Zoals jullie wellicht weten, heeft Michiel momenteel geen werkvergunning. Niet dat hij daardoor op z’n luie krent zit, zeker niet… hij is druk met verbouwen en verbeteren in huis. Dat is ook werk… De reden dat Michiel geen werkvergunning heeft is zijn visum. Hij heeft een H4 visum, dat is een ‘dependent’ (‘afhankelijk’) visum dat gekoppeld is aan dat van mij. Ik zit op een H1B visum. En met zo’n H4 visum mag je niet werken. En hoewel we daar voor nu wel een oplossing voor hebben in de vorm van het doe-het-zelf-werk aan het huis, kan dat niet heel lang doorgaan. Op een gegeven moment is het huis gewoon klaar…

Green Card aanvraag 

En dus ben ik al heel snel begonnen met het aanvragen van een ‘permanent residency’ (permanente verblijfsvergunning) oftewel een Green Card bij de Amerikaanse Immigratiedienst, de USCIS. Al in februari, toen zat ik hier net een maand, is het International Office van Penn State University begonnen met het invullen van de papierwinkel voor stap 1: de ‘labor certification’ (oftewel, is mijn baan geldig voor een Green Card – niet iedere baan is daar geschikt voor, maar die van assistant professor wel). Zoals bij veel visa-gerelateerde dingen: dat kostte tijd. Onlangs kreeg ik het bericht dat de labor certification was afgerond (en gelukkig ben ik goedgekeurd). Die labor certification moest eerst worden afgerond voordat ik aan stap 2 kon beginnen. Met die goedkeuring in de hand heb ik een ‘visumnummer’ en kan ik een permanente verblijfsvergunning aanvragen.

Zo’n permanente verblijfsvergunning heeft een paar belangrijke voordelen. Bijvoorbeeld, bij mijn H1B visum mag ik alleen bij Penn State University werken. Niet dat ik weg wil, maar als ze me hier eruit schoppen (in theorie), moet ik dus ook meteen het land uit. Bij een permanente verblijfsvergunning hoeft dat niet. Voor degenen die kinderen hebben: die moeten op 18-jarige leeftijd het land uit bij H1B/H4 ouders, bij permanent residency kun je ook voor die kinderen een permanente verblijfsvergunning regelen. Maar voor ons is het allerbelangrijkste: als ik een permanente verblijfsvergunning heb, kan Michiel er op basis van ons huwelijk er ook eentje krijgen, en kan op basis van die nieuwe status ook een werkvergunning aanvragen.

Nu hebben wij verschrikkelijk veel mazzel dat wij uit Europa komen. Voor ons is er namelijk praktisch geen wachtlijst – hoewel, het verwerkingsproces van de benodigde formulieren is alsnog snel een maand of 4, 5. Maar toch, iemand uit India of China moet maar liefst 5 of 6 jaar wachten voordat hij voor een Green Card in aanmerking komt. Er zijn teveel mensen uit India en China die in Amerika willen wonen en werken… Voor ons duurt het gelukkig niet zo lang.

Formulieren. Heel veel formulieren

En dus kreeg ik laatst de instructies van de ongeveer 15 formulieren die we moeten invullen. Ik schat zo’n 80 pagina’s invulwerk, met daarbij zo’n 120 pagina’s instructie. En bij veel van die formulieren moeten bewijzen worden gevoegd. Kopietjes paspoort en kopietjes visa (logisch), uittreksels burgelijke stand (die had ik gelukkig mee), wel tien pasfoto’s per persoon (echt waar), maar ook uitdraaien van de bankrekeningen, en verklaringen van de werkgever (moet ik nog regelen). Daar ben ik nog wel even zoet mee…

Het mooie is dat de Amerikaanse overheid ook wel door heeft dat er veel werk zit aan het invullen van al die papierwinkel. Zo hebben ze een ‘Paperwork Reduction Act’ waarbij op elk van die formulieren staat aangegeven hoe lang het kost om ze in te vullen en om de bewijzen te verzamelen. Ik heb het voor de illustratie even opgeteld: 34 uur en 25 minuten. In de praktijk zal het wat minder zijn – ik had al een hoop bewijzen gescand en geprint voor eerdere visumaanvragen, maar toch…

Medische keuring

Als onderdeel van het proces moeten we ook medisch gekeurd worden. En dat is best intensief – bloedonderzoek, een onderzoek voor TBC, en alle vaccinaties worden langsgelopen (en eventueel nog een keer gegeven). Ook alle kinderziektes worden langsgegaan (heb ik ooit waterpokken gehad?). In totaal moeten we drie keer naar de arts en nog een keer naar het laboratorium. Op die manier tellen de uren wel op!

Voor die medische keuring hebben we ons medisch dossier nodig (hebben we grotendeels, een deel is ooit kwijtgeraakt). En we hebben ook onze kindervaccinatiekaart nodig… en natuurlijk hebben we niet al die gegevens hier, ik had niet verwacht dat we die nodig zouden hebben… Dertig jaar lang niet naar gekeken, en nu ineens is dat nodig? Gelukkig waren mijn ouders laatst hier, dus die hebben de ontbrekende documenten meegenomen.

En dan opsturen…

… samen met een hoop cheques. Want het meerendeel van de formulieren heeft een ‘processing fee’, het kost geld om de Green Card te krijgen. En natuurlijk kost ook die medische keuring een hoop geld. Al met al verwacht ik dat we zo’n 4500 tot 5000 dollar kwijt zijn aan dit hele gebeuren. Het zal het allemaal waard zijn. Als het allemaal een beetje vlot gaat, heeft Michiel tegen maart volgend jaar zijn werkvergunning. En dan gaat de vlag uit!