Deze week is het Thanksgiving (donderdag), en daarmee staat de week in het teken van koken en eten. Dat begon afgelopen weekend al: afgelopen zondagavond hadden we namelijk weer een aflevering van de Dinner Club, en daar moest ik weer wat voor koken. Nu had ik bedacht om iets heel typisch Nederlands – nou ja, Limburgs eigenlijk – te maken, namelijk Mestreechs zoervleis!

Typische Nederlandse ingredienten

Een deel van de ingredienten voor Maastrichts zuurvlees is lastig aan te komen hier in Amerika. Daar was ik eerder achter gekomen, zodoende was ik afgelopen zomer al naar de supermarkt in Nederland geweest om ontbijtkoek te halen. Want dat is onmisbaar in het laatste stadium, om de saus te binden en om de zoetigheid in het gerecht te brengen. Een tweede ingredient is basterdsuiker (‘bastard sugar’ zoals Michiel het vertaalde). Nu heb ik het vermoeden dat Amerikaanse brown sugar heel dicht in de buurt komt qua smaak – alleen de plakkerigheid verschilt een beetje – maar ook hiervan hebben we een zakje uit Nederland in huis. Dan nog runderbouillonpoeder (kan in blokjes) wat hier heel lastig te krijgen is – en ook uit Nederland is meegenomen. De appel/perenstroop die er ook in moet had ik ook niet (dom) maar er is hier wel iets te vinden dat er op lijkt: apple/pear butter.

Vlees: wat zijn riblappen/runderlappen in het Engels?

So far so good. Dan het vlees, een uitdaging op zich. Hoe zouden ‘riblappen’ (of runderlappen) zich het beste vertalen? Ik ben geen vleesexpert en weet op zich al weinig van de ‘cuts of meat’ laat staan dat ik die kan vertalen in het Engels/Nederlands. Internet dan maar… het koste me nogal wat tijd – rib steak leek me niet de juiste vertaling te zijn (dat is namelijk megaduur vlees, en dat stukkoken is zonde…). Uiteindelijk bleek ‘chuck roast’ de juiste vertaling te zijn. Ik heb het gecheckt bij de slager – ja, indien lang gegaard, valt dit vlees uit elkaar. Mooi zo! Ik moet zeggen dat ik nogal geintimideerd was door de lappen vlees in kwestie… ik stel me zo voor dat je in Nederland runderlappen in een verpakking van 200 gram (ofzo) kan kopen, nou… hier begint de verpakking bij een dikke kilo. Tss…

Grooooote stukken runderlappen (‘chuck roast’) – bijna twee en halve kilo!!

Engels recept voor rode kool

Omdat ik zo’n moeite had met het  vertalen van het recept voor zuurvlees, dacht ik slim te zijn en een Engelstalig Jamie Oliver recept te pakken voor de rode kool die erbij ging. Daar moest Google ook aan te pas komen. Want hoeveel spek moet ik gebruiken als er ‘2 rashers of thin smoked bacon’ in moeten? Zijn dat twee plakjes, twee hompen? Michiel zou zeggen, des te meer des te beter… Maar ook de doorsnee Amerikaan weet ook niet wat een ‘rasher of bacon’ is (het blijkt een plakje te zijn – dun plakje). Uiteindelijk is dat ook gelukt.

Daarbij gingen overigens krieltjes uit de oven met knoflook, tijm en rozemarijn – die ik zonder recept kon maken. Grappig: krieltjes heten hier ‘Dutch Peewee Potatoes’. Geen idee waarom. Er is weinig Nederlands aan krieltjes (correct me if I’m wrong).

“Nederlandse” krieltjes (?)

Koken

En toen het koken. Dat was nog een hele exercitie. Zuurvlees moet namelijk eerst een nacht in de marinade (van azijn! En verder water, kruidnagelen, laurierblaadjes, zout en peper) staan. De volgende dag pas kon ik verder (met die azijnmarinade als basis voor de saus) en het uuuuurenlang laten sudderen van het zuurvlees. Ik had er vertrouwen in dat het goed kwam, maar in het begin was dat azijn wel heel penetrant… Maar goed, uiteindelijk ging de suiker erdoor, de ontbijtkoek en de – in mijn geval – pear butter… en sohee, wat was dat lekker geworden! Een soort zoetzuur die ik helemaal herken uit mijn tijd in Maastricht! De rode kool met appel en balsamico azijn paste er prima bij, en die aardappeltjes roken ongebakken al zo lekker, dat kon niet meer misgaan!