Ik heb last van een rare ziekte. Vanochtend werd ik wakker met twee stuivers op mijn duimen geplakt met tape. Stijf als een hark alsof ik een halve nacht op een steiger had gezeten (in werkelijkheid had ik in mijn keukenkastjes gelegen, maar goed). Op weg naar school vielen mij ineens de dahlia’s in de bloemperkjes op. En ik heb erg de neiging om “BLOEMEN!! GEEL!!” te schreewen (“ANDRIES!!”). Aanleiding: het bloemencorso in Klooster is vandaag. Diagnose: Corsoheimwee.
Corsoheimwee: wakker worden met stuivers op je duimen…
Traditie
Normaal heb ik rond deze tijd last van corsokoorts… maar dat gaat nu niet. Al een paar jaar help ik de laatste twee dagen mee met bloemenplakken bij The Bottle, de corsogroep waar broer Klaas zo’n beetje alle techniek doet (de laatste twee jaar met assistentie van neef Pieter), waar zijn vriendin Linda (met behulp van zus Hendrieke) baas figuratie is, waar mijn pa het ene jaar Webmaster is en het andere jaar de Pakkenman, waar mijn ma de catering doet… En dan is er nog een pluk familie die ook helpt met bloemenplakken (bijvoorbeeld de familie van de Slot-kant: Ineke, Martine, en Janneke, familie van de Visscher-kant: Astrid, Herwin en Iris). En dan nog schoonfamilie van de Tulp-kant (van Linda), een collectie vriendinnen en oud-klasgenoten van Hendrieke, Albertine en Roelant en de kids komen vaak ook nog even aanwaaien… Altijd stikgezellig. En eigenlijk is het allemaal bij Klaas begonnen, jaaaren geleden. Mijn inbreng is best minimaal (misschien 36 uur in twee dagen, schat ik), veel anderen doen veel meer dan ik, toch geniet ik er met volle teugen van.
2013: The Great Wall. Met een topprestatie voor de figuratie!
Voor mij was het de afgelopen jaren dezelfde riedel: Woensdagochtend vroeg in de auto op weg naar Klooster, naar de schuur om te helpen. Eerst even een half uurtje bloemen konten voor de vorm (of prikken, de laatste jaren), maar al heel snel werd ik vaak gevraagd om alvast “dat hoge stukje daar op die wiebelige steiger” te plakken. Want dan kan de steigerconstructie zakken.” En dan begon voor mij het feest. Heerlijk, met bloemetjes uren lang ‘behangen’. Veel beter therapeutisch werk is er niet. Ontspanning ten top. En dat met bloemetjes.
2012: “8” (Mijn pa had een hoop werk aan die touwen…!)
2012: “8” bij nacht. Totaal toffe verlichting. Veranderde ook nog van kleur… 1e verlichtingsprijs dus. Terecht
“The Bottle is empty”
Maar dit jaar komt het er niet van. En dat is niet alleen omdat we nu in State College zitten. Nee… het is veel erger. De wagenbouwersgroep “The Bottle” is ermee gestopt. Er is voor het maken van zo’n corsowagen in de laatste dagen veel hulp nodig (dan kom ik en een hele hoop anderen helpen, dat is het probleem niet), maar vooral in de maanden ervoor moet er constructief veel gebeuren. Er moet een onderstel klaargemaakt worden, er moet een hoop gelast worden, alle techniek (o.a. het aggregaat en de motor) moeten erin, de lampjes en speakers moeten op z’n plek, en gazen, krantenplakken en schilderen… En de laatste jaren kwamen die taken bij steeds minder mensen terecht, en dat werd op een gegeven moment te veel voor diegenen die overbleven. Kortom, er is besloten door The Bottle om geen wagen meer te maken. De fles is leeg.
2010: ook zo’n favoriet van me: Vuurdoop (eerste keer vuur op een wagen)
En dat steekt
En dat steekt. Niet alleen bij mij (ik woon al jaren niet meer in Klooster, dus mijn corsokoorts was altijd al wat minder), maar vooral bij Klaas, Linda, Hendrieke, pa en ma. Die hebben pas echt last van corsoheimwee. Hoe uit zich dat? Nou… opeens hebben ze zeeen van tijd over. En kijken ze weemoedig naar het corsogebeuren, van een afstand, als buitenstaanders. Dit keer kunnen ze gewoon eten, op gewone tijden. Ze kunnen gewoon slapen (en niet de ‘nacht’ tussen half 5 en 6 uur van donderdag op vrijdag, en daar dan gewoon genoeg aan hebben). Ze hebben schone nagels. Ze hebben vrijdagavond tussen 8 uur en kwart over 8, wanneer de uitslag wordt voorgelezen, geen collectieve ‘knoop in de maag’. In plaats daarvan is er leegte. Niks.
