De cursus die ik geef hier op Smeal (Marketing Strategy) is een vierdejaarsvak en zit vol met discussie en participatie van de studenten. Om goed te administreren wie wat zegt, is het handig om zo snel mogelijk de namen van alle studenten te leren. Hoe doe je zoiets? Ik doe nu voor het derde keer hetzelfde trucje voor mijn drie secties – die tot 32 studenten groot zijn. Ik heb dit jaar in totaal 80 studenten.
De methode
- Alle studenten krijgen van mij een naambordje waar ze zelf hun naam opschrijven (resultaat: variatie in schrijfstijl en daardoor meer dingetjes om een naam/gezicht aan ‘op te hangen’;
- Dat naambordje neem ik aan het einde van de les in;
- Aan het begin van een nieuwe les deel ik die naambordjes uit. Het is dan aan mij om het juiste naambordje bij de juiste student te zetten;
- Dat gaat natuurlijk niet meteen bij iedereen goed, maar ik schaam me zo erg als ik het fout heb, dat ik het meteen de volgende keer goed doe;
- En zo heb ik binnen twee, drie keer ‘uitdelen’ een score van bijna 100%.
De hulpmiddelen
Uiteraard heb ik hulpmiddelen om me aan die hoge score te helpen.
- Een lijst met namen en foto’s. Probleem: die foto is de registratiefoto in het eerste jaar en is heel vaak dus al vier jaar oud. Daarbij: de namen kloppen niet altijd – daarover later meer. En nog steeds staan daar 80 foto-naam combinaties op, en is het nog steeds heel veel. Maar soms gebruik ik de lijst als ik echt niet meer weet wie iemand nu is;
- In het introductiecollege stel ik mezelf voor, maar ik laat ook alle studenten zichzelf voorstellen. Ik vraag naar hun stage ervaringen, in welke richting ze willen werken, en of ze al een baan hebben (en zo ja, waar). Ik schrijf dat ook op. Dat kost veel tijd, en lijkt overdreven, maar het werkt goed. Ik doe die moeite om drie redenen:
- Ten eerste: ik kan die ervaringen gebruiken bij discussie in de les. Bijvoorbeeld, bij een case over gereedschap haal ik iemand met ervaring bij Milwaukee erbij.
- Ten tweede: omdat ik zo met iedereen een gesprekje heb, en degene welkom heet in de cursus (en dat soort dingen) is meteen het ijs gebroken om te participeren in de groep.
- Ten derde: op deze manier heb ik ‘meer haakjes’ om diegene te onthouden. Dat maakt het later overkijken van de lijst met namen en foto’s effectiever.
De uitdagingen
En natuurlijk zitten er uitdagingen tussen. Elk jaar val ik daar weer over, en weet ik dat ik de mist in zal gaan. Dit zijn de moeilijkste gevallen:
- Blonde meiden met stijl haar die er allemaal hetzelfde uitzien en een zelfde type naam hebben (Audrey, Brittany, Kirsty, Kimberly, Whitney, Carly, Haley, Courtney, Katey…);
- Meiden met donker lang haar, altijd in een staart, met een Italiaanse achtergrond die er allemaal hetzelfde uitzien;
- Chinese meiden die allemaal bij elkaar gaan zitten (en ja, die er ook op het eerste gezicht er allemaal hetzelfde uitzien – maar dat is wat politiek incorrect);
- Studenten die weinig zeggen. Die hoef ik tijdens de participatie registratie nooit aan het woord te laten dus ik krijg weinig oefening in de naam-gezicht combinatie. Die zitten ook typisch achteraan. Om dit tegen te gaan, zoek ik actief naar die studenten en spreek ze gewoon aan (cold calling). Niet meedoen is geen optie in mijn lessen.
- Het wordt ook lastiger bij de studenten die de eerste twee, drie weken veel afwezig zijn – die ken ik gewoon minder goed. Als ik ze me al proactief herinner, is dat “omdat dat de student is die al drie keer afwezig was in drie weken tijd” en dat wil je als student ook niet natuurlijk…
Overigens: ik heb veel meer vrouwelijke dan mannelijke studenten, vandaar dat het naam-issue zich vooral bij meiden voordoet.
Speciale gevallen
Vooral dit jaar is het opvallend: ik heb heel veel dezelfde namen onder mijn studenten. Twee keer een Kevin in dezelfde sectie. Twee keer een Alex in dezelfde sectie. Vier keer (!) een Ryan in een sectie van 15 studenten (hoe krijg je het voor elkaar). Een Taylor (mannelijk) en een Taylor (vrouwelijk). Een Jenn en een Jenna in dezelfde sectie. Daar moet ik dus ook de achternaam/achterletter bij hebben. Ik heb dus een Ryan M, Ryan J, Ryan B en Ryan S (maar ook twee keer Kevin S dus dat helpt niet in dat geval).
