… en dat is maar goed ook. De afgelopen weken heb ik regelmatig gekeken of we onze greencard al binnenkort mogen verwachten, maar dat was telkens nog niet het geval. En daar ben ik blij mee.

Hoe zit dat? Je wilt toch een greencard?

Natuurlijk willen wij graag een greencard. Dat scheelt enorm veel gezeur en tijd bij de Amerikaanse grens, en ook heel veel andere regeldingetjes worden een stuk makkelijker als je in het bezit bent van een greencard. We zijn dan ook tijdig met de aanvraag begonnen, eigenlijk zodra ik hier voet aan de grond zette… en eerlijk gezegd had ik destijds eigenlijk verwacht dat ie er nu wel zou zijn. Maar niet dus. En eigenlijk vind ik dat niet eens zo jammer.

Conditionele greencard bij kort huwelijk

De reden daarvan ligt ‘m in onze trouwdatum. Die is vandaag de 29ste exact twee jaar geleden, en ja, daarmee zijn we vandaag dus twee jaar getrouwd (dank voor de felicitaties voor ons papieren/paardeharen huwelijk). En ahum, volgende maand zijn we 18 jaar samen en wonen we inmiddels 11 jaar samen (maar die statistieken maken de Amerikaanse immigratiedienst niets uit).

In ons geval is onze trouwdatum heel relevant. Het zit zo: ik kan een greencard krijgen op basis van mijn werk, maar Michiel krijgt zijn greencard op basis van zijn huwelijk met mij. De Amerikaanse immigratiedienst kijkt hoe lang dat huwelijk al duurt – vooral om nephuwelijken die alleen maar zijn gesloten om iemand het land in te helpen te voorkomen. Bij korte huwelijken die korter dan twee jaar geduurd hebben op het moment van de toekenning van de (permanente) verblijfsvergunning (dus de greencard), krijg je een conditionele (voorwaardelijke) greencard die twee jaar geldig is. Als je huwelijk twee jaar later er nog steeds goed voor staat, kun je dan weer formulieren invullen om die conditionele verblijfsvergunning om te zetten in een echte, permanente verblijfsvergunning. In dat geval moet je wel heel veel bewijs aanleveren dat je nog steeds getrouwd bent. Denk dan bijvoorbeeld aan het hebben van gedeelde bankrekeningen, gezamenlijke leningen, vakantiefoto’s – en het beste bewijs is een kind geboren uit het huwelijk (nee, dit verzin ik niet zelf… Amerikaanse immigratieregels). En je moet uiteraard weer door de bijgaande heisa van vingerafdrukken laten maken, en uiteraard mag er weer een dikke check richting de immigratiedienst. Daar heb ik eerlijk gezegd geen zin in als het niet hoeft.

Vertraging bij de immigratiedienst

Het leek er eerst op dat wij onze greencards zo ongeveer tegen de zomer zouden ontvangen. Ik dacht eerst “ja, die komt natuurlijk in juni, vlak voor de tweede huwelijksverjaardag, net precies zodat het ons extra geld kost” (want veel dingen gaan hier volgens Murphy’s Law). Maar wat blijkt? Nu hebben ze bij de emigratiedienst een bepaalde vertraging opgelopen op een bepaalde afdeling, waardoor de mensen van de afdeling die op ‘ons’ type formulieren werken nu tijdelijk zijn overgezet en er dus minder capaciteit is voor ons type aanvraag.

Dat is voor heel veel aanvragers rottig, die hebben niet de luxe om lang te wachten: voor ons maakt het afgezien van het gedoe bij de grens niet zoveel uit – anderen kunnen daardoor niet aan een baan beginnen of moeten daardoor wellicht zelfs het land uit, simpelweg omdat ze geen legale verblijfsstatus hebben totdat de greencard er is. Veel van die aanvragers klimmen nu in de pen en klagen bij de immigratiedienst of de senator van hun staat – en als gevolg daarvan worden die dossiers nu uit de stapel gepakt en eerst afgehandeld, waardoor ons dossier langer blijft liggen.

Van mij mocht dat ‘voorkruipen’ gebeuren. Laat maar wezen. Ik ga vrolijk nog een keertje een uur extra in de rij bij de douane staan omdat ik mijn greencard nog niet heb. Het scheelt ons straks zoveel tijd, moeite en geld! Die greencard komt vanzelf wel (hoop ik… afkloppen)!