Plakdag bij The Bottle. Schafttijd!
En neem nu Klaas. Arme jongen zit op z’n booreiland, ver van het corsogebeuren… Normaal is hij degene die het hele corsogebeuren naar een hoger technisch niveau brengt omdat ie weer een innovatie omtrent de verlichting of een ander technisch hoogstandje heeft bedacht dat weliswaar zwaar ingewikkeld is om in de praktijk te brengen, maar Moet Kunnen En Dus Gaat Het Lukken. En nu zit ie ergens op de Noordzee. Hij komt wel op tijd thuis om de optocht te zien, gelukkig maar, maar het zal niet veel helpen… Hij vreet zich op, ik weet het zeker. Dan kun je hard roepen “joh, dan kun je eens een jaartje ontspannen, in plaats van voor/achter/in de wagen te lopen/zitten tijdens de optocht”. Nou, ik weet vrij zeker dat ie liever gewoon bijna vloekend last-minute nog had lopen prutsen aan een aggregaat, of nog ergens op een wankele ladder bovenin een lampje had aangedraaid vlak voor de start van de optocht. Nee… dit is maar niets.
Klaas op de vrijdag – in de voorgaande jaren…
Het wordt vast een mooi corso
Toch, ondanks dat The Bottle er niet bij is dit jaar, hoop ik voor iedereen dat het een mooi corso wordt. Iedereen, maar vooral de ex-Bottelaars (en specifiek Klaas, Linda, Hendrieke, pa en ma): veel sterkte, en toch ook veel plezier gewenst. Ik volg het zo goed ik kan.
Want ik zie immers ook overal dahlia’s deze dagen, en ik zit met stuivers op mijn duimen geplakt op kantoor.
Johanna goes USA! 
Tof stukje Johanna.. Ik lig wakker op bed, na een geslaagd feestje op donderdag meppeldag.. Totaal niet de week die we anders hadden.. Je hebt het mooi omschreven!
Ik weet niet waar we de tijd voor een wagen dit jaar (en komend jaar) vandaan zouden moeten halen, maar dit is wel een rigoureuze manier van afkicken.. Pff..
En zo even na een paar dagen – joh, wat heeft jouw actie om deze blogpost op Facebook te zetten teweeggebracht!! Bedankt!
wat een ontzettend lief geschreven stukje over corso.
wij lagen om 11 uur op bed.vroeg he.
liefs van hier.
Wat kun je dat weer mooi omschrijven. Kan me voorstellen dat het voor iedereen zo leeg is… Ik hoop ook op een mooi corso voor iedereen in ’t Klooster!
En dat was het – ondanks de leegte – toch nog wel! Je blijft betrokken, of je nou een wagen hebt of niet, en of je nu in Klooster zit of in Amerika!
Ach, Pieter heeft vandaag het mooie gele shirt maar aangedaan….is ie er toch een beetje bij!
Goed idee – volgens mij liepen er wel meer gele shirts rond. Goeie zaak!
Hey buurmeis, erg mooi stukje geschreven. We zaten er helemaal in 🙂 Dikke kus daar van ons
Hee buurmeis! Corso blijft toch iets wat in je bloed zit he… En jullie groep bestaat gelukkig nog!
De Bottle is empty …. De Flesse is leege….
Johanna, zo as ie het verhaaltie e schreem hem is deur veule meinsen zeer goed ontvangen. Niet alennig deur oen va en moe en bruur en zussen en anhang, maar deur nog veule meer meinsen die we tiedens de corso periode espreuken hebben. Nou is het geval dat de Bottle ermeee estopt is veurig joar zoas de lezers van oen blog mutten of zullen weten. Ie bin noar de States egaon mit Michiel dus veur oe gien optie umme zukke dingen voort te zetten. Wij zitt’n met zien all’n thuus en hem ook geen “Bottle ” meer.
Tied over ? Ja te veule ! Dit joar was veur oen va gien goed joar. Ie heur’n nargens bei. Noar een andere karre um doar te helpen was eingeliek ook gien optie. Woar muj noartoe? Er waren echt wel groepen woar wij wel terechte kunn, moar wei zeiden van t’joar maar een keer niet. Kieken of het bevalt zonder mit te warken bei de ien of de ander. Nou is het half zesse zoaterdag middag. De leste waag’n is t’Klooster uur.
