Ik voel me een beetje lamgeslagen. Lamgeslagen door de ontzettende grote bak met negatieve berichten die ons bereiken uit Nederland, Europa, en de rest van de wereld. Normaal gesproken probeer ik een vrolijk blog met blije observaties te schrijven, maar wegens een gebrek aan inspiratie lukt dat niet echt. En eerlijk gezegd, die negativiteit heeft ook mij een beetje te pakken: ik maak me zorgen.

Vluchtelingencrisis

Ja, ik krijg mee dat ‘we’ in Nederland een vluchtelingencrisis hebben. Wij krijgen – via de Nederlandse nieuws- en praatprogramma’s, nieuwssites en Facebook – heel veel mee. Hulpacties (waaronder die in Leusden-Woudenberg – ik heb het gelezen, Tineke!), maar ook merken we het verzet tegen de komst van vluchtelingen – en ergens vind ik dat verbazingwekkend. Per saldo gaat het om minder vluchtelingen dan dat Nederland in de jaren ’90 hebben opgevangen, maar de vluchtelingencrisis stuit op veel meer weerstand. Is het omdat ze meestal niet straatarm zijn? Is het omdat die vluchtelingen meestal moslim zijn?

Ik ga hier geen politieke discussie aan over de rotte appel die je in elke zak vindt (generaliseren vanuit n=weinig is zelden terecht, weet elke wetenschapper), en ik ga helemaal niet in discussie over het al dan niet terecht is dat vluchtelingen worden opgevangen in Nederland, een huis ‘krijgen’ of zelfs (!) aan een baan worden geholpen, want de kans is groot dat mijn mening daarover anders is dan die van anderen… Wat ik belangrijk vind, is de ogenschijnlijke tweespalt die deze problematiek in de samenleving teweegbrengt. Dat stemt mij triest. En ik weet het niet hoor, maar vanaf een afstandje denk ik als ‘immigrant’ (want ja, ook ik ben ‘buitenlander’ hier, een ‘allochtoon’, en ‘immigrant’) toch wat anders over dit soort dingen na. Die vluchtelingen zijn echt niet, zoals ik, met dromen en voorbereiding NAAR een nieuw land getrokken. Nee, ze rennen ergens VANDAAN, en dat werd afgelopen weekend maar weer eens duidelijk.

Parijs

Afgelopen januari, ten tijde van de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo, was ik in Parijs. Ik zat nog geen kilometer verderop… Dat was eng, dat was bruut, iedereen was geschrokken. Destijds waren Charlie Hebdo redacteuren de doelen – zij hadden zich immers grof uitgelaten over de profeet Mohammed – en over alles wat los en vast zit dat kritiek verdiende maar dit terzijde. Nu, afgelopen vrijdagavond zijn er ruim honderd mensen doodgeschoten, op meerdere plekken tegelijk, die de terroristen niets hebben aangedaan anders dan leven in een ‘vrije’, westerse wereld. En dat kwam nog eens bovenop het Russische vliegtuig dat naar beneden is gehaald, en aanslagen in Beiroet en Baghdad. Allemaal door IS.

Ik ga wederom geen politieke discussie aan over de oplossing hiervan (want die weet ik niet). Wel ben ik bang voor een verder groeiende tweespalt in de samenleving. Mensen worden angstig, verliezen vertrouwen in het onbekende, verliezen hun tolerantie – voor zover die er nog is. Moslims voelen zich gedwongen om zich te verdedigen dat dit terrorisme ‘niet in hun naam’ of in de naam van hun god wordt gedaan (alsof zij zich moeten verontschuldigen…). Zowel in Europa als ook hier in Amerika, gebeurt dat… En hoe zal het gaan met de vluchtelingen, die juist al deze ellende proberen te ontvluchten? Worden zij met de nek aangekeken? Zullen zij een veilige plek vinden? De eerste Amerikaanse staten hebben al geweigerd om nog meer vluchtelingen op te nemen… Ik houd mijn hart vast. En word er tegelijk erg droevig van.

Zwarte Piet

En jawel, ook die Zwarte Piet discussie is er weer. Ik ken veel mensen die de overtuiging ‘Zwarte Piet is racisme’ hebben, en ik ken ook veel mensen die de overtuiging hebben dat ‘Zwarte Piet moet kunnen’. Ook hier ga ik geen politieke discussie over beginnen, want ik krijg geheid ruzie met de helft – van zo hoog lopen de gemoederen hier over op inmiddels… en dat is best sneu. Het blackface van Zwarte Piet is hier in Amerika zo ontzettend ‘not done’ dat Zwarte Piet hier onbegrijpelijk is. We laten nog wel eens een foto zien aan vrienden van ons, en moeten dan ontzettend goed ons best doen om uit te leggen wat het hoe en waarom is, de historie, en de impact (en vooral wat de argumenten zijn die onderschrijven dat Zwarte Piet niet racistisch zou zijn), en wat de huidige discussie is.

Ik vind de gevoeligheid en de sterke, tegenovergestelde meningen rondom het fenomeen Zwarte Piet een teken aan de wand: als we met z’n allen in Nederland niet eens een modus kunnen vinden om met een beschadigd kinderfeest om te gaan (en de oorzaak daarvan laat ik in het midden), dan gaan we het ‘vluchtelingenvraagstuk’ ook niet oplossen, en kunnen we een gezamenlijke aanpak van IS – zonder daarbij het kind met het badwater weg te gooien en en niet nog een grotere tweespalt in de wereld te veroorzaken – wel vergeten.

Donker

Misschien zie ik het allemaal wat te donker in. Misschien is het wel gewoon het ingaan van de wintertijd, waardoor het letterlijk eerder donker is ’s avonds. Misschien is het omdat het winter wordt. En misschien is het beeld wat ik meekrijg van Europa en Nederland door de media wel wat vertekend, en zijn mijn gevoelens wel totaal onterecht.

De tijd zal het leren.