Afgezien van mijn reguliere verbouwingsupdates, is dit de langste serie blogposts over hetzelfde onderwerp. Nu was onze reis naar India echt een ‘trip of a lifetime’ (dat was onze reis naar Zuid Afrika eigenlijk ook), en het is het absoluut waard om dit zo uitvoerig te beschrijven. Later als ik groot ben en dit allemaal nog een keer teruglees zal ik blij zijn met mijn eigen verslagen. En dus ga ik vrolijk verder. Volgende week blog ik weer verder over ons leven hier in Amerika, want we zijn al lang weer terug en er is hier inmiddels ook voldoende gebeurd om te delen.

Hoe dan ook, de eerdere afleveringen zijn ook op dit blog te vinden: eerder heb ik geschreven over  de aanleiding, de heenreis, onze twee dagen in Delhi, onze dag in Jaipur en ons bezoek aan de Taj Mahal in Agra, het verlovingsfeest  en de henna ceremonie geschreven.

Bezoek aan Red Fort (of Lāl Qila)

Op de dag van het huwelijk van Pranav en Priya zijn we eerst naar het Red Fort gegaan. We hebben natuurlijk in Jaipur ook al het Amber Fort gezien, dit was dus het tweede fort dat we bezochten. Het Red Fort ligt midden in Oud Delhi, tegenover de Jama Mashid moskee, de Lahori Gate, en naast de Chandni Chowk markt waar de de dag ervoor zijn geweest. Het Red Fort is een groot complex, en vanaf 1648 de woonstek van Sjah Jahan, grootmogol (en dat was inderdaad dezelfde sjah die later voor zijn overleden vrouw de Taj Mahal heeft laten bouwen), en zijn opvolgers. En Sjah Jahan had ook al een fort in Agra laten neerzetten… Het was nogal een bouwer, die Sjah Jahan.

Het fort is enorm: het is een oppervlakte van ruim een vierkante kilometer, zo ongeveer 150 voetbalvelden. Hoewel alle gebouwen nog steeds heel erg indrukwekkend zijn, is het niet in zo’n goede staat als het fort in Jaipur: veel mozaiek is weggeroofd, het watersysteem is niet meer in gebruik, en helaas kun je als bezoeker ook niet naar binnen bij de meeste gebouwen. Dat is jammer, maar wel begrijpelijk.

Deze dag was ontzettend warm (raar: Michiel liep te rillen…), een dikke 45 graden… We waren erg gefocused op schaduw, onze flessen water, zonnebrandcreme… en natuurlijk het voorzien van de plaatselijke bevolking van ‘celebrity’-foto’s. Na het Red Fort te hebben bezocht, zijn we naar de McDonalds gegaan. Dit klinkt als culturele armoede, maar dit is het niet: bij McDonalds in India kun je namelijk de (vegetarische) aloo tikki burger krijgen, die Pranav altijd gaat halen als ie weer in Delhi is. Dat moesten we dus ook ervaren. En inderdaad, die is erg lekker…

En toen: de bruiloft. Eerst: aankleden!

Nadat wij van de McDonalds thuiskwamen gingen we douchen, aankleden en ons klaarmaken voor het huwelijk. Dat was nog erg lastig. Hoewel onze sari’s ‘voorgenaaid’ waren, dus met genaaide plooien en haken erin, moest het tweede deel nog wel ‘gedrappeerd’ worden (en typisch wordt dat dan vastgezet met veiligheidsspelden, wist ik niet). En hoewel ik nog zo had opgelet in de winkel, het lukte me niet goed. Vervolgens hebben wij meiden twee Indiase vrouwen van het hotel gevraagd of ze wilden assisteren. Die waren vervolgens nog ruim een half uur bezig met ons! Gelukkig zagen we er allemaal uiteindelijk tiptop uit.

Ondertussen begon het nog te stormen ook. De wind stak op, en het regende ook nog eens… Vervelend voor ons haar, maar het bleek een ‘blessing in disguise’: daardoor zou het flink afkoelen, en dat was hoognodig. Ook is regen in hindoe huwelijken een gunstig teken, dus Pranav’s familie was er helemaal blij mee.

Vervolgens: naar Pranav’s huis

We waren op tijd bij Pranav’s huis, rond een uur of vier. Pranav liep zelf nog rond in gewone kleren (foei!) maar kwam even later tevoorschijn in vol ornaat: zijn ‘shervani’ was koninklijk donkerblauw met gouden borduursels. We hadden nog even tijd voor foto’s met Pranav en zijn familie, en dat was erg gezellig. Het werd nog aardig druk in huis: heel veel ooms en tantes, neven en nichten, allemaal van Pranav’s kant, verzamelden zich in het ouderlijk huis.

Op een gegeven moment kwam de priester (dezelfde priester als bij de verlovingsceremonie) en toen begonnen alle rituelen. Het zijn er echt te veel om op te noemen… Rode stip op het hoofd (de ‘bindi’), kleine gebeden, zoetigheden, bloemen, weer enveloppen, de rol van de ouders – echt te veel om op te noemen. Ondertussen had zich buiten een grote band verzameld met veel slagwerk, blazers, alles… misschien wel 50 man.

