Deze weken zijn mijn pa en ma bij ons op bezoek in State College. Onderdeel van het programma is natuurlijk een rondleiding over de campus. Met aan het eind van de avond een theatervoorstelling, ook op de campus.

Eerst: Beaver Stadium

Nadat we deze week eerst al hadden geleerd hoe een bever woont, hebben nu het Beaver Stadium bekeken (overigens, het Beaver Stadium is vernoemd naar Meneer Beaver, niet per se naar het beest). Onder leiding van een gids mochten we het lege stadion bekijken. Dat was zeer indrukwekkend. Met een capaciteit van 107,282 zitplaatsen is dat het op drie-na-grootste stadion ter wereld (eentje in Noord-Korea, eentje in India, en eentje in het naburige Michigan hebben een grotere capaciteit). Pa en ma hebben hun ogen uitgekeken.

Beaver Stadium. Leeg.. en indrukwekkend!

Daarna zijn we nog even snel het PSU All Sports Museum bekeken, dat in het stadion zit. Daar krijg je een goed idee hoe belangrijk sport is in de Amerikaanse universiteitscultuur. En, ook niet onbelangrijk voor Penn State: daar in dat sportmuseum staat een echte Nittany Lion (opgezet). Dat is een puma (bergleeuw), en eigenlijk is het niet eens zo’n enorm groot beest. Maar hij keek wel boos… het zal werken als mascotte!

De echte Nittany Lion. Nu uitgestorven in het wild. Dit is een opgezet exemplaar

Ik met de Nittany Lion mascotte

In het sportmuseum

Daarna: The Berkey Creamery

Nu ik mijn ouders op bezoek heb hier, zou het werkelijk een doodzonde zijn om d Creamery over te slaan. De plaatselijke, universitaire ijssalon is zo’n belangrijk onderdeel van de cultuur hier… die mag ik niet overslaan. Zelfs niet als het wat fris is buiten. En dus zijn we naar de Creamery geweest. Probleem natuurlijk is dat de ijsjes VEEL TE GROOT zijn, en er maar 1 maat is (VEEL TE GROOT dus). Ze hebben hier wel het concept van de ‘friendly’: dan krijg je een bakje met ijs, met daarop een ijshoorn. Wie een beetje handig is, kan zo nog steeds hele grote ijsjes maken. En dat hebben we gedaan: twee ‘friendly’ ijsjes voor vier personen. Volgens mijn ma was het erg lekker ijs. En ja, de ‘Peachy Paterno’ is inderdaad zeer lekker.

En toen: de Business School

Schuin tegenover de Creamery ligt de business school, sterker: als ik uit het raam kijk, kijk ik richting Creamery… (het is maar goed dat ik niet zo heel erg van ijs houd, anders was ik kilo’s zwaarder…). Mijn pa en ma hebben mijn kantoor gezien, nog een handje geschud met Hari en Pranav die nog op het werk waren, en hebben het gebouw bekeken. Als onderdeel van de tour heb ik ze ook meegenomen naar een collegezaal. Mijn pa was nogal verbaasd over de hoeveelheid krijtborden die daar hangen. Nu is het zo dat krijt veel beter te zien is dan stift – en stiften hebben de nare gewoonte om ALTIJD leeg te raken als je ze nodig hebt. Bij krijtjes zie je dat aankomen…

Weer in de schoolbanken

Nittany Lion, en downtown eten

In State College wordt je zowat doodgegooid met de Nittany Lion, de mascotte van de universiteit. Overal zie je logo’s met de kop of de pootafdruk van dat beest. Je hoort de “grrrrommmm” op de radio tijdens football-weekends (dat is tegenwoordig elk weekend deze maanden). Het was dus tijd om ook de ‘Nittany Lion Shrine’ te laten zien – een stenen beeld van de Nittany Lion, dat door iedereen die in State College is geweest als fotomoment wordt gebruikt. Ook een must-see op de lijst dus. Daarna zijn we downtown wezen eten bij ‘The Deli’. Na toch wel een kilometer of vier op de campus te hebben gelopen, was wat rust en wat eten voor mijn pa en ma zeer welkom!

De Nittany Lion Shrine

Avondprogramma: houthakken met Cirque Alfonse

Gelukkig was de bediening rap, want we konden niet heel erg lang blijven plakken in het eettentje: we hadden om half 8 nog een theatervoorstelling op het programma staan. Ik had namelijk voor Michiel en mij al maanden geleden al eens tickets geregeld voor een voorstelling het Eisenhower Auditorium (theater, capaciteit 2500 man… best groot!). Toen mijn pa en ma hadden besloten om deze weken te komen, heb ik nog twee tickets bijgehaald, en vandaar konden we met z’n vieren heen.

Pa en ma in het theater

De voorstelling zelf was zeer indrukwekkend. Cirque Alfonse is een groep circusartiesten en muzikanten uit Quebec (Canada, ons bekend van het RISK bord, jawel!). De voorstelling heette ‘Timber’ – en ze deden dan ook van alles met zagen, bijlen, en blokken hout, alles onder begeleiding van folk muziek uit Quebec. We zaten redelijk vooraan en konden het dus goed zien (afgezien van de twee reuzen die voor mij en Michiel zaten…). Ook deze voorstelling was zeer indrukwekkend. Een voorproefje in het onderstaande filmpje:

De circusvoorstelling ‘Timber’

En vervolgens was iedereen goed moe, ’s avonds…!