Sinds eind oktober vorig jaar neem ik wekelijkse medicijnen om een infectie tegen te gaan. Niets levensbedreigends hoor, alleen wel irritant. En van de medicijnen word ik bij tijd en wijle flink duizelig. En dat is behoorlijk beroerd!

Infectie

Die infectie heb ik al ruim een jaar, en heeft niet gereageerd op de drie behandelingen die ik sindsdien heb gehad. Vervelend. Ik heb die infectie eerder gehad (in Nederland), en ook toen bleek het heel, heel lastig om ‘m mijn lichaam uit te krijgen. Zes huisartsen en zo’n acht, negen specialisten in vier ziekenhuizen kwamen daar toen over een periode van 12 jaar aan te pas.

Toen die infectie weer terug was vorig jaar kon ik wel janken – geloof het of niet: als gevolg van preventieve antibiotica na mijn kaakoperatie (een apicoectomy), schijnbaar ben ik allergisch voor het type antibiotica dat ze mij toen gegeven hebben. Heel mijn bloed ging weer op de hobbel, en tadaa… binnen anderhalve dag was het Helemaal Mis, met alle pijn en ellende die erbij zit. Het was toen zes jaar geleden dat ik de laatste keer een uitbraak van mijn infectie had gehad, ik kon wel janken… (dat heb ik ook gedaan, overigens, uit pure wanhoop). Niet weer…!

De Nucleaire Optie

In die jaren vechten tegen die infectie zijn de Nederlandse artsen begonnen met ‘simpele’ medicijnen die niet zo heftig zijn. Logisch, zou ik ook doen. Alleen die werken niet (meer) bij mij. Dus “nog maar een kuur”, wat vervolgens ook niet werkt. Dan maar een stapje hoger. Meer werkzame stof, langer, een krachtiger medicijn… Op een gegeven moment had ik iets gevonden dat me een paar jaar hielp – mijn infectie kwam wel steeds terug maar kon zo tenminste voor een paar weken de kop in worden gedrukt. Het grote nadeel van dat spul was echter dat ik er drie dagen goed ziek van was. Stevige koppijn, heel, heel erg moe, misselijk… Ik noemde dat Round-up (naar de onkruidbestrijding waar alles van dood gaat). En ik heb heel veel Round-up gehad.

Uiteindelijk kwam een arts in opleiding van het universitair ziekenhuis in Utrecht met de verlossing. Zij beet zich in mijn ‘case’ vast. Ik werkte toen bij Ordina Consulting, en kreeg de vrijheid/opdracht om wanneer het ook maar nodig was meteen naar het ziekenhuis te komen. Uiteindelijk heb ik een kuur van een half jaar van die Round-up-medicijnen gehad. De Nucleaire Optie dus. Het heeft gewerkt. Sindsdien was ik klachtenvrij en de infectie heeft zich niet meer laten zien.

Amerikaanse arts

Ik had zelf nog wat Round-up liggen (van vroeger – die pillen heb ik niet weggegooid, je weet maar nooit), maar dat waren er niet zoveel, en heeft dat weliswaar de boel verlicht maar niet verholpen. Uiteraard ben ik wel naar het ziekenhuis geweest. Mijn Amerikaanse arts heeft me eerst op de ‘normale’ kuur gezet (die uiteraard niet werkte, wist ik van te voren, en boy wat een pijn had ik daarvan). Maar nadat het duidelijk was dat ik niet de doorsnee patient was, schakelde ze meteen over op de Nucleaire Optie. Ergens ben ik blij dat ze me serieus neemt en niet ‘van dat benauwde’ is, aan de andere kant is het een signaal van ‘hoe erg mis’ het is… en daar ben ik minder blij mee.

En nu ben ik duizelig…

En dus weet ik dat ik binnen het uur nadat ik mijn pil neem, hoofdpijn krijg – dus ik doe dat voordat ik ga slapen. Het medicijn blijft een week werkzaam, dus ik ben constant onder de invloed van die pillen. De eerste drie, vier dagen in de week zijn het ergst, dan heb ik heel veel hoofdpijn, ben ik misselijk en voel ik me lamlendig en ben ik heel moe (ik kan dan echt dagen achter elkaar 12 uur slapen). De dagen daarna gaan beter, maar ben ik soms heel duizelig. Dan begint ineens alles te draaien, en moet ik echt even gaan liggen omdat ik anders tegen alles aanloop. O ja, ik mag uiteraard geen alcohol dit half jaar, en mag geen zware machines bedienen, en ook kan autorijden een probleem zijn.

Dit was de situatie sinds eind oktober, en dit was tig jaar geleden ook zo. Dus ik wist wat ik kon verwachten. Vorige keer was het ook zo dat mijn lichaam op een gegeven moment aan de pillen begon te wennen (of, misschien was de infectie grotendeels mijn lichaam uitgevochten). En die periode breekt nu aan. Ik krijg weer wat meer energie, voel me iets beter, slaap niet meer met gemak zo lang, ik word uit mezelf wakker. Ook dat had ik zo ongeveer verwacht (en gehoopt). Is wel belangrijk, want ik moet weer lesgeven!

Ik ben nog steeds wel moe en duizelig, en krijg nog steeds hoofdpijn en die misselijkheid is er ook nog, maar het is in mindere mate. Dus ik hoop dat ik niet meer zo vaak instort op kantoor (ik ging dan gewoon liggen slapen op de grond, ik kon weinig anders) – hoewel, dat deed ik vorige week nog… En ik hoop dat mijn duizeligheid ook minder wordt (hoewel, de laatste keer was afgelopen donderdag…) en ja, ik heb nog de helft van de pillen te gaan. Het is kiezen tussen twee kwaden: de infectie zelf is ook geen pretje, kan ik je vertellen…

“En je werk dan?”

Voor degenen die zich zorgen maken over mijn academische voortgang, omdat je je amper kunt concentreren en compleet je scherpte verliest met zulk soort bijwerkingen: ja, die zorgen heb ik ook. Ik heb expres de start van de kuur uitgesteld nadat ik een manuscript heb ingestuurd. It is what it is. First things first.