Afgelopen week had ik weer een medisch avontuur. Vanwege mijn dove-en-tintelende vingers (cubital tunnel syndrome) had ik een afspraak met een neuroloog. Daar was nog heel wat om te doen die afspraak – zowel van te voren, als tijdens de afspraak. Ik heb weer heel wat geleerd!

Voor de afspraak: afzegging…

Het is hier gewoon om een dag van tevoren te worden gebeld om je te herinneren aan een afspraak. Dit gebeurt bij de jaarlijkse checkup bij de huisarts, de tandarts, de chiropractor, en zelfs de kapper. En helemaal in het ziekenhuis. Dus, ik werd de dag van te voren gebeld over de zenuwtest: “Je afspraak is morgen” – “Ja, ik zal er zijn, bedankt voor de reminder”. Een uur later werd ik weer gebeld door het ziekenhuis: “Ja, jullie hebben me al gebeld hoor, ik weet dat ik een afspraak heb…” “Nee, we bellen je om de afspraak te verzetten, de afspraak kan niet doorgaan.”

WAT? Ik heb verdorie zes weken moeten wachten op die afspraak met de neuroloog! En er zat ‘haast’ achter, want als ik onder het mes moet, dan heb ik ook nog tijd nodig om te herstellen (weer fysiotherapie, uiteraard!) en dat moet allemaal gebeurd zijn voordat ik begin met lesgeven begin januari. Ik heb dan mijn handen nodig, want ik ben een krijtbord-professor.

Ik was helemaal NIET blij toen ze mij zeiden dat mijn eerstvolgende mogelijkheid voor de zenuwtest was 15 november (!). Niet te geloven. En niet acceptabel. Ik heb dus een paar ziekenhuizen rondgebeld om te vragen of zij eerder plek hadden. Uiteindelijk had ik een eerdere afspraak gevonden (nog steeds eind oktober, maar het was drie weken winst), en dus belde ik het ziekenhuis op voor een verwijzing van mijn orthopeed voor een andere arts (bij een andere organisatie). Men zou mijn orthopeed inlichten.

En toen werd ik even later, op de dag dat mijn zenuwtest origineel zou gebeuren, toch nog gebeld dat er “een plek was vrijgekomen in het schema” en of ik om half drie die dag nog kon langskomen. Heb ik toch nog mijn zenuwtest gehad op de originele datum. Opluchting.

Wat houdt zo’n zenuwtest eigenlijk in?

De zenuwtest bestaat uit twee delen. De ene is een zogeheten nerve velocity test (zenuwsnelheidstest). In deze test meten ze de tijd die een bepaalt signaal nodig heeft om een bepaalde afstand te overbruggen. De neuroloog testte dat zowel aan mijn wijsvinger (niets aan de hand – dat is dus het vergelijkingsmateriaal) en aan mijn pink (dat is het probleemgeval), door een soort ring om mijn vingers te schuiven. De wijsvinger wordt ‘aangedreven’ door een andere zenuw dan de pink. In mijn geval ligt de ulnar dwars, dus de focus zit ‘m op de snelheid waarbij heet signaal mijn pink bereikt.

Nerve velocity test (foto van de Universiteit van Pittsburgh)

De afstanden varieren ook: onder de pols, onder de elleboog, en boven de elleboog (dus op de bovenarm), en eventueel nog verder omhoog die zenuw op. Op zo’n manier is het na te gaan waar een eventuele blokkade zit. Als er een vrij grote afname van zenuwsnelheid rond de elleboog onstaat (die niet in de andere zenuw zit), dan is er vast te stellen dat de blokkade in de elleboog zit. Deze test voeren ze uit met meerdere ‘amplitudes’ van schokken, van hele lichte, haast niet te voelen schokken, tot vrij stevige schokken, om zo ook inzicht te krijgen in de blokkade.

Het tweede deel is een EMG (electromyogram) waarbij de electrische activiteit in mijn spieren in mijn hand wordt gemeten. Dat gebeurt door middel van dunne naaldjes in de spieren te duwen (voel je haast niet), en dan onder verschillende houdingen: die vinger omhoog, hand oprichten tegen weerstand, etc. Het idee hierachter is dat spieren erg achteruit kunnen gaan als zenuwen geblokkeerd raken.

De resultaten 

Lang verhaal kort: ik heb zowel in mijn linkerhand als in mijn rechterhand een significante afname van zenuwsnelheid, en de blokkade zit ‘m zoals gedacht in mijn ellebogen. Dat is slecht nieuws. Ik heb nog geen spierafname, dat is goed nieuws. Leuk om te weten: ik heb snelle zenuwen (zelfs 70 meter per seconde, daar waar 50 meter per seconde ook prima is). Maar de afname is wel bijna 50% dankzij het cubital tunnel syndrome, en dat is niet zo tof natuurlijk. Ik heb ook nog steeds dove-en-tintelende vingers, dus het was ook geen verrassing dat er wat meetbaar mis is.

Voor degenen die bang zijn dat zo’n test een halve elektrocutie is: dat valt ernstig mee. De test is niet prettig, en ja, de schokken zijn soms heftig (zodat je onderarm vanzelf omhoog vliegt), en ook het peuren in je zenuwen is niet iets wat ik dagelijks zou doen, maar het viel me nogal mee. Naar de tandarts gaan is minder fijn.

En nu?

Binnenkort heb ik een vervolgafspraak met de orthopeed. We gaan dan de resultaten bespreken en bekijken wat de beste vervolgstappen zijn. Is het verstandig en haalbaar om de operatie binnenkort te doen? Hoe groot is het risico dat ik een klauwhand krijg (misschien wel twee), een onomkeerbaar probleem? Kan ik daar nog wat aan doen om dat te ontwijken?

We gaan het zien!