Dit is een serie verslagen over onze reis naar India. Eerder heb ik over de de aanleiding, de heenreis, onze twee dagen in Delhi, onze dag in Jaipur en ons bezoek aan de Taj Mahal in Agra, en het verlovingsfeest geschreven.

Tussen de verlovingsdag en de trouwdag stond de ‘Mehandi’ dag (oftewel, de henna ceremonie) op het programma. Dit is een cocktailparty met, in ons geval, alleen Pranav’s kant van de familie. Priya had haar eigen feestje met haar familie.

Maar eerst: Chandni Chowk

Maar eerst gingen we die dag nog op pad in Delhi. Inmiddels waren we met een grotere groep, en redden we met twee taxi’s. Christy bleef in het hotel werken (zij werkt als advocaat en had nog wat taken af te maken) en Michiel lag helaas nog in bed, die voelde zich nog helemaal niet goed (kon geen eten binnenhouden, was slap, moe). En zo gingen we met z’n achten naar Oud Delhi, naar Chandni Chowk. Die bestemming, de ‘oude markt’, was op het programma gekomen vanwege mijn voorkeur – ik wilde heel, heel graag naar de specerijenmarkt.

Dat was nog niet eenvoudig. We werden afgezet dichtbij de Jama Mashid moskee, voor het Red Fort (waar we de volgende dag nog terug zouden komen), recht tegenover de Chandni Chowk wijk. Chandni Chowk is een wirwar van een aantal straatjes, een paar kilometer lang, waar allerlei winkeltjes van ‘hetzelfde’ bij elkaar zitten. Zo kwamen we eerst het textiel-deel tegen, waar honderden kleine winkeltjes (type pijpenla) naast elkaar zaten. Na zo’n 40 minuten zoeken (en dat in 44, 45 graden in een zeer drukke omgeving) en nadat we drie keer hadden gevraagd hadden we eindelijk de specerijenmarkt gevonden. Hoe we dat wisten? Iedereen begon te niezen!

Chandni Chowk zit vol met groothandelwinkels, waar je van alles in bulk kunt kopen. Grote manden vol noten, pasta, rijst, thee, en dus ook kurkuma, chilipepers, paprikapoeder, garam masala en andere heerlijke poeders. Ik had niet heel veel geld bij me (foutje), en heb daardoor (gelukkig maar, denk ik) beperkt ingeslagen. Zo heb ik 200 gram kurkuma gekocht voor zo’n anderhalve euro – daar betaal ik in Nederland/Amerika zeker twintig euro voor. Een paar zakjes thee (lekker!), een mixpakketje met allerlei specerijen, saffraan… geweldig.

De grote uitdaging is het verkeer. Er is een continue opstopping van autoriskja’s (tuktuks), fietsriksja’s, karren al dan niet met kamelen of ezels, fietsen, dragers met grote zakken op hun hoofd. Omdat we het hele stuk moesten lopen, en de taxi niet verder kon, was dat even lastig, maar het is ons toch gelukt. We hadden een soort ‘loopsysteem’ ontwikkeld waarbij om de zoveel meter werd gecheckt op we iedereen nog bij elkaar hadden. Toch raakten we elkaar op een gegeven moment kwijt – gelukkig hadden we telefoons op zak.

We moesten continue uitkijken waar we onze voeten neerzetten. Het was er zo druk, er waren zakkenrollers (dachten we), koopwaar stond vaak op de stoep/straat en hing vaak ook naar beneden waardoor de wat langeren onder ons moesten bukken. De straat is niet helemaal geweldig van kwaliteit, met potholes, missende stenen, stukken met zand… in deze delen van Delhi ruikt het soms niet helemaal geweldig – de straat wordt soms als wc gebruikt – maar door de overdaad aan afwisseling van geuren duurt stank nooit lang. Al met al een hele belevenis – ik denk dat we in deze wijk het ‘puurste’, niet-toeristische Delhi hebben ervaren, met al onze zintuigen in de hoogste versnelling.

