De workshop van vorige week was dus in Parijs. Niets mis mee… Een mooi en historisch stadscentrum. Echt Europees in z’n stijl van kleding, meubilair, etc. Vol heerlijkheden die in Amerika soms wat lastiger te vinden zijn (zeer goed eten in adequate porties, goede wijnen, kaas bij elke maaltijd). Met veel interessante musea en andere dingen die er te doen zijn. En dichtbij Nederland, waardoor deze workshop uberhaupt gecombineerd kon worden met onze vakantie in Nederland.

De Notre Dame van een afstandje

Michelin-sterren-restaurant: eend met nummer

Natuurlijk was er naast het werk ook ruimte voor wat toeristisch vertier. Op dinsdagavond was er een gezamenlijk georganiseerd diner bij de Tour de l’Argent (‘de gouden toren’), een sterrenrestaurant dat model heeft gestaan voor het restaurant waar de Disneyfilm Ratatouille zich afspeelt. Dat was natuurlijk ontzettend lekker eten. Heel erg speciaal.

La Tour d’Argent (de Gouden Toren, het Ratatouille-restaurant)

Bij het diner (dat o.a. bestond uit eendenborst en eendendij) kregen we onder andere een ansichtkaart met daarop “het nummer van uw eend”. Twee van ons deelden telkens het nummer. Daardoor leek het alsof die eendenborst en die eendendij van dezelfde eend afkwamen, en dat we met z’n tweeeen (mijn ‘eendenpartner’ was Cesar) van dezelfde eend aan het eten waren. Dat klonk zo ontzettend bizar dat het wel waar moest zijn…. En jawel! Het schijnt dat dit restaurant dit trucje heel erg goed beheerst (maar ja, wie controleert het?).

Tafelsetting. Ik zat met de editors aan tafel 🙂

Louvre

Omdat de dagen ‘volgepland’ zaten, kon ik weinig toeristisch doen. Dus niet de Eiffeltoren op, en niet naar Centre Pompidou, en niet poseren met de Arc de Triomphe. Is dat erg? Nee… Want ik heb dat gebrek aan kwantiteit goed gemaakt met kwaliteit. Woensdagavond was ik vrij, en kon ik naar het Louvre toe. Dat had die dag ook nog avondopening, dus ik moest en zou daarheen. De rest wilde liever eten en borrelen (ook prima, maar dat heb ik overgeslagen) en dus was ik alleen. Is dat erg? Nee. Dit soort museums kun je prima in je eentje bezoeken. Totdat je zere voeten hebt en je het zelf helemaal zat bent. En niet omdat een mede-workshop-genoot graag pizza wil eten.

Ik heb mijn ogen niet willen geloven in het Louvre. Wat is dat een indrukwekkend gebouw – het Louvre is een paleis op zich, ontzettend rijk gedecoreerd. En dan heb ik het nog niet eens over die stralend mooie typische glazen pyramide die op het plein ‘tussen’ de vleugels van het Louvre staat. En dat is dan nog maar de buitenkant!

Een deel van de beroemde pyramide van het Louvre

De kunst die er hangt – zo ontzettend veel schilderijen (ja, ik heb ook de Mona Lisa gezien en ook een stuk of tien Rembrandts) en zo ontzettend veel standbeelden (inclusief de Venus de Milo) en zo veel meubelstukken en gebruiksvoorwerpen uit allerlei eeuwen – zeer, zeer indrukwekkend. Aan een avond had ik niet genoeg – ik schat dat je een jaar lang, elke week een avond kunt gaan, en dan nog niet uitgekeken bent!

Venus de Milo in het Louvre

(Het feit dat het brandalarm wel een half uur lang afging, vlak nadat ik binnen was, was eigenlijk een voordeel. Ja, okee, ik moest steeds hele zware branddeuren openduwen, en het was me toch een herrie, maar omdat iedereen naar de uitgang liep, had ik de zalen met schilderijen uit de Hollandse School voor mezelf. Waarom ik niet naar buiten ging? De drie bewakers die ik vroeg naar de oorzaak van het alarm – vooral relevant gegeven mijn blog van morgen – zeiden dat het loos alarm was. Vandaar.)