Voor veel Amerikanen is de belangrijkste ‘familiedag’ Thanksgiving. Voor Thanksgiving gaan ze massaal naar familie – vaak houdt dat uren reizen met de auto of met het vliegtuig in. Meer nog dan met de Kerst geldt Thanksgiving als HET moment om gezamenlijk, met iedereen, aan tafel te zitten en het traditionele thanksgivingdiner weg te eten.
Wat is dat eigenlijk, Thanksgiving?
Van oorsprong is Thanksgiving een viering van de christelijke Dankdag, om te vieren dat de oogst is gelukt. Dat was in de tijd van de Amerikaanse (en Canadese) pioniers, rond 1600. Het idee was om een kerkviering en een feestmaaltijd te koppelen, met als voorbeeld het Leidens Ontzet (ja echt. De Nederlandse geschiedenis komt hier om te hoek kijken). Inmiddels is die kerkviering er af en is het christelijke karakter van Thanksgiving verdwenen. Over het algemeen is men nu niet meer per se dankbaar voor de oogst, maar is men bij bosjes dankbaar voor familie, vrienden, en andere bronnen van levensgeluk. Zo zag ik de afgelopen dagen veel Facebook posts van Amerikanen die heel expliciet gingen stellen waar ze allemaal dankbaar voor waren.
Het traditionele Thanksgiving diner (deel 1)
Wij waren wel vier keer uitgenodigd om te komen eten. Al in de zomer waren we uitgenodigd om bij Emma en haar familie in Roaring Spring (bij Altoona) te gaan lunchen. Dat zijn dezelfde mensen met wie we geregeld tailgaten voor een footballwedstrijd. Uiteraard konden we dat niet weigeren. Nu waren we gewaarschuwd: het eten zou voor een deel uit pakjes komen, een deel zou in sweatpants zitten, na het eten is het spelletjestijd, en men praat erg druk.
Emma’s familie tijdens het Thanksgiving diner
En dat was het ook. Gezellige drukte… ontzettend lieve mensen, dat zeker! Een enorme kalkoen (op de foto hieronder in het midden in stukjes), en verder (vanaf onderaan met de klok mee) maiskorrels, aardappelpuree (‘mashed potatoes’), boontjes met gebakken uitjes en een cremesaus erdoor, een broodje, cranberry sauce, yam (zoete aardappel) met creme, stuffing rolls (broodjes van stuffing – geen idee hoe je dat vertaalt), en natuurlijk gravy. Zelf had ik spinazie-feta-bladerdeeg flapjes meegenomen. Voor het desert had Emma’s familie drie verschillende soorten taarten: pompoentaart, pecannootjestaart, en appeltaart, en verder nog rice-crispie snacks, crackers… en volgens mij nog veel meer. Superlekker allemaal!!
Diner bij Emma’s familie
Na het eten hebben we Cards Against Humanity gespeeld. Dat had ik al eens eerder gedaan. Echt een heel leuk spelletje. Altijd goed… (volgende keer gaan we Risk spelen). Het voelde echt als familie, we voelden ons intens welkom. We vonden het echt jammer dat we op een gegeven moment weg moesten…
Emma en ik
Het traditionele Thanksgiving diner (deel 2)
Want we hadden ’s avonds nog een Thanksgiving diner te gaan… We waren uitgenodigd door Abbas en zijn vrouw Yasmine en hun dochter Arshaya. Ik heb die familie al een hele tijd geleden leren kennen via Pranav. Ook weer ontzettend lieve mensen, en we konden het niet maken om niet te gaan. Ze zouden ook nog een neef uit Connecticut met vrouw en twee kinderen ontvangen (ook van Indiase afkomst), en Abbas zou gaan koken. Wij waren benieuwd…
Wij dachten eerst dat het diner een Indiaas tintje zou hebben. Nou… mooi niet. 16 gerechten, allemaal afkomstig uit een andere staat uit Amerika, allemaal ‘from scratch’… en allemaal overheerlijk. Abbas had het volgende gemaakt (misschien vergeet ik een gerecht, beginnend bij de rode pan soep en dan met de klok mee): pittige pompoen-appelsoep, yams, ovenschotel van sperzieboontjes met spekjes, aardappelpuree met gruyere, stuffing van corn bread, romige mais, een schotel van kalkoengehakt-boerenkool-amandel, cranberry sauce, zuurkool, spruitjes met sinaasappel, druivensalade, en dan nog de kalkoen en twee soorten gravy. Als desert hadden we een crispy apple-crumble en een pompoencheesecake. Overheerlijk. En ook nog gezellig.
(Wat ons opviel is dat die kalkoen-gravy-aardappelpuree-yams-cranberrysaus-stuffing-corn-boontjes combinatie twee keer voorbij kwam. Dat hoort dus bij het Thanksgiving eten. Geen van die dingen heb ik ooit zelf gemaakt, nou ja, boontjes misschien, dus ik heb nog heel wat te leren!)
Diner bij Abbas en Yasmine
De enorme kalkoen
Wij hoefden de twee dagen daarna niet meer te eten!!
Johanna goes USA! 
he, ziet er allemaal smakelijk uit, leuk dat ze jullie uitgenodigd hadden.
grillen ze de kalkoen of doen ze hem in de barbecue?
groetjes en dikke kussen van deze kant.
Die kalkoen gaat net zoals een kip gewoon in de oven, in een grote schaal. Maar omdat het redelijk grote dingen zijn (7 kilo is geen uitzondering) moet daar wel regelmatig vocht op. Een draaispit houdt zoiets niet…
oeps, dat zijn joekels.
daar is ons kipje uit de oven niks bij, slechts 1200 gram.
mooi he in altoona, kon je de weg vinden? hahahaha klein grapje.
Jemig wat een eten, 6kilo gegroeid haha. Wel heel leuk dat, jullie overal zijn uitgenodigd! Ik denk het hetzelfde zou voelen als je niemand met kerst hebt om te delen. Dat kan met thanksgivjng niet, alleen. Maar
jullie hoeven je volgens mij geen zorgen te maken om de social things. Als dat een item was om een green card te krijgen, kreeg je hem direct:)
Ik denk ook dat wij in ons eentje niet zo’n enorme kalkoen hadden klaargemaakt als wij in ons eentje waren geweest… Maar echt, wij hadden nog naar twee andere families kunnen gaan (zelfs naar Tennessee!) als we gewild hadden.
En ja, we hebben ons ‘sociale diploma’ gehaald. Kost ook tijd en energie hoor, maar het is een belangrijk element van een succesvolle immigratie, heb ik in Berlijn en in Austin geleerd. In je uppie red je het niet in het buitenland (ook niet als je met z’n tweeen in je uppie bent).
Pingback: Themaweek Koken en Eten: Thanksgiving bij de Straleys! | Johanna goes USA!