Lunch: Chicken Inn

Vervolgens zijn we gaan lunchen bij een restaurant genaamd ‘de Chicken Inn’. Zelden zo blij geweest met een toilet met wastafel om mijn gezicht te wassen – door dat zweterige Chandni Chowk voelde ik me niet helemaal fris. En oh, wat een luxe, airconditioning! We hebben weer lekker gegeten (ik kan echt elke dag wel Indiaas eten als het moet).

Na de lunch zijn Chris, Emma, Peter, Christy en ik het zwembad bij het hotel ingedoken. Michiel lag nog in bed, Jess wilde ook even tukken, en Daniel, Charlie en Betsy gingen nog naar een bepaalde winkel souvenirs halen. Dat zwemmen was een rare ervaring. Het water was vast tussen de 25 en 30 graden, maar als het buiten zo’n 45 graden is, en elk briesje lijkt alsof er een fohn blaast… dan weet je eigenlijk niet hoe je het hebt. De mussen vielen dood van het dak af ongeveer… Het was al met al wel verfrissend en relaxend.

Mehandi ceremonie

Die avond gingen we naar de Mehandi ceremonie van Pranav, op een soort feestlocatie in de buurt (half uurtje rijden). We gingen in ‘gewone kleren’, geen Indiase poespas dit keer. Wat voor ons meiden het leukst was: we kregen henna op onze handen. Links en rechts, boven en onder… Dat wordt aangebracht met een klein spuitzakje, waar een koud aanvoelende kleurstof in zit. De henna-kunstenaars brengen dat in zo’n snelheid op, met zulke precisie dat ik mijn ogen er niet vanaf kon houden… Prachtig! Pranav’s familie had de instructie gegeven om speciale tekeningen op onze handen te maken – zo kreeg Jess een tekening van de god Krishna als baby, en ik kreeg een bruid (Priya dus, vond ik) op mijn linkerarm.

Het spul ruikt een beetje als haarverf (het wordt overigens ook als haarverf gebruikt, veelal door Indiase mannen, ze hebben dan een soort oranje haar). Binnen twintig minuten stond alles erop. De henna moest een uurtje of twee drogen (en zo zaten we dan door rietjes te drinken met onze ellebogen op tafel). En als het eenmaal zover is, valt het er vanzelf af, in korreltjes. De twee dagen daarna werden de afbeeldingen donkerder en nog intenser – uiteindelijk heb ik er ruim een week een hele ingewikkelde set tijdelijke tatoeages van gehad.

Verder was er nog een hoop ceremonieel tijdens deze avond. Op een gegeven moment gaf de oom van Pranav (de broer van zijn moeder) een speciale zegening (of zoiets) aan Pranav’s moeder en Pranav zelf. Pranav liep op een gegeven moment ook weer met een hoop enveloppen rond (cadeautjes).

Verder was er nog een dansvloer met DJ, een buffet (met weer allerlei heerlijke dingen), en een bar waar bij uitzondering bier en zelfs whiskey werd geschonken. Dat laatste was overigens niet alleen voor ons westerlingen georganiseerd; ook Pranav’s neven lustten ook wel een borrel. Dat gezegd hebbende, een groot deel van Pranav’s familie drinkt niet, dat is nu eenmaal niet zo gebruikelijk in India.

Dokter

Michiel was er niet bij deze avond, omdat hij nog steeds in bed lag en zich niet goed voelde. Die dag was hij wel met antibiotica begonnen die Emma had meegenomen, maar dat hielp niet zo veel… Nu bleek dat een van Pranav’s ooms een dokter is – en die wist met de beschrijving van een paar symptomen vrij snel te achterhalen dat Michiel een serieuze voedselvergiftiging had. Hup, een recept was zo uitgeschreven, zijn chauffeur ging rap op weg, en aan het einde van de avond had ik een bruine zak met medicijnen in mijn handen gedrukt gekregen.

Instructies kwamen van Pranav: ‘dit is antibiotica, dit is probiotica, dit ook en dit ook, en dit is een pijnstiller. Allemaal innemen, straks, en morgenochtend nog een keer’. Zo gezegd, zo gedaan. De hoop was in ieder geval dat Michiel de volgende dag de bruiloft wel zou kunnen meemaken.