Na een uur of zo kwam Pranav naar buiten (de regen was inmiddels opgehouden), de band speelde nog steeds. Net als op het verlovingsfeest werden er bankbiljetten om hoofden gedraaid (dat brengt geluk) bij degenen die dansten. Pranav moest vervolgens op een wit paard en reed zo een paar honderd meter verderop naar een tempel. [Nu moet ik eerlijk bekennen dat wij die tempel al eerder hadden gezien, maar eigenlijk dachten dat het een kinderdagverblijf of zo was, gegeven de tekenfilmfiguur-achtige buitenkant. Dubbel fout: het was echt een tempel, en het concept van kinderdagverblijf bestaat eigenlijk niet in India.] Het bezoek aan de tempel duurde maar kort, een paar minuten maar – wij bleven ondertussen buiten staan. Pranav’s stip op het voorhoofd was wel veranderd van rood naar geel, en hij had een bloemenketting omgekregen.

Daarna: naar de feestlocatie

Vervolgens reden we in onze twee taxi’s naar de feestlocatie, dat duurde ongeveer een uur. Toen iedereen er eenmaal was, ook de band, nam Pranav plaats op een met bloemen versierd rijtuig (had wat weg van een ouderwetse strijdwagen uit het tijdperk van de gladiatoren) dat werd getrokken door twee witte paarden. Het kernonderdeel daarvan is de ‘processie’ – een feestende menigte van de bruidegom’s kant die naar de entrée van de feestlocatie trok. Dat was echt nog geen tweehonderd meter, maar het duurde al gauw ruim anderhalf uur. Het idee was telkens dat er een paar mensen in het midden gingen dansen (met weer bankbiljetten boven het hoofd), en ondertussen zat Pranav daar als een koning op z’n rijtuig. Grappig detail: achter het rijtuig reed een vrachtwagen met een generator erin. Links en rechts van de stoet liepen zo’n 20 man in totaal met allemaal lampen op hun schouders, allemaal verbonden met een snoer aan die generator…

Op een gegeven moment mocht Pranav afstappen en verder de feesttuin in. De rest van de gasten (behalve de bruid) waren al gaan zitten. Het duurde vervolgens ook nog wel een tijdje voordat Priya aankwam. Onder een doek met bloemen dat boven haar hoofd gespannen was, kwam zij langzaam aanlopen. Haar jurk was ruim 15 kilo zwaar van alle metaal en juwelen. Vervolgens gingen Pranav en Priya op een bank op een podium zitten en kwamen alle gasten langs om met het bruidspaar op de foto te gaan. En dat duurde ook nog wel een tijdje!

Tussendoor: eten en drinken

Ondertussen kletsten wij met de familie van Pranav en Priya, werden we uitgenodigd op de dansvloer (want wij konden immers zo goed Bollywood dansen… ahum), en brachten wij een bezoek aan de Jag-Bar. De wat? Jag-Bar. Dat vereist wat uitleg. Op bruiloften in India is alcohol niet gebruikelijk. Maar sommige, wat progressievere types zoals Pranav hebben daar wat op gevonden: de car-bar. In de achterbak van een auto worden flessen wijn, bier en sterke drank gezet en die auto wordt op de parkeerplek van de feestlocatie gezet. Wil je een drankje, dan ga je naar de car-bar. Nu heeft een neef van Pranav een Jaguar, dus dat heette die avond de Jag-Bar. Ter vergelijking: een Toyota word teen Toy-Bar, en zo verwacht ik dat een BMW een Beamer-Bar zal heten.

Zo rond een uur of tien, elf begon het diner. Het diner was in een ruimte binnen, aansluitend aan de tuin. Er waren 200 verschillende gerechten (aldus Pranav, ik heb ze niet geteld, en ook bij lange na niet allemaal geprobeerd). Het was weer uitermate goed verzorgd.

En aan het einde: de ceremonie!   

Pas rond een uur of 1 ‘s nachts begon de daadwerkelijke ceremonie. Van de naar schatting 600 gasten op de bruiloft waren er nog maar 25 of zo over (buiten ons), en die bleven voor de ceremonie. Dat was ook nog heel wat… in een hoekje van de dinerzaal stond een tent, met lage stoelen eronder voor de bruid en bruidegom, en kussens voor de directe familie, die ook een rol hadden in het geheel. De priester (weer dezelfde) had enorm veel tradities en gezangen/gebeden in petto. Onder andere:

• Het uitwisselen van bloemenkettingen;
• Het eten van zoetigheden (honing, suiker) als teken van respect;
• Het weggeven van de bruid aan de bruidegom door letterlijk haar handen in zijn handen te leggen;
• Het aansteken van een klein vuurtje;
• Het gooien van rijst, bloemetjes, specerijen, thee, olie, hout, kruiden en nog veel meer in een vuur;
• Het lopen van rondjes (door bruid en bruidegom) rond het vuur, over de kussens, voor elke trouwgelofte die er wordt gemaakt;
• Het draperen van een grote sjaal over het bruidspaar;
• Het gooien van bloemetjes op de bruid en bruidegom door de gasten;
• Het aanbrengen van een rode stip op het voorhoofd van de bruid door de bruidegom;
• Het aanraken van de voeten van de ouders door de bruid en bruidegom als teken van respect;
• En nog veel meer…

 

Wij zijn rond half drie vertrokken, wij konden echt niet meer… Pranav en Priya gingen nog een uurtje of twee door met alle ceremonie – en zij zijn uiteindelijk rond half vijf ‘s ochtends getrouwd, na drie dagen vol feestelijkheden. Pff…

Ondertussen waren wij weer helemaal onder de indruk van alle pracht en praal!