De afgelopen negen blogposts gingen over onze reis naar India, waar we bij de bruiloft van Pranav en Priya zijn geweest. Tijdens die reis is bijna iedereen ziek geworden. Michiel nog het meest – die moest zelfs aan de antibiotica. We noemden het ‘Mike’s Disease’. Ik kreeg het tijdens de terugreis.

Maar eerst: nog een keer naar Pranav thuis

Volgens de traditie komt de bruid de dag na de bruiloft bij haar nieuwe familie thuis, en wordt dan, omringd door de vrouwelijke familieleden van de bruidegom, voor de eerste keer ontdaan van haar sluier. Dat is traditioneel het eerste moment dat iedereen (inclusief bruidegom) haar gezicht ziet. Nu is dat laatste allang niet meer zo in de praktijk; toch komt de verse bruid de dag na de bruiloft nog naar de bruidegom. Normaal gesproken blijft een nieuwe Indiase bruid vanaf dat moment bij haar schoonfamilie wonen. In dit geval komt Priya natuurlijk met Pranav mee naar Amerika, maar als dit een gewoon Indiaas huwelijk was geweest, had zij vanaf dat moment bij Pranav’s familie komen wonen.

Er is dan nog wel een afscheid met haar eigen familie gepland. Priya’s broer kwam haar halen, om Priya voor de laatste keer nog een keer naar haar ouderlijk huis te brengen. Traditioneel is het dan zo dat de bruidegom nog een keer naar haar familie gaat om de bruid over te halen om toch mee te gaan. Traditioneel gezien moet de bruid vanaf dat moment toestemming aan haar man vragen om bij haar eigen familie op bezoek te gaan. Dat klinkt overdreven, en is in de praktijk allang niet meer zo. Maar vroeger was het wellicht wat strenger allemaal.

En op reis

Wij waren ook nog voor de laatste keer bij Pranav thuis. Wij hebben daar nog gegeten, Priya veel plezier gewenst op haar huwelijksreis, met Pranav de laatste zaken afgewikkeld, en hem en zijn familie uitgebreid bedankt. Daarna zijn we naar het vliegveld vertrokken. We moesten daar nog een paar uur wachten, dus we zijn naar de airport lounge gegaan. Ik was op dat moment nog de enige die nog helemaal gezond was – de rest had allemaal een beetje last van de stoelgang door een overdosis aan Indiaas eten – en ik lustte eigenlijk nog wel wat eten. En vervolgens checkten we in, en konden we het vliegtuig in.

Grappig: we zijn overgestapt in Amsterdam. We zijn letterlijk een uurtje in Nederland geweest – en door de securityprocedure, het lopen naar de nieuwe gate, en het boarden had ik net geen tijd om op Schiphol ook maar een zakje drop of blok kaas te kopen. Het was wel een raar verhaal bij de security (voor de vlucht naar Amerika): “ja, we komen uit India, er is een collega van mij daar getrouwd.” “Maar wie zijn dit dan?” “Dit is mijn man, en dit zijn mijn vrienden.” “Maar die komen uit Amerika.” “Ja.” “Waarom gaat u nu naar Amerika?” “Daar woon ik.” (Op Schiphol gingen ze er gemakshalve vanuit dat ik als Nederlander toerist ben die naar Amerika gaat. Nee… ik woon daar en ben gewoon op doorreis, net als iedere internationale overstapper. Maar door de taal zet ik ze op het verkeerde ben, denk ik.

Voedselvergiftiging

Ik zal jullie de details besparen, maar het laatste uurtje van de 2 keer 8 uur vliegen had ik het zwaar. Ik moest heel erg naar het toilet, maar ik wist ook dat het hele vliegtuig me dat niet in dank zou afnemen. Dan maar op het vliegveld. In New York aangekomen had ik zo’n ontzettend opgezette buik, niet te geloven, ik leek wel zwanger. Diarree… niet normaal meer. En toen moest ik nog 4 uur terugrijden in een auto. Gelukkig had Emma nog stoppingsmiddel over – en dat heb ik gebruikt. En daarmee is het goed gekomen.

De volgende dag, vrijdag, ging ik naar kantoor. Ik voelde me lang niet goed, en mijn collega bevestigde dat ik er ook niet echt uit zag. Toen ik vrijdagmiddag uiteindelijk weer thuis was ben ik het bed in gekropen, en heb, afgezien van twee keer drie uur op zaterdag- en zondagmiddag, tot maandagochtend geslapen. Ik had koorts, ik was misselijk, had koppijn en was duizelig, en heel, heel, heel erg aan de diarree – ik kon totaal geen voedsel vasthouden en nam daardoor ook geen voedingsstoffen op. Maandagmiddag probeerde ik wat te eten maar begon ik zelfs over te geven, en moest ik ook maar aan de nog overgebleven anti- en probiotica. Ik heb woensdag pas weer een klein beetje gegeten, en tot ruim een week na die woensdag nog krampen gehad. Ik heb het nagezocht: dit was zeer waarschijnlijk een e.coli bacterie voedselvergiftiging, en gezien aan de incubatietijd lag het waarschijnlijk aan het voedsel in de airport lounge.

Inmiddels ben ik weer beter en terug aan het werk, maar nou nou, Mike’s Disease wil je niet hebben. Nu weer ‘back to normal’!

Al met al was het een hele bijzondere reis. Vol met geur, kleur, smaken, muziek, traditie en cultuur, blijdschap en ontroering… ervaringen die we nooit zullen vergeten. Wat is reizen toch mooi (zelfs als je er voedselvergiftiging door oploopt).

Ik, Jess en Emma bij de Lodhi Gardens