De tijd dat er zomaar een beer bij ons in de achtertuin kan staan, is voorbij… dat is meestal de tijd wanneer de beren net uit hun winterslaap ontwaken, op zoek gaan naar voedsel en er achter komen dat er nog niets aan de bomen groeit. Inmiddels is de natuur vol in bloei, en zijn de vogels druk met fluiten, de eekhoorns zitten achter elkaar aan, de konijnen hebben jongen en ook zijn de hertjes bezig met de voortplanting. En het meeste zien we bij ons in de achtertuin!

Eekhoorns

Het is een wat raar tijdstip om een vogelvoerding op te hangen, maar toch heb ik het gedaan. Ik was er gewoon niet eerder aan toe… Ik heb twee apparaten: eentje van een duidelijk beter design (ook mooier en ook duurder) en een goedkope gaasconstructie. Die gaasconstructie hadden onze eekhoorns gauw gevonden. Na een dag of drie klooien hoe ze toch bij dat voer konden komen is het ze gelukt, en hingen ze met z’n vieren aan de voerautomaat – waarna dat ding van z’n haak gleed en op de grond viel… (en nu stuk is). Waarmee natuurlijk alle voer ineens binnen bereik kwam van de eekhoorns. Michiel zette de voerautomaat vervolgens voor het raam – als ze naar binnen hadden gekund, dan hadden ze dan gedaan!

Eekhoorns aan de voerautomaat (met daarboven de bluejay voor wie het voor eigenlijk bedoeld is!)

En dit exemplaar wil naar binnen!

Konijn

In de achtertuin heeft Michiel (heel veel…ahum) wilde bloemen gezaaid. Nu is ongeveer het moment dat die bloemen gaan bloeien. Van een soort weten we dat die het moeilijk heeft gehad: de lupine. Een voor een zijn de opkomende lupineplantjes opgevreten door ons tuinkonijn: een heel schattig, heel klein konijntje (soort ‘cottontail’) dat waarschijnlijk z’n holletje heeft ergens in de tuin. Vond ik het erg dat die lupines eraan gingen? Nee… te lief, zo’n beestje. Het ding is helemaal niet schuw – hij blijft vrolijk zitten als je ervoor staat. Hij verschuilt zich achter een dun blaadje, en dat is het dan.

Ons tuinkonijn

Sinds twee weken geleden ging ik iedere dag even kijken of ie er nog zat – maar sinds dinsdag, bijna een week geleden dus, kan ik hem niet meer vinden. Het kan zijn dat ie prooi is geworden van onze oranje terror-buurkat. Of een hond heeft hem gegrepen. Of een roofvogel… hopelijk zien we ‘m nog een keertje terug. En zijn de lupines niet voor niets opgegeten!

Hertjes

Ook is dit het seizoen van de hertenjongen. Michiel zat laatst op z’n racefiets en kwam onderweg een hertenjong tegen (moeder was vast in de buurt maar nergens te zien. Hoe schattig. Michiel zei dat ie er nog zo ‘nat’ uitzag dat ie waarschijnlijk nog geen uur oud was.

Nu heb ik wat onderzoek gedaan en nu blijkt dat moeder hert inderdaad vaak eten gaat scharrelen en ondertussen het jong even achterlaat. De afgelopen dagen hebben wij zo’n hert in de achtertuin gehad… en ze lusten ook lelie- en hostaknoppen, weten we inmiddels. Want naast de lupines hebben we ook aanzienlijk minder lelies en hosta’s bloeien, dankzij de hertjes (bewijs: pootafdrukken… en het kan eigenlijk ook niets anders zijn).

Afgevreten lelieknoppen

Afgevreten hostaknoppen

En de pootafdruk van de dader… een hert, dus!

Zo is de natuur… het blijft interessant. En hartstikke mooi, zeker als je er middenin woont.