Allereerst allemaal een gelukkig 2016 gewenst! Wij missen de oliebollen dit jaar, en hebben ook het Nederlandse Oud en Nieuw-wisselmoment al om zes uur ’s avonds gehad… Dit was onze eerste jaarwisseling op Amerikaans grondgebied!

Een ander noemenswaardig feit is dat deze blogpost maar liefst nummer 500 is (ga maar tellen…). Pff… sohee… dat is een hoop leeswerk (en schrijfwerk)… In 2016 ga ik uiteraard door met bloggen, maar dat is wel een beetje afhankelijk van de inspiratie… Ik woon hier bijna twee jaar, en heb de jaarlijkse routine dus twee keer gehad (en veelal al geblogd, en ik wil niet te veel in herhaling vallen). Een nieuw blogjaar breekt aan, ik beloof dat ik verder schrijf, maar het zal wel wat minder zijn dan vorig jaar.

Ik ga verder met het verslag van onze kerstreis. Op onze reis naar Minnesota was de volgende stop Chicago, zo’n 5 uur verder rijden vanaf Cleveland, voornamelijk door Indiana. Chicago is GROOT, in de stad zelf wonen ruim 2.5 miljoen mensen, en in de directe omgeving nog eens 7 miljoen. Er is daarmee ook veel meer verkeer, en files – en die ken ik haast niet meer in State College 🙂

ACME Hotel 

Ik had een overnachting geboekt in het ACME Hotel, een quasi hipster-modern-kunstzinnig uitziend hotel in het centrum, ten noorden van de rivier. Ik kende ACME uit de Looney Tunes, waar Wile E. Coyote vaak spullen besteld van de firma ‘ACME’ om de Roadrunner (‘Meep-Meep’) te blokkeren. ACME heeft van alles: raketten, dynamiet, aambeelden… Maar dat had er helemaal niets mee te maken, blijkt…

Wile E. Coyote die met z’n ACME raket de Roadrunner achterna gaat

De bedrijfsnaam ACME komt van oudsher heel veel voor in Amerika. Dat heeft te maken met de opkomst van de Gouden Gids, waarbij veel bedrijven bedachten dat het handig was om vroeg in de rij te komen, en dus een bedrijfsnaam met A (en dan C – schijnbaar werkt ABxx niet zo goed hier). In de tijd dat de Looney Tunes werden getekend was het tekenmateriaal van de animatoren ook van het merk ACME, en het was een ‘inside joke’ van de tekenaars om het postorderbedrijf waar Wile E. Coyote z’n spullen haalde ook ACME te noemen.

Het hotel viel in ieder geval wel op – misschien wel vanwege het feit dat het begint met A… Het was een zeer prima hotel dat ik absoluut aanraadt. Het was op loopafstand van het centrum, dat heel erg bewandelbaar is, overigens. Het is dichtbij de ‘Magnificent Mile’ – de PC Hooftstraat van Chicago met allerlei designerwinkels. We hadden veel te weinig tijd om te shoppen, maar door de relatieve armoe qua kledingwinkels in State College keek ik wel even mijn ogen uit…

Naast ons raam hing dit…

De glimmende pinda 

Of ook wel ‘de zilveren knikker’, de ‘bubbel’, of de ‘boon’. Officieel heet ie ‘Cloud Gate’ maar eigenlijk vind ik ‘m meer op een pinda lijken.. Dat kunstwerk (?) / standbeeld (?) staat in het Millennium Park in Chicago, ten zuiden van de rivier – zo’n 2 kilometer lopen vanaf het hotel. Waar die pinda voor is? Geen idee. Kunst, waarschijnlijk. Maar ie is wel mooi, en je kunt er mooie optische spelletjes mee spelen. Het is ook een leuk foto-object, maar dat vinden meer mensen, en typisch staan de pinda-foto’s dus vol met andere mensen.

De Glimmende Pinda. Michiel en ik zijn te zien in de reflectie… Net als de skyline van Chicago!

Nog meer glimmende pinda. Officieel Cloud Gate

Deep dish pizza 

Na een biertje voor Michiel in een craft bier brouwerij/bar (het zit VOL met die dingen hier in dit deel van Amerika) zijn we op zoek gegaan naar de typische deep dish pizza uit Chicago. Want die moet je een keer gegeten hebben, en “when in Rome, do as the Romans do”, en dus eten we een deep dish pizza in Chicago.  En wel bij de uitvinder Lou Malnati (tenminste, dat claimt hij te zijn).

De deep dish pizza is bedacht door een van oorsprong Italiaanse pizzabakker uit Chicago die het wel een goed idee leek om een pizza in een gietijzeren pan te maken, met een dikke, hoogopstaande rand, ingevet met boter (!!), en dan, vanwege de dikte ‘andersom’ gevuld – dus de kaas op de bodem en de tomatensaus bovenop. Dat gebeurt omdat zo’n dikke pizza lang in de oven moet, en de kaas anders verbrandt.

De eenspersoons deep dish pizza van Lou Malnati

Je kunt pas oordelen over iets als je het geprobeerd hebt… Mijn oordeel is niet zo best. Op zich was de saus erg lekker hoor, en ook dat ‘andersom’ ging prima, maar… uch… die botersmaak…. Bij elke hap ging er zo’n signaaltje naar de culinaire hoek in mijn brein “dit klopt niet!” “Alarm! Boter op een pizza!” “Argh!! De combinatie tomaten-boter!! Red alert!!” Als je geen italiaans eten gewend bent of dit niet als pizza ziet, dan zal het best wel OK zijn… maar voor mij hoeft het niet nog een keer. De Italiaanse opa van de deep dish pizza uitvinder draait zich om in z’n graf. Voordeeltje: die pizza vulde als een malle. Een hele kleine pizza was meer dan voldoende!