Hier in Amerika is de gezondheidszorg iets anders geregeld dan in Nederland. Ik ben er nog niet helemaal achter hoe precies, want ik heb nog niet in het ziekenhuis gelegen of zo, maar toch: een paar dingen vallen op. Nu heb ik drie ervaringen met de gezondheidszorg hier: ik ben een paar keer naar de chiropractor geweest, ik ben uitgebreid medisch gekeurd voor mijn rijbewijs, en ik heb laatst een kennismakingsgesprek gehad met mijn nieuwe huisarts. En ja, ook krijg ik van collega Pranav het een en ander mee: hij heeft een operatie ondergaan aan z’n kruisbanden en heeft daarvoor ook fysiotherapie gehad.

Reclame voor geneesmiddelen

Eerst wat algemeens: het was me in Nederland nog nooit zo opgevallen: we hebben in Nederland geen reclame voor medicijnen op tv en radio. Er komt nooit een commercial langs in de trant van ‘Neem XXXX tegen krampen, ga naar je dokter voor meer informatie.’ Met daarbij een acteur die eerst last heeft, het middel neemt, en dan weer vrolijk verder loopt. Marketing, ahum.

In Nederland is het bij wet niet toegestaan om reclame te maken voor geneesmiddelen (anders dan bijvoorbeeld simpele pijnstillers en zwangerschapstesten, of zo). Dat is hier anders. Voor echt best zware middelen, zoals antidepressiva, mogen farmaceutische bedrijven in Amerika prima reclame maken. Dan wel met de kleine lettertjes erbij: aan het einde van het verhaal komt er dan een zware stem die heel snel alle mogelijke bijwerkingen en risico’s erbij verteld. Waar ik me de eerste keer echt het leplazurus van schrok, de meest verschikkelijke dingen komen dan voorbij. De doorsnee consument snapt die informatie echt niet hoor… Waarom zou je dat soort reclames maken? Ach ja, het zal wel zijn nut hebben, in deze consumptiemaatschappij.

Doktersbezoek 

Ook de doktersbezoeken zijn anders dan in Nederland. Zelfs bij de huisarts. Bij elk doktersbezoek moet ik me melden bij de administratie, wordt nagegaan of mijn gegevens nog correct zijn. Dan word ik opgehaald, word ik elke keer gewogen (of ik nu wil of niet) (mijn lengte meten deden ze maar 1 keer – dat verandert namelijk niet zo veel), en wordt mijn hartslag en bloeddruk opgenomen door een assistente. Elke keer!

Vervolgens komt de arts, en doet wat die moet doen. In geval van een diagnose of aanbeveling wordt dat vastgelegd in het dossier. En het mooie is, nadat al die gegevens worden vastgelegd in mijn profiel, krijg ik dat na mijn bezoek (eerst even uitchecken) ook mee. Daar waar het in Nederland maar de vraag is wat er in je medisch dossier staat, wordt dat hier standaard met je gedeeld. Je krijgt gewoon een kopietje mee. Daar hou ik wel van.

Ter vergelijking: in Nederland heb ik voor mijn vertrek mijn medisch dossier opgevraagd. Dat is vanaf mijn huisarts in Vollenhove via Maastricht en Amersfoort bij mijn huisarts in Leusden altijd bijgewerkt. Nu ik dat hele spul op papier heb, heb ik dat eens snel doorgebladerd. Heel blij werd ik daar niet van. Weinig specifiek, en soms ook gewoon niet correct. En ik kreeg nogal vaak de indruk dat mijn arts dacht dat veel van mijn symptomen door zaken ‘tussen de oren’ kwamen, en dat is best confronterend om op papier te zien. Vandaar dat ze weinig hebben gedaan aan bijvoorbeeld mijn hoofdpijn, vroeger. En ja, het lezen van ‘rugklachten door overgewicht’… mwah… had ik liever niet gezien (was overigens wel gewoon de waarheid. Nu beiden niet meer het geval, maar dat terzijde).

Overigens, ik heb een Europese dokter

Niet echt expres of zo, maar ik ben hier in State College terecht gekomen bij een vrouwelijke, Europese ‘huisarts’ (die dan wel in het ziekenhuis werkt). Dokter Tsarnakova (ongeveer), een jaar of veertig, en ze komt uit Bulgarije. Nou, prima. Zij heeft het net zoals ik niet zo op het standaard Amerikaanse dieet en het standaard Amerikaanse vervoermiddel… dus toen ik zei dat ik van school naar huis fiets en andersom was dat meteen goed nieuws. En meteen een goed anti-stress medicijn, zei ze, want tenure trackers hebben het zwaar (zeker!). Ga zo door, was het advies dus.

De arts heeft ook het medisch dossier doorgenomen. Vooral de Latijnse termen voor kwaaltjes en medicijnen zijn informatief, en dat hebben we besproken. Het advies was, omdat alles in het Nederlands is, om het dossier zelf te bewaren, en indien nodig mee te nemen. Klinkt goed. (Kan ik op een dood moment nog eens kijken wat mijn huisartsen altijd opschreven… als ik de hanenpoten kan ontcijferen!)

NB: Michiel kan, zodra alle dingen met de zorgverzekering voor hem ook zijn geregeld, ook bij die arts terecht. Hopelijk hebben we de arts niet vaak nodig, maar het is goed om de zaken geregeld te hebben.