’n mazzel. Een paar dagen voordat ik weer weg ging, schoot het me door mijn rug. Ik stond met een paar boodschappentassen (vol kaas, drop, ontbijtkoek, dat soort dingen) en bij het optillen stond ik geparkeerd. Helemaal vast. Oh wat een pijn. De dagen en nachten, vooral de nachten, die volgden waren minder leuk. Bij het opstaan uit een stoel… pijn; draaien in bed, en dat doe ik nogal eens… pijn… en wakker. Ik zag als een berg op tegen die terugreis. Die weer over Moskou zou gaan, en met weer eens tien uur overstap.

Terugreis

Bij het boeken dacht ik ‘dan ga ik wel tien uur werken op het vliegveld’. Inmiddels dacht ik daar anders over. Door slaaptekort vanwege mijn rugpijn, en het uitzicht op een vlucht van negen uur, opgepakt met vast een dikke Russin of anders een dikke Amerikaanse naast me… brrr… Nadat ik was aangekomen om vier uur ‘s nachts op Moskou bleek de overboekingsdesk gesloten te zijn – en zou pas om acht uur opengaan. Ik kon pas om half twee boarden, er was maar een vlucht eerder, en de kans zou groot zijn dat ik niet eens kon overboeken. En mijn rug wilde rust – gelukkig had ik dankzij de pijnstillers die ik van Afra meekreeg niet zoveel pijn. Ik heb daarom tijdens mijn overstap een kamer geboekt voor acht uur in zo’n capsulehotel. Ik heb zeker zes uur geslapen, heb nog gedouched en ben zo fris mogelijk aan de vliegreis begonnen. Met nog twee pijnstillers zou ik het wel redden, hoopte ik.

(En jawel, het vliegtuig was afgeladen vol, en naast mij zat uiteraard een dikke Russin – die in Amerika woonde – best of both worlds en gegarandeerd een dikke, zwetende kont naast je die je toch al krappe ruimte nog inneemt ook (sorry hoor, maar dat is – naast krijsende kinderen echt mijn grootste nachtmerrie in een vliegtuig). Echt Heel Vervelend.)

Een deel van de wolkenkrabbers van Manhattan vanuit de lucht

Vertraging bij de autohuur

Het moet niet gekker worden. Daar waar ik binnen drie kwartier door de douane was, en eigenlijk binnen twintig minuten daarna bij de autoverhuur stond, lieten ze me daar anderhalf uur wachten! In plaats van half zeven was het acht uur voordat ik kon vertrekken – voornamelijk vanwege een computerstoring. Zo zou ik te laat zijn om de auto in te leveren in State College (was geen probleem). En ik moest nog langer wakker zien te blijven (en dat was wel een probleem!).

Onderweg heb ik de auto nog wel een half uurtje aan de kant gezet en mijn ogen dicht gedaan voor een powernap. Ik hield mijn ogen niet open… koude airco, harde muziek, wat eten, mezelf slaan… niets hielp meer. En dat is gevaarlijk, en zeker met stevige pijnstillers in je mik, een dikke jetlag en een reis van 26 uur achter de rug en 5 uur rijden voor je, is dat niet verstandig.

Toen ik weer op weg ging, kwam ik nog in een mega-onweersstorm terecht. Het weerlichtte al een uurtje, en toen ik uiteindelijk in het hart van de stom terechtkwam regende het zo hard dat de auto’s zo’n 50 kilometer per uur reden, zeker niet harder. Gelukkig was er, zeker vanwege dat late tijdstip, weinig auto’s op de weg. Voordeel van dit alles was dat ik wel weer wakker was!

Uiteindelijk ben ik verlaat en alsnog veilig thuis aangekomen. Het huis stond er nog, er lagen geen bomen over het perceel (dat is een keertje eerder gebeurd), en waren geen leidingen doorgebroken (ook dat is al eens eerder gebeurd), er was geen gekke post, niet ingebroken… het enige probleem was dat ik het bed nog moest opmaken, en onze hele zware matrassen nog moest goedleggen (en mijn pijnstillers waren uiteraard uitgewerkt). En toen: slapen!