Een paar weken geleden meldde ik dat ik een pijnlijke voet had. Daarmee ging ik naar een podoloog. Die zei ‘plantar faciitis’ (wat neerkomt op een vroege versie van hielspoor) en van haar moest ik naar de fysiotherapeut. En dat heb ik maar gedaan… Er zijn een hoop verschillen tussen de fysiotherapie die ik gewend ben in Nederland, en de fysiotherapie die ik hier krijg. Zus Hendrieke is fysiotherapeut, dus ik krijg zo nu en dan wel eens wat mee, en zelf ben ik met mijn rug ook al eens naar een fysio geweest.

Mijn klachten

Ik kwam eigenlijk voor mijn voet – maar in de dagen voordat ik mijn afspraak had, kreeg ik last van mijn rug. En niet zo’n beetje ook. Wij waren die woensdag ervoor naar de IKEA geweest, en het weekend erna hebben we het een en ander in elkaar gezet. Die zondagavond lag ik in bed, ik moest niezen, en het schoot me heel erg verkeerd in mijn rug. Maandag en dinsdag kon ik niet rechtop staan, ik liep als een oude vrouw van 90, ik zag er uit als een halve quasimodo. En een pijn… oh oh. En ik moest dinsdag lesgeven… Pijn!

’s Woensdags had ik een afspraak bij de fysiotherapeut (nu dus twee weken geleden). Ik dacht – ha! Dan kunnen ze mooi meteen naar mijn rug kijken. Nou… het is dat mijn fysiotherapeut een link legde tussen het voetprobleem en mijn rugprobleem (de rugpijn straalde uit naar mijn voet) want anders mocht zij dat rugissue helemaal niet behandelen… Ze geloofde overigens helemaal niet dat het voetprobleem plantar fasciitis (of hielspoor) is, want anders moest ze de pijn kunnen opwekken met duwen, en dat kon ze niet.

Ondertussen heb ik nog vier fysiotherapie-afspraken gehad en ben ik inmiddels weer klaar: voetissue is bijna weg en mijn rug voel ik niet meer. En dat is maar goed ook, want die fysiotherapie is een kostbare zaak!

Verschillen tussen Nederlandse en Amerikaanse fysiotherapie

In Nederland duurde een fysiotherapeutische behandeling vaak 20 tot 30 minuten. Hier waren mijn afspraken een uur! Waarom? Nou… Laat ik een paar verschillen op een rijtje zetten:

