Laatst ben ik naar de tandarts geweest, voor het eerst. Dat was een hele ervaring. Duurde ontzettend lang, was ontzettend grondig, en had goed nieuws aan het einde: er was helemaal niets aan de hand. Geen centje pijn, ik stond blij weer buiten. Maar, ik had te vroeg gejuicht.

Tandarts: “nog een keer langskomen”

Twee dagen daarna, letterlijk toen ik in de chocoladefabriek in Hershey stond, belde de assistente van de tandarts. Of ik nog een keer terug wilde komen. De tandarts had na mijn afspraak namelijk nog een keer naar de röntgenfoto’s gekeken, en hij had wat gezien dat hij met mij moest bespreken. Nou, vooruit dan maar.

Toen ik bij de tandarts was, een weekje geleden, werd mij verteld dat ik een infectie had aan een wortelkanaal van een kies. Dat was een kies die ooit al een keer een wortelkanaalbehandeling had gehad… maar ze krijgen niet altijd zo’n kanaal leeg. In dit geval was het puntje van zo’n oud kanaal gaan ontsteken. En zelfs verkalkt, waardoor een nieuwe wortelkanaalbehandeling niet meer zou kunnen.

In plaats daarvan zou een zogeheten ‘apicoectomy’ uitkomst bieden. Dat is een chirurgische ingreep waarbij ze vanaf de zijkant naar het kaakbeen gaan, waarna ze de infectie uitboren. Eerlijk gezegd zat ik daar niet op te wachten. Helemaal niet… Het klonk me toen al doodeng. Ik had er ook nog nooit van gehoord (en onbekend maar onbemind, zeker bij tandartsdingetjes). De hoofdvraag: was zo’n ingreep nodig? Schijnbaar wel, want ik had een ontstoken kaakbot, en hoewel het nu geen pijn deed, zou die infectie op termijn naar mijn hele kaak kunnen uitbreiden, en daarmee andere wortelkanalen infecteren.

Oh boy, ik had heel erg te vroeg gejuicht.

Naar de endodontoloog 

Okee, vooruit met de geit dan maar… Alleen, de tandarts doet zulke ingrepen niet. Daarvoor moest ik naar een specialist. Die kon dan precies ziet wat en hoe er moest gebeuren. En dus moest ik voor een ‘evaluation’ (inspectie) naar de endodontoloog – een tandarts die zich heeft gespecialiseerd heeft in wortelkanaalbehandelingen en andere complexe technieken.

Ondertussen had ik op internet gezien wat zo’n apicoectomy inhield. Tip: niet googelen. Je ziet meteen foto’s die je niet wilt zien. Echt niet. Op een website van een tandarts zag ik dat je na zo’n behandeling wel een dag of vier, vijf uit de running kan zijn. En dat de operatie wordt uitgevoerd onder algehele narcose (niet altijd, bleek later). En dat het tussen de 700 en 2000 dollar kost. Dus…

Afgelopen woensdag had ik mijn afspraak. Natuurlijk moest ik eerst weer een hele stapel formulier door (welke medicijnen slik in, welke ziektes heb ik gehad, waar ben ik allergisch voor… kostte dik twintig minuten) en toen begon de afspraak. En wat bleek nu… ze hadden me gewoon ingepland voor de evaluatie, maar ook de behandeling zelf! De meest ingrijpende tandartsbehandeling ooit, en ik had me nul mentaal voorbereid. De horror…

Meteen maar doorzetten

Ik kon wel een afspraak voor later maken hoor, maar ja, beter meteen maar even doorzetten. Gewoon tanden op elkaar (dat kon toen nog), even door de zure appel heen bijten (ook dat kon toen nog). Dus huppa – apicoectomy uitgevoerd. Weliswaar onder plaatselijke verdoving, waar ik ook nogal draaierig en flink wazig van werd, en dat was maar goed ook.

Uiteindelijk hebben ze een ontsteking weggeboord ter grootte van zo’n anderhalve kubieke centimeter. Dit gat in mijn kaakbot groeit binnen zes tot twaalf maanden weer dicht, als het goed is. Mijn tandvlees, dat voor de gelegenheid even was opengeknipt, is gehecht. En met een hele partij medicijnen (zeer zware pijnstillers en antibiotica voor een week, antibacterieel mondwater, extra gaasjes en een cool-pack) moet ik het maar zien te redden…

Ik heb een enorme wond, de pijn is vergelijkbaar met het trekken van mijn ontstoken verstandskiezen. Ik kan alleen maar zacht voedsel naar binnen werken onder begeleiding van lauw water. En oh man, wat doet het zeer.

Echt. Ik heb pijn.