(Alvast een excuus voor de dagelijkse lezers: nu mijn ouders hier zijn heb ik iets minder tijd om te bloggen. Maar dat begrijpen jullie vast wel. Desondanks een verlaat verslag van ons uitstapje van zondag.)

Nadat we zaterdag ‘onder de mensen’ waren geweest in Lancaster, bij de Amish, zijn we zondag op pad gegaan naar de natuur. We zijn naar Black Moshannon Park gegaan, een state park in de buurt. Michiel was daar al eens eerder geweest (op de fiets), voor mij was het de eerste keer.

Herfst

Nu is het hier herfst aan het worden, en de bomen verkleuren hier zo langzamerhand. Naast het bruin en geel en oranje dat we uit Nederland kennen, worden hier een aantal bomen ook paars en rood. Dat komt omdat er een bepaalde parasiet hier in Amerika zit, waardoor de bomen bepaalde enzymen afscheidden, waardoor de blaadjes roodtinten ontwikkelen. Omdat wij die parasiet in Nederland niet kennen, hebben wij (helaas) geen rode en paarse bomen in Nederland. Maar hier dus wel. En dat is gewoon schitterend. Hier in de buurt hebben ze dan ook speciale ‘Fall foliage’ routes (‘herfstblaadjes’). En toevallig hebben wij afgelopen zondag gedaan. Het was echt prachtig, met al die gekleurde bomen om ons heen…

Bever-boottochtje

Nu is er een meer in het Black Moshannon State Park. En daar kwamen wij ietsje voor 1 uur aan. En wat bleek, heel toevallig: de rangers (boswachters) van het park zouden om 1 uur een (gratis) boottochtje doen over het meer, met het thema ‘bevers’. Geen reservering noodzakelijk. Nou, dat was hartstikke mooi, want wij pasten ook nog op de boot. Het was wel wat koud die zondagmiddag, een graad of 6, met een stevige wind, dus heel comfortabel was het niet op de open ponton-boot, maar toch hebben we weer heel wat moois gezien om ons heen. Een uur lang, allemaal gekleurde bomen, hier en daar een watervogel, prachtige vergezichten. En dat allemaal omdat we per ongeluk op het goede tijdstip op de goede plek waren.

Op de boot, met rood-paarse bomen op de achtergrond

En wat hebben we over de bevers geleerd? Ten eerste, dat ze hier nog zitten, en dat is best knap gezien de historische beverjachten die ze te verduren hadden (en nog steeds hebben, overigens, je mag bevers hier nog steeds vangen. Een bevervel levert je 10 dollar op). We hebben beverburchten gezien, een bevervel vastgehouden, en beverurine geroken. Dat laatste klinkt vies, maar het was niet eens zo verschrikkelijk smerig. Ze maken er ook parfum van, en dat was geen verrassing eigenlijk, omdat ‘bevergeil’ ook als vanille-achtige smaakversterker gebruikt wordt (bron: Keuringsdienst van Waarde). We weten nu ook hoe een bever weet welke kant een boom opvalt als ze ‘m omknagen (antwoord: dat weet ie niet, gewoon gokken, en soms heb je dan een platte bever omdat ie aan de verkeerde kant staat). Helaas hebben we de bevers zelf niet gezien, die komen typisch pas ’s avonds tevoorschijn… maar we weten wel dat ie soms wel 30 kilo kan wegen!

Gekleurde bomen in het Black Moshannon Park

Na de boottocht waren we koud en hongerig en dorstig, maar helaas zitten er geen Starbucks om de hoek in een state park, dus warme koffie zat er even niet in. We zijn nog even doorgereden, hier en daar de auto uitgeweest bij een mooi stekje, en natuurlijk de nodige foto’s gemaakt. Uiteindelijk kwamen we rond half vier weer terug in State College – er zitten buiten State College gewoon niet zoveel eettentjes – en zijn we bij een plaatselijke Mexicaan wezen eten, Don Patron. Pa en ma zijn Mexicaans eten niet gewend, maar het is ze goed bevallen.

Weer een dag vol met nieuwe indrukken!