Gisteren vertelde ik al over ons bezoek aan de footballwedstrijd van Oklahoma University, voorafgaand aan de trouwerij van Chris en Christy. We hebben het al eerder gedaan dit jaar, het combineren van een trouwerij op lokatie met wat toerisme… dus we deden dat gewoon nog een keer. Als je er toch bent…

Zondag: eerst naar het Oklahoma City Memorial

Omdat ons vliegtuig terug naar State College pas op maandagochtend (zeer vroeg) zou vertrekken, hadden we nog een zondag over. En die zondag hebben we goed besteed. Eerst zijn we (Peter, Emma, Pranav, Priya, en Michiel en ik) naar het Oklahoma City Memorial geweest. Voor degenen die niet precies weten wat dat is: op 19 april 1995, om twee minuten over negen ’s ochtends, heeft ene Timothy McVeigh een gebouw van de federale overheid opgeblazen. Hij deed dat door middel van een zelfgemaakte bom gemaakt van (heel, heel veel) kunstmest. Er zijn 168 doden gevallen, er waren 680 gewonden, en er zijn 324 gebouwen beschadigd geraakt rondom het doelwit: het Alfred P. Murrah Building.

Nu zei ik laatst over de Smithsonian musea me zo tegenvielen qua diepgang. Dat was hier niet het geval. Elk detail werd verteld, geillustreerd (zo mogelijk interactief), en laten zien. Het museum begon met een overzicht van de dag (‘het was een normal lentedag, met een stralende zon’) waarna men een live verslag lieten horen van een bepaalde hoorzitting – die abrupt werd afgebroken vanwege de bom, compleet met lichteffecten. Vervolgens ging het verder met getuigenverslagen van slachtoffers en reddingswerkers… Daarna ging het over de schuldvraag: je werd helemaal meegenomen in het onderzoek, uur voor uur. En aan het eind volgde de rechtzaak (en de voltrekking van de doodstraf, dat ook). Er waren heel veel originele voorwerpen die ik kon bestuderen, zoals de bestellijst voor de kunstmest, onderzoeksrapporten van de politie, en beschadigde voorwerpen uit het Alfred P. Murrah Building. Allemaal heel interessant.

Hek met herinneringen

Het museum is gelegen naast het Memorial – een gedenkplaats ter gedachtenis aan de slachtoffers van de aanslag, en eigenlijk aan de eerste en grootste door een Amerikaan gepleegde terroristische aanslag. Naast een hek met daaraan allemaal persoonlijk herinneringen, de Survivor Tree, een vijver met aan weerszijden twee muren met een soort poorten (die oppervlakte is waar het Murrah gebouw stond), waren er ook stoelen neergezet: voor elk slachtoffer een stoel. Al met al heel indrukwekkend. Heel respectvol en heel smaakvol gedaan. En heel erg relevant voor Amerikanen – want die weten nog precies waar ze waren toen dit alles gebeurde.

De vijver met z’n poorten van het Oklahoma City Memorial

Een stoel voor elk slachtoffer

Een indrukwekkend geheel

Later: eten bij Cattlemen’s!

Daarna ging Emma naar het vliegveld – zij had wel een vlucht naar Pittsburgh – terwijl wij in het hotel nog wat rust pakten. Ik ging nog wat werken, terwijl Michiel en Peter de footballwedstrijd van de Vikings gingen kijken op TV. Daarna gingen we eten – bij een restaurant wat Chris had aangeraden. Natuurlijk ga je bij een steakrestaurant eten als je in Oklahoma bent (dat lijkt zo erg op Texas… dat moet ongeveer). Het was zo’n tent waarbij vroeger de cowboy’s hun paarden aan een hek vastbonden terwijl zij binnen gingen eten. Het interieur zag er ook zo uit (met een  kopie van de postkoets die mijn pa ook al eens heeft gemaakt – alleen stond deze in een glazen kistje! – terwijl die van mij pa een stuk mooier is, eerlijk gezegd…).

De houten miniatuurpostkoets van mijn pa… maar dan in Oklahoma in een glazen kist

Hoewel Pranav en Priya geen rundvlees eten (want de koe is heilig in India), gingen ze toch mee (er was ook zalm en kip). Ik eet ook niet zoveel rood vlees, maar ik heb me toch laten overhalen. En sohee, die pepper steak van mij was lekker!! En de saladedressing die bij de salade zat was heerlijk (er zat kaas in…). En de klapper was de ‘mac ’n cheese’: sowieso niet heel gezond, maar deze versie was zo machtig dat je er niet meer dan een paar hapjes van op kon… Peter zei ‘48% butter and 49% cheese… maar sohee, wat lekker!

Mijn peppersteak… oh lekker! Met gepofte aardappel ernaast

Overigens was de kaart nogal een avontuur. Pepper steak, sirloin steak – die snap ik. Maar wat is ham steak? Dat blijkt inderdaad een plak ham te zijn (van het varken dus), gebakken als steak. Er stond ook ‘chicken fried steak’ op de kaart. Zou dat dan kip zijn? Nee, dit is steak (rundvlees dus) gepaneerd en gefrituurd als een kipschnitzel. En we zagen ook ‘lamb fries’ staan. Lamsvlees of frietjes? Nee, dit waren weer gefrituurde lamstestikels… jawel! En ja, die hebben we geproefd, en die waren absoluut smakelijk. Overigens, het feit dat we zo lekker hebben gegeten komt half dankzij Lewis van de bediening, die raadde ons de juiste dingen aan (en vocht voor eigen leven voor de laatste mac ’n cheese)!

Al met al zaten we helemaal vol nadat we bij Cattlemen’s vertrokken. De volgende ochtend vertrokken we kort na vier uur al richting het vliegveld. Nog met een volle buik… 🙂