Deze week is het Thanksgiving (donderdag), een feestdag voor de Amerikaan (en ook de Canadees, overigens, maar die vieren dat een maand eerder). Deze maand stond onze Dinner Club, net als vorig jaar, in het teken van Thanksgiving, en is voor deze keer weer ‘Friendsgiving’ gedoopt. Het is een potluck-style aflevering, waarbij iedereen wat zou inbrengen.
Amerikanen houden van vlees en desserts
Nu kwamen wij dus met ons ‘Mestreechs zoervleisj’ met rode kool en aardappeltjes. Er was nog een Pork Wellington, een bacon-tomaten-kaas dip, mac ’n cheese, cornbread, en drie desserts: een fluffy cake met een soort slagroom, een rode cupcake, en een chocolade cupcake. Amerikanen houden van vlees en desserts, dus. Gelukkig was er nog iets van groente (ook al was het rood…)!
De laatste hand wordt gelegd aan het Mestreech’s Zoervleis!
Dinner Club: Philip, Lauren, Sam, Kayla, Joachim, Louise en ik (en Michiel achter de camera)
The day after: kliekjesdag
Vanzelfsprekend hadden we leftovers. Niet zo raar: die grote witte braadpan (een ‘Dutch oven’ heet zo’n ding hier) zat tot de rand toe vol met vlees… Ik had dan ook ruim 2 kilo chuck roast gebruikt. Zelfs nadat iedereen kliekjes had gepakt om mee naar huis te nemen, hadden we nog meer dan de helft over. Dit was de bedoeling – want donderdag is het ECHT Thanksgiving en dan nemen we ons gerecht mee naar de Straley familie. Twee vliegen in een klap dus.
Maar wij vonden het zoooo geslaagd dat we de day after ook wel zin hadden in ons Maastrichtse gerecht. Ik had dat weekend aardappelen gekocht (gebeurt NOOIT, wij eten haast geen aardappelen… die krieltjes waren ook al een primeur…). Ik had er een reden voor: traditioneel wordt zuurvlees ook wel over friet gegeten, met salade, en dat wilde ik ook wel. Immers, zuurvlees is de dag erna nog lekkerder… Maar ja, hier doen ze alleen aan dunne ‘french fries’… hoe kom je aan grote frieten?
Friet bakken!
Limburgse kost! Lekker!
Zelf frituren dus. Eerst zelf aardappelen snijden en frituren (in een wok… ik heb geen frituurpan… en alles ging goed, gelukkig), sla erbij, een flinke lepel zuurvlees erop… en genieten maar!
Wij zijn gek op kliekjes 🙂
Johanna goes USA! 
dat ziet er erg lekker uit, en dan ook nog met zelfgemaakte patat, het water liep jullie van tevoren al uit de mond zeker? wat vonden de anderen van je limburgse gerecht? liefs.
Wij hebben het aan de rest verkocht als ‘horse meat’. Reden: vroeger gebruikten de Limburgers paardenvlees (rundvlees en varkensvlees was veel te duur), en aangezien dat hartstikke taai is, moet dat eerst een tijd in de azijn. Uiteraard heb ik wel gezegd dat we hier niet aan paardenvlees kunnen komen, en dat ik dus rundvlees heb gebruikt. Maar dat ‘horsemeat’ viel goed in de smaak!
Moet wel bekennen dat de zelfgemaakte patat aan de kloosterweg lekkerder is hoor. Zal deels aan het frituurvet liggen – ik heb ‘vegetable oil’ gebruikt…
Haha goede oplossing! 😀 Ziet er gezellig uit trouwens!
HoMM inderdaad, lekker en gezellig!
Pingback: Een pakket!! | Johanna goes USA!