HET IS ME GELUKT!!

Ik heb de kolibrie zeker al twintig keer in de tuin zien zitten, maar elke keer was ik te laat met m’n camera. Want ja, zelfs al heb je je camera al bij je liggen, die lensdop moet er nog af, inzoomen, scherpstellen… en weg is ie…

En dan nog he… dat ding is zooooo snel! Ze fladderen zooooo snel met hun vleugels dat je daar ook eigenlijk meer opnames voor nodig hebt, want je moet nogal wat oefenen op de camera instellingen. Die kans heb ik (nog) niet gehad…

De hummingbird-feeder

Drie maanden geleden zag ik ineens kolibries in de tuin vliegen. Heel snel. En heel even, want ze waren ook snel weer weg. Dat gebeurde zo nog een paar keer. Ik probeerde driftig die kolibrie vast te leggen, maar dit lukte niet. Ik was steevast te laat.

En toen was ik het zat. Bij de bouwmarkt hebben we een hummingbird feeder gekocht, een soort vogelvoederding speciaal voor kolibries. Er zit een soort zoete siroop in, die kolibries kunnen opzuigen door hun snavel in bloemetjes te steken. Die bloemetjes zijn expres rood – want rood trekt kolibries aan. De openingen zijn expres zo klein om wespen en ander insectenspul tegen te houden.

De hummingbird feeder

Beet!

En jawel, een tijdje geleden had ik beet. Is het goede foto geworden? Nee. Hij is niet vreselijk scherp… daar moet ik meer voor oefenen. Maar – ik hem ‘m tenminste!

Die groene waas is de kolibrie. Echt waar!

Wat dichterbij…

Nu was de identificatie eenvoudig. Hoewel er in de Verenigde Staten tientallen soorten kolibries zijn, is er maar een soort in Pennsylvania maar een soort: de Ruby-throated Hummingbird. Op de foto in mijn vogelgids is ie – helaas – beter te zien.

De Ruby-throated kolibrie in mijn vogelgids

Ik blijf het gewoon proberen hoor, een scherpe kolibrie foto uit eigen tuin!