T’was weer een mooi corso dat mut ezegt, maar mien gevul is wel dat dit volgend joar zo niet weer mut.
Kiek, ai mit doen mit een waag’n dan binne wei bezig. Kump volk over de vloere, mutten ding’n eregeld worden, ie weet’n de leste daag’n niet wie woar is , wanneer en woarumme. Eten ast uut kump ( altied goed ekoom). Sloapers thuus mit feest. Wie ? Woar sloapt wie enzovoort , enzovoort ( altied goed ekoom). Kortumme een geregelde ongeregelde bedoelinge woar wij joaren veule schik van ehad hem…..
En nu? De Bottle is empty…. De Flesse is leege……
Oen verhaaltie hef grotendeels uut edrukt wat sommige meinsen hem evuuld, en doar hoef ie dus niet veur te vertrekken noar de States. Wij hem dat ook. En oen verhaaltie is geweldig goed eschreem. Mit gevuul, en dat hem wei van diverse meinsen eheurd !
Bedankt!
Fijne reactie pa… Had nooit zoveel impact verwacht op mijn schrijfsel – wat twintig minuten typen tijdens de lunchpauze wel niet kan doen 🙂
Inmiddels is voor iedereen het corso weer voorbij en heeft iedereen een ‘leeg’ gevoel in Klooster. Op naar volgend jaar – en dan wat anders aanpakken. Fles bijvullen misschien?
goedemorgen, andries gesproken gisteravond, hij voelde zich zeer vereerd en vond het verhaal schitterend en nog de groeten van hem, leuk he.
Haha, grappig…! Groeten terug, Andries!
En dat heeft Klaas ( en Henri ) laten zien dat hij liever last-minute onder de wagen ligt haha. heeft goed werk geleverd bij Forza..Vlak voor de start er voor zorgen dat ze toch nog het parcours op kunnen.. PETJE af, Forza heeft nu mee kunnen rijden. TOP bouwer je broer
Mooi stukje geschreven Johanna.
Dank!
Fantastisch blog heb je geschreven en velen met mij. Veel reacties op straat tijdens het corso gehad en dat maakt het best leuk.
Zoals je schrijft ”Hij vreet zich op, ik weet het zeker”. Dit was op donderdag (op ’t booreiland) zeer zeker het geval. Henri ging op donderdag al naar huis en maakte niet alleen mij de kop gek, maar ook de groep ‘Deurgoan’ zodat ze de verlichting zo hadden aangesloten dat ik er nog wel een dimmer tussen kon plakken en tussen het middag en avond corso nog een verlichtingsprogramma moest programmeren. Vrijdag morgen om 11 uur thuis dus direct in de stress om alles bij elkaar te zoeken (maar het is gelukt).
Vrijdagmiddag zoals je hierboven kon lezen, de wagen van Forza stuk. Henri keek mij aan, ik keek Henri aan: het begon te jeuken en renden als twee dolle stieren naar Forza toe om te vragen wat er was. Eerst hebben we de communicatie tussen de organisatie en Forza op 1 lijn getrokken en mochten ze toch meedoen mits ze de drijfstang gerepareerd kregen. Dit hebben we dan ook meteen geregeld, hé jij: lasapparaat pakken en jij, elektroden! gas d’r bi’j!!
Al met al toch nog een prettig corso gehad en wat is het op dit moment een heerlijk gevoel dat je geen wagen hoeft af te breken…
Mooi om te horen 🙂 Ik had links en rechts al gehoord dat Henri en jij bij Forza ongeveer de helden van de dag waren. Grappig ook – ik heb via de livestream van TV Oost jullie twee nog bezig gezien bij de ingang van het parcour op de Vossenkamp… Leuk dat het toch nog een fijn corso was! Volgend jaar ietsje beter plannen? 😉
Deze blogpost is dankzij Linda ongeveer ‘viral’ gegaan: via haar Facebook-post werd dat opgepikt door Beekhuizen (The Bottle…) en die had een link op Twitter gezet. Vanuit daar is de post geretweet door de organisatie van het corso (@corsoklooster) en zo kwam ik ook ineens bij Corsoforum en De Stentor… Ik heb nog nooit zoveel bezoekers op mijn blog gehad! Dat na-ijl-effect was ook nog eens een paar dagen merkbaar. Kortom, veel mensen zijn op de hoogte, en geen wonder dus dat je bent aangesproken!
Pingback: Een lach, een traan, en zweetdruppels! | Johanna goes USA!
Pingback: Blog-evolutie! | Johanna goes USA!
Pingback: Amerikaans fenomeen: de homecoming parade! | Johanna goes USA!