… en waarom wij met Kerst en Oud en Nieuw niet in Nederland kunnen zijn. En waarom wij Sinterklaas moeten missen, en waarom wij allemaal verjaardagen moeten missen, en waarom ik niet naar mijn conferenties in Parijs en Tilburg kan. Allemaal dankzij de Green Card aanvraag… en de regels van de Amerikaanse immigratiedienst.

Green Card aanvraag

Eerder deze week heb ik uitgelegd hoe de Green Card aanvraag in z’n werk gaat. Het is een langdurig, duur, en intensief proces vol met papierwerk. En dat vooral om Michiel een werkvergunning te bezorgen… en dat is best belangrijk! Vanaf het moment van insturen duurt het nog zo’n 5 maanden voordat alles rond is, blijkt uit de huidige verwerkingstijden.

De Je-Mag-Niet-Het-Land-Uit-Regel

Dat visumprocessen in Amerika erg bureaucratisch kunnen zijn, dat wist ik al toen ik in de H1B visum-aanvraagprocedure zat. Wat een verschrikking was dat toen. Maar nu is het zo mogelijk nog erger. Ik kwam erachter dat we gedurende de huidige fase van het aanvraagproces, die zo’n 4 tot 5 maanden duurt, het land niet uit mogen. Want dan wordt de aanvraagprocedure afgebroken en kunnen we weer opnieuw beginnen. En de kosten zijn substantieel (zo’n 4500-5000 dollar) dus dat doe je liever niet twee keer. Maar het belangrijkste: dan zou ook de werkvergunning van Michiel nog later komen… en dat is niet verstandig.

Onze opties…

En dus hadden we twee opties:

1) we sturen de boel zo snel mogelijk op, om zo snel mogelijk Michiel’s werkvergunning te krijgen. Dat betekent geen Kerst en Oud en Nieuw in Nederland, geen conferentiebezoek voor Johanna, en in State College blijven. Michiel (en Johanna, afhankelijk van wanneer de Green Card er is) kan dan weer even naar Nederland in het voorjaar. Dit is verstandiger op de lange termijn, want Michiel heeft dan een werkvergunning.

2) we stellen de boel uit, gaan naar Nederland en sturen de boel half januari pas op. Dat betekent dat Michiel’s werkvergunning er pas in juni of zo is, dat is maanden later… En dan mogen Michiel en ik 5 maanden niet het land uit in het voorjaar. Deze optie is leuker op de korte termijn: Kerst, Oud en Nieuw, vrienden en familie, conferenties… maar levert waarschijnlijk enorme problemen op als Michiel maanden en maanden lang niets mag doen. En tegen die tijd is het huis echt wel af.

We hebben besloten om voor het verstandige scenario te gaan. Dan maar Kerst in State College, nog even niet naar huis… De retourtjes van de vliegtickets kunnen ongebruikt de prullenbak in (samen zo’n 1000-1200 dollar). Het inschrijfgeld voor mijn conferentie in Parijs ben ik waarschijnlijk kwijt (nog een keer 1300 dollar…). We moeten even door de zure appel heen bijten – in het Engels heet dat “we bite the bullet”. Het zal lastig zijn om de etentjes tijdens de feestdagen te missen. Het zal echt wel moeilijk zijn om nichtjes en neefje (en nieuwe Keetkinderen) niet te kunnen zien. En ja, we zullen onze familie en vrienden vreselijk missen, vooral in die periode. We zullen er nog regelmatig van balen, maar dit is simpelweg de meest verstandige keuze. Michiel moet zo snel mogelijk een werkvergunning krijgen.

Overigens, voor degenen die naar het buitenland willen met de feestdagen, onze guestroom staat klaar hoor! En wij zijn thuis! Sneeuw gegarandeerd!