Vorige week stond in het teken van ruimtevaart. Voor mij op drie manieren (naast natuurlijk mijn onderzoek naar produktontwikkeling, dat ik heel toevallig samen doe met een bedrijf dat zich bezighoudt met lucht- en ruimtevaart).

Lezing van ex-NASA-ist

…of hoe je het ook noemt. Op Penn State worden er, naast de departements- en faculty seminars binnen de verschillende colleges/scholen, ook algemene seminars georganiseerd. Daar mag je vrij naar toe, hoewel je voor sommige wel tickets nodig hebt. Vorige week was er een lezing die ik interessant vond, op loopafstand van de business school, en tijdens de lunchpauze. Onderwerp: space race.

Het was een presentatie door het ex-hoofd technologie van de NASA, over wetenschappelijke en technologische vorderingen op het gebied van ruimtevaart en ruimteonderzoek. De presentator is een alumnus van Penn State, en werkt tegenwoordig als professor op Georgia Tech waar hij ‘ruimtevaart 101’ geeft aan eerstejaars studenten.

De presentatie zelf was een praktische, meer van het ‘er is, er zijn…’ principe van een bedrijfspresentatie (‘dit doen we allemaal…. goed he?’) maar toch was het wel interessant. Als je allemaal op een rij zet wat we in de afgelopen pakweg 100 jaar hebben bereikt op het gebied van ruimtevaart, is dat duizelingwekkend. Als we dat extrapoleren naar 100 jaar verder… nou, houd je dan maar vast.

Komeetlander

En daarna plantte komeetlander Phildae zich als eerste ooit op een komeet. Dat laat zien waar we als mensheid al toe in staat zijn. Hoewel de NASA er niet zoveel mee te maken had (het was een ESA project), was NASA ook daar trots op, bleek uit de media hier. Dat was dan wel weer grappig.

Nu blijkt dat de komeetlander niet helemaal lekker terecht gekomen te zijn: hij staat in de schaduw en dan doen z’n zonnecollectoren het niet. Maar ook daar komt wel weer een oplossing voor, denk ik.

Interstellar

Want we kunnen met z’n allen al een hoop, op het gebied van ruimtevaart. De opeenvolgende verbeteringen in verschillende technieken zullen ons de komende jaren heel ver brengen, daarvan ben ik overtuigd.

Een heel mooi (wel ingewikkeld, maar zeer fascinerend) voorbeeld daarvan zagen we afgelopen week in Interstellar. Op de dag dat Philae landde op de komeet, zijn Pranav, Michiel en ik (Peter kon niet) naar de film geweest om Interstellar te zien. Die film gaat over een team ruimtevaarders dat een geschikte, nieuwe, bewoonbare planeet moet vinden voor de mensheid, omdat de aarde door klimaatveranderingen geen goede leefomgeving meer biedt.

Twee uur en vijftig minuten lang – en nog had ik het gevoel dat het aardig snel ging… Nog dagen nadien dacht ik na over hoe het verhaal nu precies in elkaar zat. Vooral omdat Interstellar heel erg veel leunt op echt bestaande wetenschappelijke principes (relativiteitstheorie, wormholes, zwarte gaten, zwaartekracht, vijfvoudige dimensies…). Weliswaar met een vleugje artistieke vrijheid, maar toch… schitterend. Heel mooi gedaan. Mooie filmmuziek ook.

Mocht iemand zich vervelen en niet weten of ie nu Dumb and Dumber of Interstellar moet gaan zien – kies alsjeblieft voor Interstellar. Dan leer je ook nog wat. Zelfs het ex-hoofd technologie van NASA raadde de film aan, dat zegt toch heel wat!