• Intake: in Amerika moet ik bij elke medische specialist (huisarts, tandarts, podoloog, fysio, endodontist) een vragenlijst invullen met medische historie (bijvoorbeeld, heb ik hoge bloeddruk), en ook van mijn familie (zit er hoge bloeddruk in de familie van moeders- en vaderskant). Dan vragen over medicijninname (inclusief vitamines) en mogelijke allergieen. Dan moet ik ook een hoop privacy verklaringen invullen. Natuurlijk een formulier met contact- en verzekeringsinformatie. Maar echt… ik ben er iedere keer zo’n 20 minuten mee bezig (per specialist per klacht. Dat hoeft niet bij iedere klacht).
• Diagnose: in Amerika moet ik pijnlijsten invullen. Op een schaal van 1 tot 10 – hoeveel pijn heb ik bij activiteit X (zitten, schoenen aan trekken, in bed omrollen, springen, een blokje lopen, een mijl lopen, etc. en dat veertig keer). Dat moet nog een keer als ik ‘ontslagen’ ben. Dat is voor de verzekering: als de pijn naar beneden gaat, heeft de behandelijk schijnbaar effect gehad.
• Registratie: de fysiotherapeut schreef ieder detail op (in een laptop die overal mee naartoe ging). Kan ik op deze manier buigen? (aantekening). Tot welke hoek kan ik buigen? (soort geodriehoek erbij – en dan weer een aantekening maken). Wat is de omtrek van mijn voet? (opschrijven). Is het bekken gelijk? (opschrijven). Kan ik tegendruk op dit gewricht verdragen? (opschrijven).
  Werkelijk elk detail wordt opgeschreven. Vooral bij de diagnose, maar ook de vervolgbehandelingen werden nauwgezet geregistreerd. Ter vergelijking: mijn Nederlandse fysio kon dat met een paar zinnen af (vaak de klachten en de diagnose – niet alle testresultaten). Dat gaat heel anders hier. Het zal wel met de verzekeringen te maken hebben, maar ook met de mogelijkheid tot het aanklagen van medici, mochten ze wat gemist hebben. Die podoloog, en ook de tandarts (assistent) en de huisarts schreven ook al zo verschrikkelijk veel op… Het schijnt hier normaal te zijn in de medische wereld. Het kostte zeker tien minuten van mijn behandeltijd!
• Activiteiten: in Nederland was ik het gewend dat ze me nog wel eens in de mangel legden (officieel: ‘manipuleren’, dus ‘been hier, arm hier, en dan ‘rol’ of ‘krak’), wat mij vaak hielp. Hier doen ze dat niet – het schijnt dat dat werk bij de chiropractor hoort. Mijn Amerikaanse fysio was vooral aan het duwen en masseren van mijn hak en mijn rug. Fijn hoor, maar in mijn beleving doet Hendrieke dat ook veel heftiger (dat voel je tenminste!).
• Oefeningen: misschien dat Hendrieke en andere fysiotherapeuten het anders doen, maar ik moest in Nederland mijn oefeningen vooral thuis doen. Hier laten ze me bij elke afspraak mijn hele riedel persoonlijke oefeningen ter plekke doen. Met alle 2×10 herhalingen, en dat voor alle oefeningen, zodat ik daar toch een half uur van dat uur op de bank lag oefeningen te doen die ik ook thuis moet doen. Bij twee van die afspraken was het tweede deel dan ook met een assistent, die in opdracht van de fysiotherapeut mij al die oefeningen liet doen terwijl zij erbij stond (en meetelde). Dat is voor de eerste afspraak handig (maar moet je al die twintig herhalingen ter plekke doen?) maar zeker voor de vervolgafspraken was dat niet geheel nuttig, vond ik.
  Ik heb gevraagd waarom dat gebeurt: het schijnt dat verreweg de meerderheid de oefeningen thuis niet doet (omdat ze ze vergeten – terwijl je een printje meekrijgt! – of omdat ze te lui zijn… of te druk. Dat kan ook.) En zo duurt het dus veel langer voordat de klachten weggaan. Het gedrag draait daarmee ook andersom: als je bij de fysio twee keer in de week die oefeningen moet doen, waarom doe je ze dan nog zelf thuis?
• Goodies: ik kreeg bij de intake een grote plastic multomap (met maar liefst vijf A4-tjes erin: welkomstwoord van de eigenaar van het fysiotherapiecentrum, praktijkinformatie, profiel van de fysiotherapeut, oefeningen, en een afsprakenlijst). En een waterfles! Jippie, een waterfles! Met logo van de fysiopraktijk, met een flyer er aan (Alsof ik die nog niet heb… echt hoor, Amerikanen zonder waterflessen zijn moeilijk te vinden).

De kosten

Zijn vervolgens ook vele malen hoger dan in Nederland. De eerste afspraak was 175 dollar (dat is nu zo’n 165 euro), vervolgafspraken 135 dollar (zeg 125 euro). Verschrikkelijk (en zo onnodig duur ook…). In Nederland ligt het rond de 45 euro…! En nu hoor ik je denken – daar heb je toch een verzekering voor? In dit geval heb ik een ‘deductable’ van 2300 dollar die ik eerst zelf moet uitgeven voordat de verzekering begint te betalen. Dat is dus wat anders dan het eigen risico in Nederland van 500-700 euro. Ik heb dus nu in no-time fysiotherapiekosten van ruim 1000 dollar. Au…!

Het is wel weer zo dat je je oefeningen netjes doet met zulke dure afspraken! Des te eerder pijnvrij, des te beter!