Er zijn ook studenten met moeilijk uit te spreken namen. Bijvoorbeeld: Yexiaoxiao (jee-sjouw-sjouw) en Yuyuan (juu-juu-an) (dus, namen fonetisch opschrijven op de lijst…). En het gebeurt dat de namen niet overeenkomen met de registratielijst. Alexis (registratie) heet Lexi (naambordje), en Alexander (registratie) heet Alex (naambordje). Jonathan heet ook Jon – niet te verwarren met John, want die heb ik ook. William heet ineens Billy. Ben laat z’n ‘jamin’ vallen op z’n naambordje. Chinese studenten hebben vaak (maar niet altijd) ook een Engelse versie van hun naam; zo heet Yexiaoxiao ook Rita, en Sze Yu heet ook Chloe. Moet je maar net weten.
En toch heb ik het snel door. Het is even lastig, maar ik ken ze inmiddels allemaal bij naam!
Johanna goes USA! 
Ik viene dit een mooi verhaaltie ! Dizze gave/ handigheid hebbe ie vaste van oen moe mit ekreeg’n. Ma kan volgens mij ook alles ontholn mit dieverse truuken en “links”, die volgens mij niet terzake doende binn maar uuteindeluk wel. As ik iets niet wete dan is het “Ida wanneer was die of die etrouwd of wanneer was die of die verongelukt “?. Dit umme moar een veurbeeltie te nuum. Dan krieg eerst een heel verhaal ( veur mij niet ter zake doende ) mar noar anleiding van dat verhaal kump ze zelf ( en ikke dus ook ) steeds dichter bij het antwoord van de vroage. Vake weet ie dan ook nog of het mooi weer of regenachtig was….
Mit naam is dat ook heel stark bei oen moe. Ik vergete nogal ies wat, zeker kwa namen. Zeker van oldere meinsen.( loat stoan van jongeren) Vroag ik Ida en ik heb een beetie een beschrieving dan kump ze er vast wel uut. As de persoon er iene is van die en die is en het is bijveurbeeld een keerl dan zal hij wel zus en zo hieten, want die zal wel vernuumd wezen noar die en die.Kortumme : uut oen verhaaltie lees ik hoe ai dat oplossen. Oen va heft dus een andere oplossing hierveur. Hij hef 37 joar geleden een computer an eschaft hierveur. Die dut het nog steeds, en heur name is Ida.
Veur iemand die de geboortejoaren van zien kienders ophangt an de bouwjoaren van skip zus of skip zo, doen ie ’t toch ok handig? Is ok een systeem… 🙂
Mien moe is een buutenkategorie. Geen idee hoe die dat allemoal dut. Mien vermoeden is zelfs dat ’t zonder ingewikkelde methodes of truukies gut maar gewoon op de automatiese piloot. En das een stukkie knapper!
Hahaha die namen ook! Echt knap dat je dat zo snel kunt onthouden. Ik vond 12 studenten al lastig 🙂 Echt tof hoe jij het aanpakt. Mooie tactiek, kan ik de volgende keer gebruiken 😉
Het kost even tijd, maar is wel heel veel handiger later. Bij het nakijken van de essays weet ik er ook een gezicht bij, en kan dat dan ook meteen weer in de colleges gebruiken. Zo van “he Nora, jij had daar-en-daar een goed argument voor in je paper. Hoe zat dat ook al weer?” Het maakt het allemaal wat actiever, persoonlijker, en leuker (vind ik). Ik geef tenslotte les aan individuen, niet aan een klas.
Wat een heerlijk verhaal weer! Ik ben heeeeel goed in het onthouden van details (manlief schrikt hier soms wel eens van), maar namen ……. Hoe vervelend is het dan als je in 1 hele korte tijd een Martijn en Daniëlle en een Martijn en Denise moet fotografen en die door elkaar haalt en vervolgens de horen krijg “De ex van Martijn heet Denise!!!!!” Blijft lastig en plak (ik zeg het heel eerlijk, nu soms namen op mijn camera! (moet ik maar twee onthouden)
Haha, ik ben bang dat ik het verhaal ken 😉 Wat erg!
In jouw geval zou ik gewoon bij je kennismakingsgesprek een foto nemen van het bruidspaar (of vragen of ze een foto kunnen opsturen). Je bent immers fotograaf, je werkt visueel! Want als je ze niet meer spreekt (in real life) tot de bruiloft, snap ik heel goed dat dit zo nu en dan fout kan gaan… en dat moet niet!
Pingback: Meer studenten… veel meer studenten! | Johanna goes USA!