Parijs bleek deze week ook nog eens het toneel van terroristische aanslagen, waardoor Parijs ineens een heel ander karakter kreeg. Gelukkig is er met ons niets gebeurd, wij waren veilig, maar het kwam allemaal ontzettend dichtbij.

Woensdag: Charlie Hebdo

Want toen werd de workshop, midden in de week op woensdag, opgeschrikt door de terroristische aanslag op Charlie Hebdo. Nog geen drie minuten verderop, nog geen twee kilopmeter van de universiteit en het hotel waar wij verbleven zijn twaalf mensen doodgeschoten door terroristen. Op de redactie van het satirische weekblad Charlie Hebdo zijn drie met Kalashnikovs gewapende mannen naar binnen gelopen en hebben daar redactieleden, een agent en een omstandig doodgeschoten. Onder het mom ‘Allah is groot’ moesten deze mensen dood.

Verschrikkelijk. Verschrikkelijk, verschrikkelijk. Er is een aanslag gepleegd door fundamentalisten, die het niet eens waren met de uitingen van de redactie van Charlie Hebdo. Kortom, een aanslag tegen de vrijheid van meningsuiting. Meteen kwam er een menigte op de been op de Place de la Republique (dichtbij ons hotel), de metro stopte op bepaalde haltes niet meer, sommige buslijnen werden geannuleerd. En zo bepaalde Parijs het nieuws.

“Je suis Charlie” in een etalage – overal steunuitingen in Parijs

Donderdag: schietpartij

Op zich leek die aanslag nog een op zichzelf staand iets. In Parijs gebeurt haast nooit zoiets. Wel merkten we aan de toegenomen inspectie bij de toegang van de universiteit verhoogte scherpte, maar eerlijk gezegd dacht ik dat dat een automatische reactie op de aanslag was. Wat kon er nu nog meer gebeuren?

Nou, een schietpartij, niet ver van het centrum, waarbij er weer doden vielen. Een klopjacht op de verdachten van de aanslag op Charlie Hebdo, en een omsingeling van het gebouw (nabij het vliegveld) waar ze zich zouden hebben verschanst. Wederom stille tochten en demonstraties, ook in andere Europese steden. Toespraken, condoleanceregister. Posters met protest in de straten om ons heen. Krantenkoppen. En nog eens bepaalde Parijs het nieuws.

Vrijdag: Gijzeling

En nog was het niet voorbij. Vriendjes van de daders van de aanslag van woensdag, die in dezelfde terroristische cel opereren, vonden het een goed idee om in een joodse supermarket in Parijs, niet ver ten oosten van waar wij zaten, een aantal mensen te gijzelen. Naar verluidt zijn er weer een paar onschuldige mensen doodgeschoten. Want in naam van Allah moesten ook deze mensen sterven. En weer bepaalde Parijs het nieuws.

Speciale nrc.next bijlage over Charlie Hebdo

Naar het vliegveld

En op dat moment begon ik me zorgen te maken. Niet per se om mijn eigen veiligheid, niet zozeer om het feit dat er hele wijken in Parijs werden afgesloten zodat de route naar het vliegveld langer werd, niet omdat ik verwachtte dat het vliegveld nu eens doelwit nou kunnen worden. Nee, ik maakte me zorgen om een andere reden. Die terroristen waren gewoon uit op het vermoorden van zoveel mogelijk mensen. De twaalf bij Charlie Hebdo waren niet genoeg. En schijnbaar hadden ze de kans om nog meer slachtoffers te maken. Dus, zolang de politie deze terroristen niet zou stoppen, zouden ze doorgaan. Een eng idee.

Want hoe langer ze dat zouden kunnen doen, des te groter is de weerslag op de maatschappij. Want niemand mag andere mensen vermoorden, en al helemaal niet als je het niet eens bent met de mening van een ander. Ga dan de discussie aan. Gebruik je woorden, of je tekeningen, als wapens. En het is triest, en in feite heel erg belachelijk, om daar welke religie dan ook voor te misbruiken – of het nu de islam, het christendom, of voor mijn part de ‘church of the flying spaghetti monster’ (ja, die bestaat echt) is.

Een pianist op het vliegveld (heel fijn: Circle of Life van Elton John). Geen dreiging op het vliegveld