De afgelopen week hadden we al wat pech: we hadden een gesprongen waterleiding achter de nieuwe badkamer waardoor we nu met een enorm gat in het plafond zitten beneden. Helaas hadden we vandaag nog meer ‘pech’.

Geen gevoel meer in de onderarm en flauwvallen

Vanochtend zo rond kwart voor zes maakte Michiel mij wakker. “Ik heb geen gevoel meer in mijn linkeronderarm. Alsof ik er op geslapen heb. Maar het is nu al een half uur zo en trekt niet bij. Ik denk dat ik naar een dokter moet.” Zo. Dat is even snel wakker worden. Bedoel je vandaag? Of een afspraak maken? “Nou, mijn neef heeft ooit een bloedprop gehad die heel erg gevaarlijk was, en ik maak me zorgen.” Okee… Hoe erg is het dan, moet je nu naar het ziekenhuis? Michiel ging uit bed, maakte wat rek en strek bewegingen, en zei, “Ik voel me ook niet zo lekker eigenlijk.” Hij ging op bed liggen, viel vervolgens flauw… ging heel hard snurken, en ik kreeg hem niet meer wakker. Ik heb hem zelfs op z’n wangen geslagen – geen respons. Ik schrok me het apelazer. En dus had ik al rap 911 (de Amerikaanse 112) aan de lijn.

Of ik naar de ER (Emergency Room, soort EHBO) kon komen. Dat mocht (nee, ik hoefde niet langs een huisartsenpost, die bestaan hier niet). “Moet er een ambulance komen?” Inmiddels schrok Michiel wakker, helemaal verdwaasd en duf als een konijn. Nee, ik breng hem zelf wel even… En zo stonden we om kwart over zes vanochtend bij de ER van het ziekenhuis.

Onderzoeken – en nog eens flauwvallen

Die lamme arm bleef een beetje doof aanvoelen, en was dus niet goed. Dat Michiel zo heftig was flauwgevallen en een tikje langzaam reageerde, was ook niet goed. En dus werd er een hele riedel aan onderzoeken uitgekozen door de arts. Een ECG (electrocardiogram), een echo van de arm en schouder (zelfde als wat er bij een zwangere gebeurt), een CAT scan (ofwel CT-scan) van het hoofd, en bloedonderzoek. En een infuus erin, hoppa… Dat bloedonderzoek ging eerst, en daar werden zo’n zes buisjes afgetapt.

Michiel in de emergency room

Kort daarna ging het weer mis. Michiel werd weer wat wittig om z’n snoet, voelde zich weer niet lekker, viel achterover op bed, verloor weer z’n bewustzijn en begon weer hard te snurken. Ik had meteen de rode alarmknop te pakken – die heb je namelijk op de ER – en drie verpleegkundigen stonden al rap om ons heen. Michiel ging meteen aan de hartmonitor. Arts er weer bij… En vervolgens ging Michiel weg voor de echo en de CAT scan. Ondertussen ben ik (what was I thinking) naar de universiteit geweest voor mijn les van 8.00 uur tot 9.15 uur (echt, waarom deed ik dat)…

Toen ik om 9.30 uur weer terug was in het ziekenhuis was Michiel net klaar met die onderzoeken en was vooral moe. De Amerikaanse uitdrukking is: je voelt je alsof “you’re run over by a truck” (overreden door een vrachtwagen). Een uur lang heeft ie soort-van geslapen, en ik zat er naast. De ER-arts kwam terug, zei dat hij eigenlijk niets kon vinden, want alle onderzoeken waren goed. Geen hartaanval, geen beroerte (joh, aan die dingen had ik helemaal niet gedacht), en geen trombose. Hij was nog niet geheel gerustgesteld: Michiel werd opgenomen in het ziekenhuis, en er zou nog een MRI scan komen. De incheck naar het andere, niet-emergency deel van het ziekenhuis volgde daarop.

Slapen in de emergency room

Op dat moment ging ik weer naar de universiteit, mijn tweede sectie lesgeven (what was I thinking). Daarna had ik telefonisch contact met Michiel. Er was weer bloed bij het afgenomen, hij had gegeten (eindelijk) en hij voelde zich heel wat beter, en het gevoel van zijn arm was weer bijna helemaal terug. Daarna heb ik Michiel’s ouders gebeld – expres niet eerder, want je wilt mensen niet ongerust maken aan het andere eind van de wereld. Toen moest ik mijn derde sectie lesgeven. Daarna heb ik rond 3 uur zelf ontbeten (een appeltje!) en meteen maar gelunched (een pizzapunt!) en heb ik mijn ouders gebeld.

Selfie: Michiel met een hoop plakkers voor de hartmonitor. Hij voelde zich al heel wat beter.

Op de Intensive Care Unit

En toen kwam ik weer in het ziekenhuis, op de Intensive Care Unit (maar dat wist ik op dat moment niet). We waren weer vijf buisjes bloed en weer een hartfilmpje verder. De arts vond Michiel voldoende opknappen, dat hij mogelijk wel naar huis kon na de MRI scan, voorbehouden dat er ook niets uit die MRI scan zou komen. Uiteindelijk ging Michiel dus die grote MRI-buis in en kreeg allerlei contrastvloeistof toegediend. Daarna nog rontgenfoto’s. De resultaten kwamen binnen het half uur. En gelukkig, ook uit die laatste onderzoeken bleek niets geks: Michiel heeft ook geen mini-beroerte of zo gehad.

Op de intensive care unit… volledig verzorgd

De oorzaak van het armprobleem konden ze niet vinden, maar is uiteindelijk zelf weggegaan (en het is geen trombose of zo), wellicht was het een afgeknelde zenuw… Het flauwvallen is waarschijnlijk een ‘vasovagal syncope’ – dat is een moeilijk woord voor een flauwval-actie naar aanleiding van een snel dalende hartslag en een snel dalende bloeddruk, en dat kan komen door bijvoorbeeld heftige buikkrampen, of bloed afnemen, of zelfs lang staan in de hitte. (Dat is dus een wat anders soort flauwvallen dan dat ik veelal doe, bijvoorbeeld als onderdeel van migraine of als gevolg van een te lage/hoge bloedsuikerspiegel.) Dat flauwvallen is niet heel levensbedreigend, hoewel het er wel eng uitziet.

En dus konden we daarna naar huis (en wel voordat het avondeten geserveerd werd. NB: In ons ziekenhuis serveren ze sirloin steak en met krab gevulde schol als avondeten. Tsjonge).

Donderdagavond: bier-en-pizza-avond 

Heel lief: Pranav en Peter kwamen nog even langs ’s avonds, en brachten eten mee: een pizza, pasta, chicken wings, en biertjes. Want trivia ging niet door deze avond, logischerwijs. Sowieso heb ik een groot deel van de dag steun gehad van die jongens, ook van Hari en Steph van het werk. Toch best belangrijk, een support netwerk. Natuurlijk heb ik ook het thuisfront (ouders 2x, Diana, de Keet) op de hoogte proberen te houden gedurende de dag… via Skype en What’s App, het is weer eens wat anders.

Vandaag was een dag van primeurs. Een heftige dag. Die gelukkig goed is afgelopen. Maar die, net als afgelopen vrijdag, wat mij betreft niet op herhaling hoeft.